Οι Minor Project μίλησαν στον Ορφέα για την παρουσίαση του πρώτου δίσκου τους  με τίτλο «In Colors», που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στον Ιανό το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου. Με καλεσμένους όπως τους Στάθη Δρογώση, Μαριέττα Φαφούτη και  Αντώνη Σουσάμογλου, θα είναι ένα live γεμάτο με μουσικές, χρώματα, ποικιλία και εκπλήξεις. Ο Ευστάθιος Χρυσοβαλάντης Δράκος, ο Γιώργος Κολοκυθάς, ο Βίκτωρας Φορλίδας, ο Αλέξανδρος Μπαλτάς και η Μαρία Καρέτσου  με την αγγλόφωνη μουσική τους - και όχι μόνο -, θα παρουσιάσουν τα τραγούδια τους που ήδη γνωρίζουμε, μια και ο δίσκος αυτός μετρά λίγους μήνες κυκλοφορίας.


Πείτε μας για το live που πρόκειται να πραγματοποιηθεί  στον ΙΑΝΟ αυτό το μήνα. Τι έχετε ετοιμάσει;
Είναι ένα live που περιμένουμε πολύ καιρό. Ο ήχος μας έχει αλλάξει αρκετά από την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησε ο δίσκος, οπότε ήταν ανάγκη να γίνει μια νέα παρουσίαση. Ένα live γεμάτο με τα τραγούδια του δίσκου μας (ελαφρώς διασκευασμένα κάποιες φορές), τραγούδια άλλων καλλιτεχνών που έχουμε αγαπήσει και έχουμε τολμήσει να ασχοληθούμε μαζί τους, και φυσικά σύμπραξη επί σκηνής με τη Μαριέττα Φαφούτη, τον Αντώνη Σουσάμογλου, τον Στάθη Δρογώση και άλλους φίλους καλλιτέχνες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Το περιμένω με φοβερή ανυπομονησία.
 
Ποια είναι η ατμόσφαιρα στον δίσκο σας «In Colors» και τι επιδιώκει να μεταφέρει στον κόσμο;
Νομίζω, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι στον πρώτο μας δίσκο τα πράγματα δεν είναι πολύ ξεκάθαρα όσον αφορά μια ενιαία ατμόσφαιρα που πιθανώς να έπρεπε να μεταφέρει. Υπάρχουν στιγμές που όταν ακούω το δίσκο μας μελαγχολώ, άλλες που χαίρομαι και νιώθω αυτή την αισιοδοξία για την οποία έγραψα κάποτε. Η αρχική σκέψη για το δίσκο, είναι να αποτελέσει έναν προβληματισμό για το πως βλέπουμε εμείς τους ανθρώπους γύρω μας, και πως αυτοί εμάς, με σαφή προτεραιότητα στο πρώτο. Αν το έχει καταφέρει έστω και στο ελάχιστο, εγώ είμαι χαρούμενος.
 
Η μουσική σας ομάδα προβληματίζεται και θέλει να μελοποιεί πραγματικές δυσχέρειες που αφορούν τη ζωή του σημερινού ανθρώπου ή δυσκολίες πολυτελείας όπως αυτές του αισθηματικού του βίου;
Την αγάπησα αυτή την ερώτηση, γιατί έχω ξοδέψει ώρες ατελείωτες για να πάρω μια απόφαση σχετικά με το αν ο αισθηματικός βίος αποτελεί δυσκολία πολυτελείας ή όχι. Εκεί που κατέληξα είναι πως αν κάτι ταλαιπωρεί τόσο έντονα το μυαλό μας, αν έχει τόση δύναμη ώστε να μπορεί τόσο απλά να αλλάζει την ψυχολογία μας και τη συμπεριφορά μας, θα ήταν λάθος να αγνοήσουμε την ύπαρξη του στην τέχνη θεωρώντας το ρηχό. Η αλήθεια είναι πως ο πρώτος μας δίσκος έχει στοιχεία και από τα δύο. Δεν κατέβαλα καμία προσπάθεια για να αποκόψω τα όποια συναισθήματα μου προκάλεσε πιθανός έρωτας, από αυτά που μου προκάλεσαν τα καθημερινά προβλήματα που νιώθω και βλέπω γύρω και πάνω μου. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο δεν είναι αρκετά φανερό στον δίσκο, τουλάχιστον όσον αφορά το στιχουργικό μέρος.
 
Οι καλλιτέχνες που θα παραστούν και θα στηρίξουν με την συμμετοχή τους το επερχόμενο live σας, σε ποια σημεία παντρεύονται μαζί σας καλλιτεχνικά;
Όσον αφορά τη Μαριέττα Φαφούτη, είναι γνωστό πως έχουμε κάνει μια συνεργασία για το «Fairytale» του δίσκου μας. Είναι ο άνθρωπος αυτός που πήρε το τραγούδι μας και το μετέτρεψε σε παραμύθι. Δεν ξέρω πως το έκανε, αλλά το έκανε. Ο Στάθης Δρογώσης είναι, ίσως, από τους πρώτους ανθρώπους που πίστεψε σε εμάς και στη δουλειά μας. Ίσως και πριν εμείς οι ίδιοι πιστέψαμε σε αυτό που κάνουμε. Η AntelmaMusic και ο Στάθης, είναι πλέον το δισκογραφικό μας σπίτι. Υιοθέτησε τον δίσκο μας, τον μεγάλωσε και συνεχίζει να το κάνει. Ο Αντώνης Σουσάμογλου είναι ο μόνος με τον οποίο δεν είχαμε προσωπική επαφή. Ωστόσο όταν υπάρχει η μουσική στη μέση, τι να την κάνεις την προσωπική επαφή; Ήταν ένα από τα ονόματα τα οποία συζητούσαμε αρκετά σαν συγκρότημα, εξαιτίας της υπέροχης κυκλοφορίας του η οποία περιέχει και το «Chinatown», το οποίο ερμηνεύει ο Βασιλικός. Είχα καιρό να εκτιμήσω μουσικό τόσο πολύ. Και το ότι θα είναι μαζί μας το Σάββατο αυτό στις 29,  είναι ένα από τα όνειρα μας που τελικά έγιναν πραγματικότητα. Τέλος, η Νατάσσα Μποφίλιου η οποία τελικά δεν θα καταφέρει να συμμετάσχει στο live μας, είναι η ίδια Νατάσσα που αγαπάει και ακολουθεί σαν τρελός ο κόσμος σε live της, σε συνεντεύξεις της, σε εμφανίσεις της. Έτσι απλά. Αυτό είναι και για μένα. Και πολλά παραπάνω. Θα ακολουθήσει σύμπραξη σε επερχόμενο live,  οπότε το γλυκό αυτό άγχος το κρατάω για εκεί.
 
Πώς προέκυψε η ιδέα της αγγλόφωνης ελληνικής μουσικής;
Δεν υπήρχε αρκετή σκέψη για το αν ο δίσκος πρέπει να γίνει στα ελληνικά ή όχι. Τα τραγούδια υπήρχαν πολύ πριν την κυκλοφορία μας και ήταν έτσι. Δεν ξέρω για ποιόν ακριβώς λόγο. Ίσως φταινε οι τότε επιρροές. Ίσως φταιει πως ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η ελληνική αγγλόφωνη σκηνή στην Ελλάδα είναι αρκετά πιο «αγνός» με σαφές κίνητρο την παραγωγή μουσικής και την αγάπη για αυτή. Ίσως ότι η Πάτρα, στην οποία σπουδάζουμε, είναι μια πόλη με αρκετή ιστορία και παρόν σε αυτό το είδος. Αυτό δεν αναιρεί ότι στο μέλλον πιθανόν να γραφτούν ελληνόφωνα τραγούδια. Ούτως ή άλλως, οι διασκευές μας δείχνουν πως κάθε άλλο παρά αντίθετοι είμαστε.
 
Έχετε κάποιες ιδέες για μελλοντικές δουλειές; Ακολουθείτε συγκεκριμένη κατεύθυνση ή αποτελούν έμπνευση για εσάς οι εκάστοτε συνθήκες κι επιρροές;    
Η λογική η οποία ακολουθούμε είναι να μην έχουμε μεγάλες προσδοκίες, για να μην έχουμε και μεγάλες απογοητεύσεις. Αυτό το οποίο κάνουμε μέχρι στιγμής και δείχνει να ταιριάζει στο ποιοι είμαστε, είναι να υπάρχουμε, να κάνουμε live όποτε νιώθουμε την ανάγκη, να γνωρίζουμε ανθρώπους ή αλλιώς  να κυνηγάμε και να δεχόμαστε αυτά που αποδεδειγμένα μας    κάνουν να νιώθουμε καλά με αυτό που κάνουμε. Αυτή είναι η μόνη κατεύθυνση. Όσον αφορά στο μέλλον, βλέπουμε μόνο μέχρι τις 29. Παραπέρα τα πράγματα είναι κάπως θολά. Μια δουλίτσα που ετοιμάζουμε με την Κλαίρη Φαφούτη και ίσως κάποια live σε επαρχιακές πόλεις μες στο φθινόπωρο να είναι μια ιδέα.

Υπάρχουν άνθρωποι ή φορείς που σας έχουν βοηθήσει για να ξεδιπλώσετε τις καλλιτεχνικές σας ανησυχίες και τι έχετε να πείτε για αυτούς;
Υπάρχουν ναι. Είναι πάρα πολλοί και δε βαριέμαι ούτε θα το κάνω ποτέ, να μιλάω για αυτούς. Αν δεν υπήρχαν άνθρωποι σαν το Χρήστο Παπαμιχάλη, πιθανόν να μην ξεκινούσαμε ποτέ κάτι σοβαρό. Ευτυχώς υπήρχε και υπάρχει στο δρόμο μας. Η Νάντια Σουφλή, η οποία πήρε πάνω της το live του Ιανού και ένα σωρό ακόμα πράγματα, είναι το πιο πρόσφατο και μεγάλο ευχαριστώ μου. Δεν θα συνεχίσω να μιλώ προσωπικά, γιατί δεν ξέρω που θα φτάσω, αλλά όντως αν δεν υπήρχαν αυτοί οι  άνθρωποι να σου δείξουν το δρόμο εκεί που είσαι λίγο στον κόσμο σου, ή να σου φωνάξουν, ή απλά να πάρουν το τραγούδι σου και να το βάλουν στο σταθμό τους γιατί κάτι τους ξύπνησε, και άλλα τέτοια που με έχουν σκλαβώσει κατά καιρούς, δεν ξέρω αν θα συνεχίζαμε με την ίδια όρεξη. Ειλικρινά.

Με την Ντένια Κουρούση είχαμε «βρεθεί» ξανά πριν από 1,5 χρόνο, όταν δηλαδή είχε κυκλοφορήσει ο πρώτος της δίσκος με τίτλο «Τι παράξενη κοπέλα». Σήμερα, 18 μήνες μετά, η Ντένια Κουρούση έχει καταφέρει πάρα πολλά πράγματα, ένα από τα οποία είναι η αναγνωρισιμότητα που επάξια έχει κερδίσει. Φέτος το χειμώνα θα την απολαύσουμε σε κάποια πολύ όμορφα στέκια της πρωτεύουσας, κάνοντας την αρχή από τον «Κάβουρα», το πασίγνωστο στέκι που εδρεύει στα Εξάρχεια. Ο «Ορφέας» εύχεται στην Ντένια πραγματικά καλή επιτυχία, γιατί είναι από τις λίγες εκπροσώπους της νέας γενιάς που αξίζουν ό,τι κερδίζουν. Κι εκείνη έχει κερδίσει πολλά και έχει να κερδίσει ακόμα περισσότερα.

Έχει περάσει 1,5 έτος από την προηγούμενη «κουβέντα» μας. Τι έχει αλλάξει στη ζωή σας μέσα σε αυτό το διάστημα;
Δεν άλλαξαν πολλά πράγματα, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι νιώθω μια βαθιά ικανοποίηση για τον δίσκο μου, που πήγε ανέλπιστα καλά, με τα δεδομένα της εποχής, πάντα. Εξαντλήθηκε και πάμε για τη 2η έκδοση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να με έχει γνωρίσει περισσότερος κόσμος ως Ντένια Κουρούση και όχι ως κάποια τραγουδίστρια που συνοδεύει πάντα κάποιον άλλον. Και αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε κάνατε πάρα πολλές εμφανίσεις ανά την Ελλάδα και ακόμα περισσότερες στη Ρόδο, όπου πλέον θεωρείστε κορυφαία τραγουδίστρια για τους ντόπιους – και όχι μόνο. Πώς εξηγείτε αυτή σας την επιτυχία και μάλιστα, σε ένα νησί, χωρίς προβολή των εμφανίσεών σας στα ΜΜΕ;
Στη Ρόδο πήγα Λύκειο, έχω πολλούς φίλους που παρακολουθούν όλη μου την πορεία, προσπάθεια και αγάπη για το τραγούδι .Έτσι και με τη δισκογραφική μου δουλειά, το πήραν «πατριωτικά», με στήριξαν κι ένιωσαν πως το δικό τους παιδί κάτι κάνει, αξιοπρεπές που τους αντιπροσωπεύει. Άλλωστε και τα μέσα της ευρύτερης περιοχής με στήριξαν ανάλογα. Πάνω απ' όλα, όμως, νομίζω όμως έπαιξε ρόλο η προσωπική σχέση.

Ο κόσμος της επαρχίας είναι διαφορετικός από τον κόσμο των αστικών κέντρων; Αν ναι, πού διαφέρει;
Νομίζω ο κόσμος της επαρχίας «διψά» περισσότερο για πράγματα πολιτιστικά. Θεωρώ ότι οι αισθήσεις τους είναι πιο ζωντανές από εμάς εδώ στην Αθήνα.
Εμείς και καλά τα' χουμε δει όλα, είναι πιο προσβάσιμοι οι καλλιτέχνες που θέλουμε να ακούσουμε, γίνονται πιο πολλά πράγματα στα αστικά κέντρα και λογικό είναι να θεωρούμε δεδομένο. ότι κάποια στιγμή αν όχι τώρα, αλλά στο άμεσο μέλλον θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ό,τι θέλουμε.

Έχετε κάνει κάτι για το οποίο έχετε μετανιώσει και αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, δεν θα το ξανακάνατε;
Πολλά πράγματα έχω κάνει που θα θελα να μη είχα κάνει. Απορώ με μερικούς ανθρώπους που λένε δεν μετανιώνω για τίποτα και μπράβο τους, αυτό τους απελευθερώνει από τις ενοχές του λάθους. Εγώ όμως δεν είμαι έτσι...Βασανίζομαι συχνά για τα λάθη μου και καταδικάζω τον εαυτό μου. Προσπαθώ όμως να μαθαίνω από αυτά και να γίνομαι καλύτερη. Δεν το καταφέρνω πάντα...

Πείτε μου πού θα σας απολαύσουμε φέτος ζωντανά το χειμώνα στην Αθήνα και τι ακριβώς θα παρουσιάσετε;
Αυτή τη στιγμή θα με βρείτε στον «Κάβουρα», γνωστό στέκι των Εξαρχείων, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο. Κυριακές μεσημέρια στο «Εν Μοσχάτω», επί της Μακρυγιάννη. Θα κάνω και διάφορες εμφανίσεις κατά καιρούς σε μουσικές σκηνές, όπου θα παρουσιάζω τις δισκογραφικές μου συμμετοχές, τραγούδια από τον δίσκο μου και τραγούδια που αγαπώ και με εκφράζουν από όλο το φάσμα του ελληνικού τραγουδιού. Γενικότερα στα μαγαζιά που δουλεύω προσπαθώ να ελαφρώνω την ψυχή μου και την ψυχή του κόσμου. Θέλω να βλέπω χαρούμενα πρόσωπα από κάτω που ικανοποιούνται από το ρεπερτόριο που παρουσιάζω ή να εκπλήσσονται ευχάριστα από κάτι καινούριο που θα πω. Με ικανοποιεί επίσης αφάνταστα, να λέω σπάνια τραγούδια που ζητούν.

Μετά τον πρώτο σας επιτυχημένο δίσκο «Τι παράξενη κοπέλα», ετοιμάζετε κάτι καινούριο; Αν ναι, τι θα περιλαμβάνει και πότε να το περιμένουμε;
Ετοιμάζω καινούρια λαϊκά τραγούδια. Ακόμα βρίσκονται στο «τσουκάλι» και σιγοψήνονται, για να βγουν όλοι τους οι «χυμοί» και να τα απολαύσω και εγώ και οι φίλοι μου. Πιστεύω στα μέσα του καινούριου χρόνου ή τέλη θα έχετε νέα μου...

Υποθέτοντας ότι σας έλεγε κάποιος «έλα να φύγουμε από την Ελλάδα για να κάνουμε εμφανίσεις ανά τον κόσμο», θα πηγαίνατε; Έχετε, δηλαδή, το όνειρο της εκτός συνόρων καριέρας;
Με ενδιαφέρει απόλυτα ο τόπος μου. Σαφώς και θα πήγαινα, αρκεί η βάση μου να ήταν στην Ελλάδα. Θέλω να κατακτήσω το ντόπιο κοινό. Παλεύω χρόνια στα λαϊκά πάλκα και το αγαπώ πάρα πολύ. Για μένα το εδώ κοινό είναι το πιο δύσκολο και αυτό είναι πρόκληση για μένα. Κι εγώ πεθαίνω για προκλήσεις!

Αν σας δινόταν η ευκαιρία να κάνετε ένα και μοναδικό ντουέτο με έναν συνάδελφό σας, ποιος θα ήταν αυτός;
Τόσοι συνάδελφοι με συγκινούν! Μου ραγίζουν την καρδιά με τη χροιά τους. Ένας απ' αυτούς είναι ο Μανώλης Λιδάκης. Τον θεωρώ κορυφαίο λαϊκό ερμηνευτή. Θα' θελα πολύ να συνυπάρξουμε σε ένα τραγούδι.

Ανασκαλεύοντας το παρελθόν, ποια ήταν η δυνατότερη καλλιτεχνική σας εμπειρία;
Καθημερινά είναι μια καινούρια εμπειρία. Προσπαθώ να ανταπεξέλθω και καλλιτεχνικά σε δύσκολες συνθήκες. Όμως για μένα κορυφαία καλλιτεχνική εμπειρία ήταν η συνάντησή μου με τον Νίκο Μαμαγκάκη, που άλλαξε ριζικά την προσέγγισή μου στο τραγούδι. Ειδικά, με βοήθησε στο να διευρύνω τα εκφραστικά μου μέσα και μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω με καταπληκτικούς μουσικούς

Εδώ και δύο χρόνια η Ελλάδα περνάει μια φάση, την οποία όλοι εμείς που γεννηθήκαμε μέσα στα τελευταία σαράντα χρόνια δεν έχουμε ξαναζήσει. Πείτε μου ποια είναι η γνώμη σας και η στάση σας απέναντι σε όλο αυτό που βιώνουμε;
Νομίζω μέσα απ' όλη αυτή την κατάσταση κάτι καλό θα βγει. Σκύψαμε παραπάνω στον εαυτό μας και τις πραγματικές μας ανάγκες. Είδαμε κατάματα την πραγματικότητα και αυτό πάντα πονάει. Όσοι στήριξαν τη ζωή τους γύρω από τα λεφτά και τον καταναλωτισμό, έπαθαν η μεγαλύτερη ζημιά. Σαφώς η ζωή μου έχει δυσκολέψει, η καθημερινότητά μου. Όμως έχω αληθινούς φίλους που την μοιράζομαι και τη δουλειά μου που την λατρεύω .Και αυτά είναι σπάνια σήμερα και τα εκτιμώ. Επίσης προσπαθώ να είμαι παρούσα σε κινητοποιήσεις και να διεκδικώ δυναμικά αυτά που μου ανήκουν.

Χαρίστε μας την πιο αισιόδοξη σκέψη που έχετε και που πιστεύετε ότι θα γίνει άμεσα πράξη…
Πρόσφατα είδα σε ένα τοίχο «Ας τελειώνουμε με τον αστραφτερό κόσμο του τίποτα». Νομίζω πως είμαστε σε αυτόν τον δρόμο. Και ο σωστός δρόμος είναι πάντα ο ανήφορος...

Μια ορχήστρα παραδοσιακή μουσικής ίσως να είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην Ελλάδα. Οι Smyrna όμως ξεχωρίζουν, γιατί είναι αμιγώς γυναικεία ορχήστρα. Μια παρέα από πέντε ταλαντούχες κοπέλες- τη Μυρτώ Δράκου (βιολί, τραγούδι), την Ελευθερία Κουρλιά (κιθάρα, τραγούδι), τη Γεωργία Λώλη (κανονάκι , τραγούδι), την Πένυ Παπακωνσταντίνου (πολίτικο λαούτο, τραγούδι) και τη Μικαέλα Τσούμπου (κλαρίνο, τραγούδι)-που σκοπό τους έχουν να μας ταξιδέψουν μουσικά «Από τη Σμύρνη στην Ήπειρο και από τη Θράκη στο Αιγαίο». Το πρώτο ταξίδι έγινε την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου στην μουσική σκηνή «Χίλιες και δύο νύχτες». Για τα επόμενα που έρχονται στον ίδιο χώρο, αλλά και τα μελλοντικά τους σχέδια, θα μιλήσουμε σήμερα με τις πρωταγωνίστριες.  


Καλησπέρα σας. Είστε μια αμιγώς γυναικεία ορχήστρα παραδοσιακής μουσικής, πολυφωνική. Πόσο σημαντικό είναι να συνεχίζεται η παράδοση στις μέρες μας, από νέους καλλιτέχνες;
Smyrna: Καλησπέρα και από εμάς! Πιστεύουμε πως είναι σημαντικό και αναγκαίο να συνεχίζεται η παράδοση, όχι μόνο για να μην χαθεί αυτός ο πλούτος, αλλά γιατί μέσω αυτής κρατάμε μία ουσιαστική, έμπρακτη επαφή με τις ρίζες μας. Το να διατηρούμε τη σχέση του σήμερα με το χθες βοηθάει στο να ισορροπούμε, να μην ξεχνάμε και να μην χάνουμε ουσιαστικά στοιχεία της ζωής, όπως ο ρομαντισμός, η ευγένεια και η αυθεντικότητα που διακατέχει την μουσική αυτή με την οποία ασχολούμαστε.

Η σύσταση σας ως ορχήστρα το 2010, μετά από την ιδέα που είχε ο Ανδρέας Τσεκούρας, έφερε αρκετές συναυλίες στην Αθήνα και ανά την Ελλάδα, ακόμα όμως δεν έχετε αποτυπώσει επίσημα δισκογραφικά τον ήχο σας. Υπάρχει στα μελλοντικά σας σχέδια, ή τελικά είναι μια τυπική διαδικασία;
Smyrna: Μετά από προτροπή του κόσμου ν’ αποτυπωθεί σ’ ένα cd αυτό που κάνουμε στις ζωντανές μας εμφανίσεις έχουμε ήδη ηχογραφήσει κάποια από τα τραγούδια, που κατά καιρούς παρουσιάζουμε στα προγράμματά μας, με δικά μας φυσικά έξοδα παραγωγής, τα οποία δεν κυκλοφορούν σε δισκοπωλεία - για ευνόητους λόγους, παρά είναι διαθέσιμα δωρεάν στο ίντερνετ στις σελίδες μας. «Επίσημα» δισκογραφικά ν’ αποτυπώσουμε τον ήχο μας δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μας, καθώς δεν βρίσκουμε λόγο να πληρώσουμε μια παραγωγή, να δανειστούμε το label μιας δισκογραφικής εταιρείας και να κοσμεί το cd μας σε όσα δισκοπωλεία έχουν απομείνει, χωρίς εμείς στην ουσία να κερδίζουμε κάτι από αυτό! Τώρα αν βέβαια βρεθεί μια δισκογραφική να πληρώσει όλα τα έξοδα παραγωγής είναι άλλο θέμα, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον!

Την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου  ξεκινήσατε τις εμφανίσεις σας στην μουσική σκηνή « Χίλιες  και δύο νύχτες », και απομένουν άλλες τρεις Παρασκευές, με δύο πολύ ενδιαφέρουσες συμμετοχές. Στις 16/11 μαζί σας θα είναι η Βασιλική Καρακώστα, στις 23/ 11 η Σαββέρια Μαργιολά και στην τελευταία 30 Νοεμβρίου μας υπόσχεστε μια βραδιά- έκπληξη. Πως προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες, υπάρχουν κοινά σημεία αναφοράς;
Smyrna: Με τη Σαββέρια γνωριζόμασταν ήδη, μιας κι έχουμε ξαναβρεθεί επί σκηνής μαζί της σε προηγούμενη κοινή μας εμφάνιση. Είχε επιτυχία, το ευχαριστηθήκαμε πολύ και είπαμε να το ξανακάνουμε! Με τη Βασιλική ήρθαμε σ’ επαφή με αφορμή αυτές τις παραστάσεις, καθώς εκτιμούμε πολύ την καλλιτεχνική της πορεία και από την πρώτη πρόβα κιόλας καταλάβαμε ότι θα είναι μια πολύ ιδιαίτερη βραδιά! Η σκέψη ήταν να συνεργαστούμε με νέους καλλιτέχνες που εκτιμούμε, οι οποίοι δεν ανήκουν αμιγώς στον παραδοσιακό χώρο και δεν θα ήταν αναμενόμενη η συνεργασία μας. Το στοιχείο ούτως ή άλλως της «παραδοσιακής μουσικής» θεωρούμε ότι συνειδητά ή ασυνείδητα υπάρχει σ’ όλους τους Έλληνες καλλιτέχνες.


Σαββέρια, τι σου κίνησε το ενδιαφέρον και πώς προέκυψε η συνεργασία σου με την ορχήστρα «Smyrna».
Σαββέρια Μαργιολά: Πάντα έψαχνα την ευκαιρία να τραγουδήσω παραδοσιακά και η γνωριμία μου με την Πένυ Παπακωνσταντίνου  μου την έδωσε. Η Πένυ ήταν η αφορμή να γνωρίσω το συγκρότημα «Smyrna» που αποτελείται από αυτά τα πέντε ταλαντούχα κορίτσια που με όλο τους το κέφι και το μεράκι, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, υπηρετούν με συνέπεια το παραδοσιακή μουσική και προσπαθούν να την κρατήσουν ζωντανή στις μέρες μας.

Το γεγονός ότι δεν εκπροσωπείς τον χώρο της παραδοσιακής μουσικής σε προβλημάτισε; Τι διαφορετικό να περιμένουμε από την δική σου συμμετοχή στις παραστάσεις  της «Smyrna» στις «Χίλιες και δύο νύχτες».
Σ.Μ.: Όχι μόνο δεν με προβλημάτισε αλλά με χαροποίησε ιδιαίτερα η πρόσκληση της «Smyrna», γιατί με φέρνει πιο κοντά στα παιδικά μου ακούσματα, αφού ο παππούς μου ήταν και παραδοσιακός μουσικός και έχω αγαπημένες μνήμες από τα καλοκαίρια μου στα πανηγύρια του νησιού μου, της Νάξου. Δεν έπαψε ποτέ να με συγκινεί η παραδοσιακή μας μουσική, γι’ αυτό ακούω και μελετάω τραγουδιστές όπως η Τασία Βέρα, ο Γιάννης Κωνσταντίνου, ο Λάκης Χαλκιάς, η Χαρούλα Αλεξίου στον υπέροχο δίσκο «Τα τραγούδια της γης μου», οι  Takim κ.α. Το διαφορετικό θα είναι η παραδοσιακή έκδοση της Σαββέριας.

Θέλω να εστιάσουμε στο ρεπερτόριο σας, ως Smyrna. Τραγούδια από τη Μικρά Ασία, την Καππαδοκία, την Κωνσταντινούπολη, τη Θράκη, την Μακεδονία, την Ήπειρο, το Αιγαίο αλλά και Σμυρνιών συνθετών. Ο κόσμος που έρχεται να σας ακούσει, είναι απαραίτητο να είναι μυημένος σε αυτά τα τραγούδια; Ανανεώνεται συχνά αυτό το ρεπερτόριο;
Smyrna: Ο κόσμος δεν είναι καθόλου απαραίτητο να είναι μυημένος μιας και αυτό που βλέπουμε στις εμφανίσεις μας είναι ότι όλοι συμμετέχουν τραγουδώντας ή ακόμη και χορεύοντας πολλές φορές, χωρίς να είναι αποκλειστικά ακροατές αυτού του είδους. Η παραδοσιακή ελληνική μουσική άλλωστε, μιλάει στις καρδιές όλων μας! Όσον αφορά το ρεπερτόριό μας προσπαθούμε να το ανανεώνουμε όσο πιο συχνά μπορούμε προσπαθώντας να πιάσουμε και τον παλμό του κόσμου που έρχεται και μας ακούει αλλά και να μεταφέρουμε αυτή τη μουσική με τον δικό μας τρόπο, φέρνοντας το κοινό σε επαφή με τραγούδια περισσότερο ή λιγότερο γνωστά.

Για τη μακροζωία ενός μουσικού σχήματος, όπως το δικό σας, φθάνει η καλή χημεία μεταξύ των μελλών του, ή χρειάζεται κάτι παραπάνω;
Smyrna: Πέρα από την καλή χημεία χρειάζεται πάνω απ' όλα αγάπη και κοινοί στόχοι για τη μουσική. Είναι το ίδιο όπως και με κάθε «σχέση» που δημιουργούμε! Όσα περισσότερα δίνουμε σε αυτό που κάνουμε τόσα περισσότερα μας δίνει πίσω κι έτσι υπάρχει διάρκεια!

Τι θα λέγατε σε όσους σκέφτονται να έρθουν να σας ακούσουν;
Smyrna: Να μην το σκέφτονται καθόλου και παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν και γνωρίζουμε πολύ καλά, να κάνουν το «μεγάλο βήμα» και να βγουν από το σπίτι τους! Επιλέγουμε να παίζουμε πάντα με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ, γνωρίζοντας πολύ καλά πως το να διαθέσεις χρήματα έστω και για ένα κρασί είναι πολυτέλεια στις μέρες μας, εμείς αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο που το έχει τόσο ανάγκη!

Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι καλή επιτυχία, στις επικείμενες παραστάσεις σας
Smyrna: Ευχαριστούμε πολύ και ευχόμαστε ό,τι καλύτερο για όλους μας!

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Μουσική σκηνή «Χίλιες και δύο νύχτες»
Καραϊσκάκη 10, 105 54, Ψυρρή (από Ερμού 104)
Τηλ. 210 3317293-4
http://www.1002nyxtes.gr/1002nyxtes/    

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο της Smyrna

Η ευθύνη να αναλάβεις να διασκευάσεις ένα σπουδαίο τραγούδι όπως ο «Ανθρωπάκος» μοιάζει μεγάλη και σαφώς εμπεριέχει και ρίσκα. Η Όλγα Βενετσιάνου μιλάει στον Ορφέα για την συνεργασία της με τον Kon Cept, την επιθυμία να δουλέψει μαζί του, τις κοινές τους εμφανίσεις στην Κύπρο, αλλά και για την μέχρι τώρα πορεία της στον χώρο του πενταγράμμου.

Όλγα καλώς ήρθες στον Ορφέα, σε ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σου. Πόσο σημαντικό είναι για έναν καλλιτέχνη να συνεργάζεται στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα με πολύ σπουδαίους δημιουργούς όπως ο Νίκος Αντύπας και η Ελεάνα Βραχάλη; Σε βοήθησε αυτό ή σε άγχωσε;
Είναι πολύ σημαντικό για τον καθένα μας να πραγματοποιούνται τα όνειρα μας. Η συνεργασία αυτή ήταν ένα όνειρο και νιώθω τυχερή που μπόρεσα στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα να συνεργαστώ με τόσο σπουδαίους δημιουργούς. Σίγουρα είχα άγχος να υποστηρίξω και να σταθώ επάξια στο υλικό που μου παρέδωσαν. Όμως αυτό το άγχος αποδείχτηκε δημιουργικό, με έκανα να δουλέψω ακόμη πιο σκληρά και έδωσα όλο μου τον εαυτό.

Έχεις μουσικά πρότυπα και ποια είναι αυτά;
Είναι πάρα πολλοί οι καλλιτέχνες που θαυμάζω για διαφορετικούς λόγους, όπως την φωνή τους αλλά και την δισκογραφική τους δουλειά. Αυτή όμως που έχω μέσα στην καρδιά μου είναι η κυρία Μαρινέλλα για αυτά που προανέφερα αλλά και για το πόσο αυθεντική είναι σαν άνθρωπος.

Είσαι ευχαριστημένη με την μέχρι τώρα πορεία σου στο τραγούδι; Θα άλλαζες κάτι, κι αν ναι, γιατί;
Είμαι πολύ ευχαριστημένη και νιώθω τυχερή που μου δόθηκαν οι ευκαιρίες να συνεργαστώ και να βρεθώ δίπλα σε μεγάλους καλλιτέχνες όπως η κυρία Μαρινέλλα, η κυρία Μαίρη Λίντα, ο μοναδικός στο είδος του Τάκης Ζαχαράτος και άλλοι εξίσου σημαντικοί καλλιτέχνες. Ίσως να υπάρχουν κάποια πράγματα που θα έκανα διαφορετικά στην επαγγελματική μου πορεία όμως με έφεραν εδώ που είμαι, σε ένα νησί που λατρεύω και μια συνεργασία με  πολύ καλούς φίλους και καλλιτέχνες, DJ Koncept, Γρηγόρη Γρηγορίου και Κωνσταντίνο Ζορπά.

Μαζί με τον Kon Cept διασκευάσατε τον «Ανθρωπάκο» και κάνετε και κάποιες ιδιαίτερα ανατρεπτικές εμφανίσεις στην Κύπρο στο «Breeze VIP ROOM». Πες μας δυο λόγια για την συνεργασία σου μαζί του και για το τι να περιμένει ο κόσμος από την παράσταση αυτή.
Ο «Ανθρωπάκος» είναι ένα λατρεμένο τραγούδι από πολλούς και φυσικά τέλεια ερμηνευμένο από την τεράστια φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου. Με τον DJ Koncept είχαμε βρεθεί σε κοινή παρέα και εκεί εκφράσαμε την επιθυμία να συνεργαστούμε. Το τραγούδι αυτό το αγαπάμε ιδιαίτερα και οι δύο και νιώθαμε ότι είναι πέρα για πέρα επίκαιρο με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Η συνεργασία μας επεκτάθηκε και στις 16 Νοεμβρίου αρχίζουμε μαζί στο «BREEZE VIP ROOM» στην Λεμεσό που είναι ένας συνδυασμός live μουσικής και dj. Έχουμε ετοιμάσει ένα πολύ προσεγμένο πρόγραμμα και άκρως διασκεδαστικό.

Θα ανεβάσετε το συγκεκριμένο πρόγραμμα και σε κάποιες εμφανίσεις στην Ελλάδα;
Προς το παρόν είμαστε ακόμα σε συζητήσεις. Μόλις υπάρχει κάτι δεδομένο θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε.

Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο δισκογραφικά;
Κάτι ετοιμάζουμε μαζί με τον συνεργάτη μου DJ Koncept. Φιλοδοξούμε να είναι ένας δίσκος που να «κάνει τη διαφορά».

Μία ευχή για τους αναγνώστες του Ορφέα;
Η ζωή σας να είναι η πιο όμορφη μελωδία.

Oι Beggar's Blues Diary είναι ένα από τα συγκροτήματα που ήρθαν για να μείνουν. Ξεκίνησαν τα πρώτα τους βήματα στο χώρο της μουσικής το 2008 κι έκτοτε έχουν μια εκπληκτική και ανοδική πορεία. Ο ήχος τους σε ταξιδεύει, pure rock and roll, δυναμική ανοδική πορεία μέχρι σήμερα, με τις καλύτερες κριτικές και με πολλές εκπλήξεις στο μέλλον. Στο βιογραφικό τους ήδη μετρούν σπουδαίες συνεργασίες και πολλά απίθανα live... Πάμε να τους γνωρίσουμε καλύτερα!

The Godfathers, Dan Reed και πρόσφατα με τους θρυλικούς Thin Lizzy. Πρόκειται για τρία μεγάλα ονόματα με τα οποία είχατε την τύχη να γνωρίσετε και να κάνετε το opening act των συναυλιών τους! Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό;
Σίγουρα υπερήφανοι… έχουμε παλέψει πολύ για να φτάσουμε ως εδώ και συνεχίζουμε να παλεύουμε! Το να συνεργάζεσαι στη σκηνή με ονόματα που τους άκουγες και αγόραζες βινύλια τους στα 15 σου είναι σπουδαίο.

Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης η συγκρότημα με το οποίο έχει όνειρο να συνεργαστείτε κάποια στιγμή στο μέλλον;
Οι Motorhead!

Σε τι πιστεύετε ότι οφείλετε η επιτυχία που έχετε μέχρι σήμερα; Σαν σχήμα σας γνωρίσαμε το 2008 και έκτοτε έχετε μια πολύ ανοδική πορεία. Υπάρχει κάποια 'μαγική συνταγή';
Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Χρειάζεται θέληση, συνέπεια, θυσίες και αγάπη απ’ όλο το team που πλαισιώνει το συγκρότημα… και είναι πολλοί οι άνθρωποι που συμμετέχουν και δουλεύουν γι’ αυτό το αποτέλεσμα, μολονότι σπάνια αναφέρονται.

Κάνε κάτι που θα διαρκέσει περισσότερο από εσένα, λέει ένα ρητό. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να το επιτύχει κανείς κάτι τέτοιο; Χρειάζονται συγκεκριμένα προσόντα ή προδιαγραφές κατά τη γνώμη σας;
Χρειάζεται όραμα και ρομαντισμός.

Σας έχουμε απολαύσει πολλές φορές μέσα από το φακό της τηλεόρασης, σε διάφορες εκπομπές όπως το Ράδιο Αρβύλα και το Esc, αλλά και ζωντανά σε πολλά μαγαζιά και σκηνές, τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία. Κάθε φορά που ετοιμάζεστε να ανεβείτε στη σκηνή, έχετε το ίδιο άγχος όπως στην πρώτη σας εμφάνιση;
Όχι, σε μεγαλώνουν οι στιγμές… απλώς κάθε βραδιά είναι ξεχωριστή και καινούρια. Από την άλλη πλευρά όσο μεγαλώνει ένα project, τόσο αυξάνονται και οι απαιτήσεις οι οποίες τελειώνουν στην σκηνή… η σκηνή είναι η καλύτερη στιγμή «ξεκούρασης» απ’ όλα τα άλλα, την προετοιμασία και τις υποχρεώσεις.

Ποια είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν καλλιτέχνη στο τέλος μιας συναυλίας, ενός live;
Τα μάτια, το βλέμμα του κόσμου!

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε η τρίτη σας δισκογραφική δουλειά με τον τίτλο "Back to Basics". Πρόκειται για ένα εκπληκτικό άλμπουμ, το οποίο έχει αποσπάσει άριστες κριτικές από πολλά δημοφιλή site και έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα από το κοινό, κάτι το οποίο εύκολα διαπιστώνει κανείς εάν μπει στο youtube! Περιμένατε αυτή την επιτυχία;
Πρόκειται για το δεύτερο άλμπουμ….Είναι σπουδαία η ανταπόκριση του κόσμου για το “Back to Basics”… ήταν και είναι πολύ σημαντικό άλμπουμ. Σηματοδότησε την μπάντα σαν τρίο, βρήκαμε τον ήχο που πάντα θέλαμε για τους Beggar’s. Χωρίς το basics δεν θα υπήρχε το τρίτο άλμπουμ που λέγεται “The truth”, τι τρίτο παιδί μας… κυκλοφορεί τον Φεβρουάριο του 2012 και είμαστε σίγουροι ότι θα σας εκπλήξει ευχάριστα!

Έχετε ήδη ξεχωρίσει κάποια τραγούδια;
Σας αφήνουμε να τα ξεχωρίσετε εσείς…

Το όνομα Beggar's Blues Diary το επιλέξατε γιατί σας αντιπροσωπεύει; Εξηγήστε στο κοινό μας τι σημαίνει;
Το blues ημερολόγιο ενός ζητιάνου, οποίος σαν παρατηρητής περιγράφει τη δική μας μπλε πραγματικότητα και καθημερινότητα…

Πείτε μας λίγο για τις επόμενες εμφανίσεις σας;
Την επόμενη Κυραική 18/11 παίζουμε στο Garage place στην Ηλιούπολη και μετά δύο back to back shows στο Bourbon στη Γλυφάδα, Τετάρτη 28/11 και Τετάρτη 5/12. Στη συνέχεια Ν. Σμύρνη στο Music tales την Παρασκευή 14/12 και πάλι Garage place στις 23/12. Επίσις κάθε δύο Σάββατα από 24/11 στον Κόμη στα Πατήσια. Τον Φεβρουάριο ετοιμάζουμε κι ένα tour στη βόρεια Ελλάδα.

Παιδιά, πώς φαντάζεστε τους Beggar's Blues Diary μετά από μερικά χρόνια; Έχετε κάποιο συγκεκριμένο στόχο;
Ο στόχος είναι να παράγουμε γνήσιο rock’n’roll για πολλά χρόνια, να διευρύνουμε τον πυρήνα μας και να εισπράττουμε αγάπη και σεβασμό κάνοντας τα παιδικά μας όνειρα πραγματικότητα!

"DOVE"      -  http://www.youtube.com/watch?v=gbJYkS4n538
 
"THE RIVER" - http://www.youtube.com/watch?v=AzoCfePn2QA
 
"HIDE ME"    - http://www.youtube.com/watch?v=e7PJqU0vvoY
 

Το να γράφει κάποιος για τον Στέφανο Κορκολή είναι πολύ ευχάριστο, ειδικά αν έχει παρακολουθήσει έστω και στο ελάχιστο την καλλιτεχνική του πορεία. Το βιογραφικό του, είναι λίγο πολύ γνωστό. Χαρακτηρίστηκε παιδί θαύμα, έκανε εξαιρετικές σπουδές στην Αθήνα, τις οποίες συνέχισε με μοναδική επιτυχία στη Γαλλία και από τότε, ασχολείται με τη μουσική του. Είναι «υπεύθυνος» για τη δημιουργία πάρα πολλών πασίγνωστων ελληνικών τραγουδιών, τα οποία είτε τα τραγούδησε εκείνος την εποχή που αποφάσισε να γίνει «ερμηνευτής των τραγουδιών του» - όπως ο ίδιος έχει τονίσει πολλές φορές – είτε τα ερμήνευσε ένας μεγάλος αριθμός ελλήνων και ξένων τραγουδιστών, χαρίζοντας στους ακροατές δεκάδες μελωδικά τρίλεπτα στιγμιότυπα. Επίσης, είναι «υπεύθυνος» για την ενασχόληση με τη μουσική κάποιων ανθρώπων που, αν δεν τον παρακολουθούσαν όλα αυτά τα χρόνια, δε θα είχαν κάνει ούτε τα μισά βήματα από αυτά που έχουν ήδη κάνει στον τομέα της μουσικής. Σε γενικές γραμμές, είναι «υπεύθυνος» για πάρα πολλά καλά μουσικά γεγονότα τις τελευταίες δεκαετίες που εκείνος ασχολείται είτε ως συνθέτης είτε ως ενορχηστρωτής με το πολύπαθο «ελληνικό τραγούδι».
Με τις εμφανίσεις που πραγματοποιεί εντός και εκτός Ελλάδας τα τελευταία 13 χρόνια, έχει αποδείξει ότι, όταν ένας συνθέτης έχει ακέραιο ταλέντο, τότε μπορεί να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να γεμίζει άνετα μεγάλους χώρους παγκοσμίως ακόμα και σε καιρό οικονομικής κρίσης. Τελευταία του μεγάλη συναυλία στην Αθήνα ήταν τον Σεπτέμβριο του 2012, όπου 5.000 κόσμου γέμισαν το Ηρώδειο για να απολαύσουν τη μουσική του και τις φωνές τεσσάρων εξαιρετικών καλλιτεχνών (Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Σόνια Θεοδωρίδου, Αντώνης Ρέμος, Ελεονώρα Ζουγανέλη). Εκεί, όλοι όσοι είχαν την τύχη να παραβρεθούν απόλαυσαν τον συνθέτη Στέφανο Κορκολή σε μια παράσταση που δεν είχε γίνει στο παρελθόν από εκείνον. Στη συνέχεια, γύρισε όλον σχεδόν τον κόσμο, πραγματοποιώντας εμφανίσεις με μοναδικό όπλο την αγάπη του για τη μουσική.

Τώρα, στις 3 Δεκεμβρίου εμφανίζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στο πλαίσιο του προγράμματος «Γέφυρες» με την παράσταση «Ρεσιτάλ χωρίς σύνορα» αποδεικνύοντας για μία ακόμα φορά αυτό που διαρκώς λέει στις συνεντεύξεις του, ότι η μουσική είναι μία. Και η μουσική είναι μία, όταν αυτή υπηρετείται από καλλιτέχνες με επαγγελματικό ήθος, δυναμική εκφραστικότητα και απόλυτη κατανόηση όλων των πτυχών της. Ο Στέφανος Κορκολής, θα δώσει για μία ακόμα φορά ένα ρεσιτάλ στο οποίο, θα ακουστούν κομμάτια μεγάλων κλασσικών συνθετών, αλλά και δικά του. Είναι, λοιπόν, μία ακόμα ευκαιρία για τους λάτρεις της καλής μουσικής να απολαύσουν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε αυτή η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες σε μια βραδιά απόλυτα δική του.
Στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε στον Ορφέα (διαβάστε την εδώ), ο βιρτουόζος πιανίστας δήλωσε μεταξύ άλλων πως «η μουσική οφείλει να είναι ετερόκλιτη» και είχε δίκιο. Αρκεί να γνωρίζει πάρα πολύ καλά ο εκάστοτε καλλιτέχνης πώς να την ταιριάξει. Και ο Στέφανος Κορκολής το γνωρίζει πάρα πολύ καλά, ίσως καλύτερα από κάθε άλλον συνομήλικο συνάδελφό του.
Το περιοδικό μας ήρθε για δεύτερη φορά σε επαφή με τον συνθέτη, ο οποίος απάντησε σε πέντε ερωτήσεις που αφορούν την επερχόμενη εμφάνισή του στο Μέγαρο Μουσικής και κάποια από τα μελλοντικά του σχέδια.
Ραντεβού στις 3 Δεκεμβρίου, λοιπόν, σε ένα ρεσιτάλ όπου η Μουσική αποδεικνύει για μία ακόμα φορά τη δύναμή της και μάλιστα, από τα χέρια ενός ανθρώπου που την υπηρετεί πιστά με όλο του το είναι….

Τι θα γίνει στο Μέγαρο Μουσικής στις 3 Δεκεμβρίου;
Θα γίνει ένα ρεσιτάλ γεμάτο «χρώματα», με διαφορετικές μουσικές διαφορετικών συνθετών, αλλά με κοινή συνισταμένη το συναίσθημα, όποιο κι αν είναι αυτό.
 
Δηλώνεις ότι η μουσική δεν έχει όρια. Υπάρχει κάποιο είδος μουσικής που δεν έχεις γράψει και που θα ήθελες άμεσα να γράψεις;
Σίγουρα η μουσική δεν έχει όρια όπως άλλωστε και όλες οι τέχνες. Είναι μία «μουσική ακολουθία» που τείνει στο άπειρο. Αυτό που δεν έχω γράψει ακόμη αλλά που έχω αρχίσει και το ετοιμάζω, είναι ένα ορατόριο βασισμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη. Το ξεκινήσαμε με την αείμνηστη Ιφιγένεια Γιαννοπούλου πριν κάμποσα χρόνια και βρίσκομαι τώρα στο σημείο να το ολοκληρώσω.
 
Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι – ή η πρώτη μελωδία - που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τις λέξεις «Ρεσιτάλ» και «Σύνορα»;
Συγκεκριμένα δεν μου έρχεται τίποτα από τα δύο. Ρεσιτάλ σημαίνει για μένα η απόλυτη σχέση με το πιάνο. Όσον αφορά τα σύνορα, δεν πιστεύω στα σύνορα, άλλωστε γι’ αυτό κι ο τίτλος «ρεσιτάλ χωρίς σύνορα». Αλίμονο αν οι τέχνες και δη η μουσική είχαν σύνορα και χρειαζόταν κάποιος διαβατήριο ή βίζα, για να περάσει από την μία μουσική στην άλλη. Για να παίξω Rachmaninoff  δεν χρειάζομαι βίζα. Για να πάω στη Ρωσία χρειάζομαι…
 
Αποκάλυψέ μου ένα μη αναμενόμενο μουσικό «πάντρεμα» που θα κάνεις τη Δευτέρα στο Μέγαρο Μουσικής.
Δεν θα έλεγα για κάποιο μη αναμενόμενο «πάντρεμα», αλλά σίγουρα το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού θα είναι το κυρίαρχο.
 
Κλείσε αυτή τη «μίνι» συνέντευξη με μια φράση που σε αντιπροσωπεύει…
Η μουσική είναι μία.

Στέφανος Κορκολής - Ρεσιτάλ χωρίς σύνορα

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

www.megaron.gr

«Σαν όνειρο σε αγάπησα, και πώς να σε ξεχάσω, ποτέ μου δε σ’ απόκτησα, ποτέ δε θα σε χάσω…»,  έγραψε ο ποιητής Άλκης Αλκαίος και το  μελοποίησε και  τραγούδησε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης,  με τίτλο « Εναέρια τρένα» το 2007. Ο Άλκης Αλκαίος «έφυγε» από κοντά μας, ήσυχα, όπως μπήκε… στις 10 Δεκεμβρίου 2012. Από τις λιγοστές, μετρημένες στα δάχτυλα, περιπτώσεις που απέφευγε τα ΜΜΕ κι ήταν αυτό που ξέρουμε όλοι χωρίς ίχνος έπαρσης ή βεντετισμού. Η όλη του στάση έδειχνε έναν άνθρωπο με ποιότητα, ήθος κι αξιοπρέπεια. Στον καλλιτεχνικό χώρο, συνήθως, περισσεύει η αλαζονεία και η εγωπάθεια. Ο Άλκης Αλκαίος κράτησε, όλη του τη ζωή, χαμηλούς τόνους  κι ότι είχε να πει το έλεγε μέσα από το έργο του. Ίσως αν μιλούσε περισσότερο να μας χάριζε κι άλλα κομμάτια της πολύτιμης σκέψης του που διαχέεται, χρόνια τώρα, μέσα από τα τραγούδια του. Αλλά ας είναι… Είχε επιλέξει αυτό τον μοναχικό, ιδιαίτερο και δύσκολο δρόμο… Ο Άλκης Αλκαίος  ίσως να μην έκανε διάσημο κι αναγνωρίσιμο το όνομά του –όπως άλλοι στιχουργοί- στους πολλούς αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι ορισμένα τραγούδια του τα λάτρεψε το πανελλήνιο! Ποιος δεν τραγούδησε το «Ερωτικό» (Πιρόγα)  και τη «Ρόζα»!
Ο  Αλκαίος έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως συγγραφέας το 1967 με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου πάνω στον ποιητή Κ.Γ. Καρυωτάκη, με τίτλο «Κώστας Καρυωτάκης ο ποιητής που αγαπήθηκε και μισήθηκε» . Ως στιχουργός μπήκε στη δισκογραφία το 1978 στο δίσκο «Τα τραγούδια της Λευτεριάς» σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και ερμηνεύτρια τη Μαρία Δημητριάδη.  Το σμίξιμο Αλκαίου & Μικρούτσικου φαίνεται πως ήταν καρμικό αφού μας έδωσαν υπέροχα, μοναδικά τραγούδια «Ερωτικό» (Πιρόγα), «Θέατρο σκιών», «Είπαμε να μη χαθούμε», «Φεύγω και μη με περιμένεις», «Όσο κρατάει ένας καφές», «Ρόζα», «Πάντα γελαστοί» κ.ά.  Ο Άλκης Αλκαίος συνεργάστηκε και με άλλους συνθέτες , όχι όμως με την ίδια συχνότητα όσο με τον Θάνο Μικρούτσικο, όπως ο Μάριος Τόκας (έκαναν μαζί το δίσκο «Έντελβάις» το 1999 με ερμηνευτή τον Δημήτρη Μητροπάνο) , ο Νότης Μαυρουδής (Πρωινό τσιγάρο), ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας… Συνεργάστηκε και με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου (Χρόνια πολλά, Να γράφεις να τηλεφωνείς). Τραγουδήθηκε από τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τη Μαρία Δημητριάδη, τον Μανώλη Μητσιά, την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Μελίνα Κανά, τον Μανώλη Λιδάκη, τον Διονύση Θεοδόση κ.ά. Το 2007 κυκλοφόρησε από τη σειρά «Άξιος λόγος» το βιβλίο-cd  «Οι τροβαδούροι της καρδιάς μου» όπου τη διεύθυνση παραγωγής είχαν ο Γιώργος Νταλάρας και ο Μιχάλης Κουμπιός. Το άλμπουμ αυτό ήταν αφιερωμένο σ’ εκείνον! Περιείχε δεκατρία νέα τραγούδια σε στίχους δικούς του που μελοποίησαν οι Μίλτος Πασχαλίδης, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Φίλιππος Πλιάτσικας, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Διονύσης Τσακνής, Νίκος Ζούδιαρης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Χρήστος Θηβαίος, Δημήτρης Ζερβουδάκης και ο Μιχάλης Κουμπιός. Τα τραγούδια ερμήνευσαν οι Νίκος Πορτοκάλογλου, Σωκράτης Μάλαμας, Μπάμπης Στόκας, Ασπασία Στρατηγού, Αλκ. Ιωαννίδης, Φ. Πλιάτσικας, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Χρήστος Θηβαίος, Αρλέτα, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Βασίλης Καζούλης, Λ. Μαχαιρίτσας, Β. Γερμανός, Μ. Πασχαλίδης και ο Γιώργος Νταλάρας. Ο ίδιος ο Άλκης Αλκαίος στο ένθετο του βιβλίου-cd  γράφει γι’ αυτό το άλμπουμ –αφιέρωμα σε κείνον :«Δεκατρία παραμιλητά. Σαν παιδιά σε γαϊτανάκι. Γύρω από τα ενυδρεία του έρωτα και του ονείρου. Αφορμές για συνάντηση μ ‘ εξαίσιους τροβαδούρους…». Στο ίδιο ένθετο ο Γιώργος Νταλάρας-μεταξύ άλλων γράφει «Ξέρω καλά ότι ο Άλκης πιστεύει ότι επειδή μπορεί να γράφει ωραία τραγούδια, δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι πρέπει να το κάνει. Κι αυτό εμένα με συγκινεί και με γοητεύει…». Αυτός ήταν ο Άλκης Αλκαίος!
Ο Άλκης Αλκαίος μας άφησε πίσω υπέροχα τραγούδια που πάντα θα μας αγγίζουν και θα καθρεφτίζουν το λυρισμό του, την ευαισθησία του και  το λαμπρό πνεύμα του….

Αντί επιλόγου  ένα υπέροχο τραγούδι του:

ΦΕΥΓΩ ΚΑΙ ΜΗ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ
Στίχοι :  Άλκης Αλκαίος
Μουσική : Θάνος Μικρούτσικος , ερμηνεία : Χαρούλα Αλεξίου
(από τον δίσκο : «Η αγάπη είναι ζάλη» ΜΙΝΟS 613 / 1986)

Φεύγω και μη με περιμένεις
σου είπα ξαφνικά ένα βράδυ
πήρα το δάκρυ σου μαζί μου
και χάθηκα μες το σκοτάδι

Δεν είχα μάτια μου άλλο δρόμο
θηλιά ήμουν στο λαιμό σου
όλοι μου οι όρκοι πατημένοι
κι εσύ με το χαμόγελο σου

Πέρασαν δύσκολα τα χρόνια
διασπορά και βιοπάλη
και με τις πρώτες τις ρυτίδες
είπα κοντά σου να ‘ρθω πάλι

Έφτασα μέχρι τα σκαλιά σου
μου φώναζε η καρδιά «προχώρα»
μα το μυαλό μου απαντούσε
πως είναι περασμένη η ώρα

Άσε με τώρα να κοιτάζω
το φωτεινό παράθυρο σου
ποιος τη ζωή σου να ζεσταίνει
ποιος χαίρεται τον ουρανό σου

Άσε με μια στιγμή μονάχα
και μη μου δίνεις σημασία
θα κλέψω λίγο απ΄ το φως σου
και θα χαθώ στην πολιτεία     

Ο Αλέξανδρος Μπελλές κυκλοφόρησε την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Σαν έρθεις» από την εταιρεία Phonograph σε όλα τα Media Markt και στο Reload Store (Πανεπιστήμιου 54). Εννέα καινούργια τραγούδια και μία επανεκτέλεση του τραγουδιού «Ήλιος Θεός», πριλαμβάνονται στον δίσκο. Είναι ένας νέος ταλαντούχος καλλιτέχνης, με μία αστειρεύτη πηγαία αισιοδοξία για τα πράγματα. Αγαπά την Κρήτη και την μουσική της παράδοσης και όπως μας είπε «Εάν δεν ήμουν από την Χίο, θα ήμουν από την Κρήτη». Ο Ορφέας συνάντησε τον Αλέξανδρο, ο οποίος μίλησε όχι μόνο για την νέα του δισκογραφική δουλειά, αλλά ξεδίπλωσε και ένα μεγάλο κομμάτι του εσωτερικού του ψυχισμού ώστε να τον γνωρίσουν όλοι και ως άνθρωπο.

Μίλησε μου για την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά. Πώς προέκυψε;
Πριν από 4-5 χρόνια, στην Αγγλία, όπου και έζησα για δύο χρόνια, γνώρισα τον Κωνσταντίνο Δημαρέση, ο οποίος αργότερα θα γινόταν και ο στιχουργός της δουλειάς αυτής. Πριν από δύο χρόνια, ο Κωνσταντίνος μου είχε στείλει δύο ποιήματα του, το «Να μου μιλάς» και το «Σαν έρθεις».  Κάθησα ένα βράδυ στο δωμάτιο μου, με την κιθάρα μου και προσπάθησα να ντύσω με μελωδία το «Σαν έρθεις». Έτσι μου βγήκε ένα ερωτικό ροκ ζεΐμπέκικο, και σκέφτηκα να προσπαθήσω να το ενορχηστρώσω. Το ένοιωσα, ήταν πολύ συγκεκριμένος ο ήχος που ήθελα να βάλω. Έτσι μπήκα στο στούντιο ώστε να το ολοκληρώσω. Ήταν η αφορμή για το επόμενο βήμα. Αυτό και σε συνάρτηση με την παρότρυνση από ανθρώπους που ήδη βρίσκονταν στον καλλιτεχνικό χώρο, προχώρησα στην υλοποιήση μια ολοκληρωμένης δισκογραφικής δουλειάς. Με τον Κωνστατίνο επιλέξαμε 7 κομμάτια από την ποιητική του συλλογή. Με την βοήθεια του παραγωγού Νίκου Μακράκη, το οργανώσαμε και έτσι καταφέραμε να κάνουμε τον πρώτο μας δίσκο. Στον δίσκο βοήθησαν πολλοί, όπως ο Παύλος Συνοδινός (κιθαρίστας του Γ. Χαρούλη), που με τον ήχο του και με την λογική του πήρε τα κομμάτια και τους έδωσε ένα πιο ροκ ύφος. Επίσης ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Θανάσης Πέτσας  και ο Γιάννης Παυλίδης αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της δουλειάς.  

Ποια είναι τα κριτήρια ώστε να στεφθεί μια δισκογραφική δουλειά, ως επιτυχημένη;
Η ειλικρίνεια. Ένας καλλιτέχνης για να ξεχωρίσει πρέπει να σηκώνει σημαία για το ποιός πραγματικά είναι, να έχει την δική του ταυτότητα. Αν ένα κομμάτι δεν σε αντιπροσωπεύει καλό είναι να μη το βάλεις στο δίσκο. Διότι το ίδιο «κοστούμι» θα φορεθεί σε άλλο σώμα, εσύ όμως πρέπει να μάθεις το «κοστούμι» να το ράβεις πάνω σου.  Ο καλλιτέχνης πρέπει να ακολουθεί αυτά που λέει και να τα υποστηρίζει, διότι θα έρθει η στιγμή που ο κόσμος θα καταλάβει ότι υποκρίνεσαι. Από την αρχή λοιπόν πρέπει να εισαι ειλικρινής, να κάνεις αυτό που αγαπάς, να είσαι αληθινός και αυτό σίγουρα θα φέρει και την επιτυχία.

Ποιο χαρακτηριστικό δικό σου, πιστεύεις ότι μπορεί να σε κάνει να ξεχωρίσεις από άλλους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες;
Ίσως η χροιά και το μέταλλο της φωνής μου, δε ξέρω.  Έχω κάνει δέκα χρόνια φωνητική και σε συνδυασμό με τις σπουδές μου στο κλασσικό τραγούδι αλλά και με τα ακούσματα μου στη ροκ μουσική και την παραδοσιακή, έχει γίνει μια περίεργη μίξη που ηχεί λίγο διαφορετικά από άλλους καλλιτέχνες. Είναι οξύμωρο όλο αυτό και δημιουργεί μια περίεργη σύγχιση. Αυτό διαφοροποιεί την δουλειά μου, σε συνδυασμό και με τους στίχους, φυσικά, που είναι λόγια όμορφα, απλά και αληγορικά.

Το μουσικό ύφος του δίσκου είναι έντεχνο ροκ. Κινείται στα μουσικά μονομάτια του Χ. Θηβαίου, του Θ. Μικρούτσικου, του Γ. Χαρούλη. Θα ήθελες να είσαι ο συνεχιστής αυτής της μουσικής παράδοσης;
Νομίζω ότι όλοι κάπου πατάμε. Μου αρέσει η μουσική της  δεκαετίας του ’70, και οι καλλιτέχνες όπως ο Ν. Ξυλούρης, Γ. Μαρκόπουλος, Μ. Θεοδωράκης, Σ.Ξαρχάκος, Θ. Μικρούτσικος κ.ο.κ. Πάνω εκεί πάταω, αυτά είναι τα ακούσματα μου, αυτά αγαπώ, αυτή είναι η βάση μου. Όλοι μας ξεκινάμε από μία βάση και βάζουμε δύο λιθαράκια ώστε να πάμε λίγο παρακάτω, να διαφοροποιηθούμε.

Η μουσική ήρθε και σε βρήκε ή πήγες εσύ σ’εκείνη;
Μάλλον ήρθε και με βρήκε. Στην οικογένεια μου δεν ακούγαμε ποτέ μουσική ούτε είχαμε κάποιο στενό συγγενή μουσικό. Κάποια στιγμή όταν άκουσα τον Ν. Ξυλούρη να ερμηνεύει τα «Ριζίτικα» ένοιωσα σαν κάτι να γεννήθηκε μέσα μου. Γενικότερα σε πολύ μικρή ηλικία άκουγα διαφορετικά πράγματα απ’ότι οι υπόλοιποι της ηλικίας μου. Ετσι, γύρω στα 17 μου ξεκίνησα κιθάρα και λίγο αργότερα ξεκίνησα τα μαθήματα φωνητικής. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ να το κάνω επαγγελματικά, και δεν θεωρω τον εαυτό μου επαγγελματία αλλά ερασιτέχνη.  Παρ’ όλα αυτά είμαι πολύ χαρούμενος που έκανα το χόμπι μου, επάγγελμα.

Είναι αλήθεια ότι τα τραγούδια γράφονται στις πιο μοναχικές στιγμές;
Τα τραγούδια γράφονται στις έντονες και δυνατές στιγμές της ζωής μας. Παράδειγμα, το «Σαν έρθεις» το έγραψα μόνος μου ένα βράδυ, το «Αέρινη» γράφτηκε με παρέα, στο σπίτι του στιχουργού Κωνσταντίνου Δημαρέση. Ουσιαστικά, τα τραγούδια γράφονται όταν θες να πεις κάτι και δεν έχεις σε κάποιον να τα πεις, βρίσκεις διέξοδο είτε γράφοντας στίχους είτε δημιουργώντας μια μελωδία.

«Αυτά που κρύβω μέσα μου, αναζητούν πλημμύρες». Με ποιον τρόπο αφήνεις τα δικά σου συναισθήματα να ξεχειλίζουν;
Η μουσική είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να επικοινωνήσω. Οι πλημμύρες μέσα μας είναι όλες οι προσλαμβάνουσες που έχουμε καθημερινά και τις βγάζουμε μέσω του στίχου και της μελωδίας. Αν και είμαι πολύ επικοινωνιακός άνθρωπος, μου αρέσει να συνευρίσκομαι με καλή παρέα, να συζητώ και να ανταλλάσω απόψεις.

Δόξα, χρήμα και αγάπη. Βάλτα μου σε σειρά προτεραιότητας και αιτολόγησέ το.
Η αγάπη είναι πάνω απ’όλα, ίσως ακούγεται κάπως λαΐκίστικο, αλλά εάν δεν έχεις αγάπη στη ζωή σου είναι αποδεδειγμένο ότι θα είσαι βαθιά δυστυχισμένος. Η αγάπη, η καλοσύνη και η συντροφικότητα είναι αυτά που λείπουν απο την σημερινή εποχή. Μας γίνεται όμως μάθημα, γιατί η αγάπη είχε πάει λίγο πίσω και είχαν υπερισχύσει όλα τα υπόλοιπα, δόξα-χρήμα-ματαιοδοξία- και γι’αυτό οδηγηθήκαμε εκεί που είμαστε σήμερα. Οι σχέσεις ερωτικές ή φιλικές είναι πολύ σημαντικές. Τι να τα κάνεις τα χρήματα εάν είσαι μόνος σου; Τι να την κάνεις την δόξα, εάν δεν έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου,να σε προσγειώσει, όταν χαλάσουν οι  ισορροπίες σου; Είναι πολύ εύκολο να εκτροχιαστείς, επομένως είναι πολύ σημαντικό να έχεις από την αρχή δίπλα σου ανθρώπους που εμπιστεύεσαι, οι οποίοι όσο ψηλά κι αν φτάσεις θα μπορέσουν να σε ισορροπήσουν και σε κάποιο στραβοπάτημα να ακουμπήσεις πάνω τους. Σίγουρα τα χρήματα παίζουν ρόλο αυτή την περίοδο που διανύουμε, χωρίς αυτά δε μπορούμε να ζήσουμε.  Η δόξα είναι εξίσου όμορφη, όταν ο κόσμος αγκαλιάζει αυτό που έχεις δημιουργήσει με πολλή αγάπη. Αλλά προτιμώ να τραγουδώ σε μια μπουάτ έχοντας δέκα άτομα που αναγνωρίζουν την δουλειά μου παρά να έχω 10.000 άτομα από κάτω που θα σφυρίζουν αδιάφορα.

Γιάννης Μαρκόπουλος, σταθμός στην επαγγελμαική σου καριέρα. Μίλησε μου γι’αυτό.
Με τον Γιάννη Μαρκόπουλο γνωριστήκαμε πριν από 4 χρόνια, όταν ένας οικογενειακός μας φίλος ο Κώστας Μαρδάς (δημοσιογράφος), μου κανόνισε μια ακρόαση με τον συνθέτη. Έτσι όταν γύρισα από την Αγγλία, πήγα στο πολιτιστικό κέντρου Παπάγου να τον συναντήσω και να κάνω την ακρόαση. Είχα ετοιμάσει να πω το τραγούδι «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί», κάθησε λοιπόν στο πιάνο ο συνθέτης, εγώ αρκετά αγχωμένος και ψαρωμένος, μάλιστα μπήκα και στην εισαγωγή πιο γρήγορα απ'ότι έπρεπε, το τραγούδησα και όταν τελείωσα σηκώνεται ο συνθέτης μ'αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει ότι από Δευτέρα ξεκινάμε πρόβες για την συναυλία στο Βόλο με σολίστες τον Α. Ιωαννίδη, το Γ. Ανδρεάτο κι εμένα. Έκτοτε συνεργαζόμαστε και για μένα είναι κάτι το πολύ μαγικό, καθώς ο Γιάννης είναι ένα τεράστιο σχολείο και ένας μεγάλος δάσκαλος.

Εμφανίζεσαι στον Σταυρό του Νότου Plus για τρεις παραστάσεις, μία από τις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές της Αθήνας. Πώς νοιώθεις;
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γι’αυτές τις παραστάσεις. Θυμάμαι πέρισυ στην τελευταία παράσταση που έκανα στον  Πυρήνα -μια πολύ μαγική βραδιά-  είπα στον κόσμο «Καλή αντάμωση και εύχομαι την επόμενη φορά που θα ανταμώσουμε να υπάρχει μια έτοιμη δισκογραφική δουλειά» και ήρθε αυτή δουλειά. Ήταν στόχος μου να παίξω στον Σταυρό του Νότου. Μάλιστ,α τις τελευταίες μερες πριν την πρεμιέρα ένοιωθα σαν μικρό παιδάκι που του έχουν τάξει μια εκδρομή και την περίμενα πως και πως. Είμαι πολύ τυχερός επίσης, γιατί έχω στην μουσική μου παρέα έξι εξαίσιους μουσικούς, είμαστε φίλοι και έχουμε γίνει όλοι μια γροθιά.

Ένα από τα όνειρα σου εκπληρώθηκε, η κυκλοφορία της πρώτης σου δουλειάς. Το επόμενο όνειρο πιο είναι;
Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο , είναι μακρινό και αόριστο. Απλά σε αυτό το όνειρο, υπάρχει ένα μονοπατάκι που υπάρχουν μικροί στόχοι που οδεύουν σιγά σιγά σε αυτό το άπειρο. Θα ήθελα όμως να πάρω ένα βανάκι να μπούμε όλοι οι μουσικοί μέσα και να κάνουμε ταξίδια σε όλη την Ελλάδα. Θα ήθελα επίσης να καταφέρω να παίξω στον δρόμο, κάτι που ακόμα δεν έχω τα κότσια να το κάνω.

Έχω καταλάβει ότι σου αρέσει η σταθερότητα στη ζωή σου.
Ναι, είμαι πολύ σταθερός άνθρωπος, σε σημείο αρρωστημένο. Πάντα έτσι ήμουν. Είμαι υπέρ της χημείας στις σχέσεις, εάν υπάρχει δε τις αλλάζω καθόλου εύκολα. Ακόμα και στη μουσική, θα ήθελα να έχω μία μπάντα εφ’όρου ζωής, να είμαστε φίλοι και να περνάμε καλά.Οι καλές σχέσεις είναι το πάν, είναι η αλήθεια, όλα τα άλλα είναι ψέμματα.

Με ποιούς καλλιτέχνες θα ήθελες να συνεργαστείς;
Με πάρα πολλούς. Θαυμάζω πολύ τους νέους καλλιτέχνες. Αν βγει μία δουλειά από έναν νέο καλλιτέχνη θα τρέξω να την ακούσω κάτι που μπορεί να μην κάνω για τους πιο παλιούς. Είναι χαρά μου και τιμή μου, να συνεργαστώ με καλλιτέχνες όπως την Νατασσα Μποφίλιου κα τον Γιάννη Χαρούλη, που παρολο που τους γνωρίζω ελάχιστα τα παιδιά αυτά διαθέτουν ένα πακέτο -μυαλό,οξύτητα, ταλέντο- και γι’αυτό έχουν ξεχωρίσει. Επίσης ξεχωρίζω την Μαριέττα Φαφούτη η οποία είναι φίλη και πολύ ξεχωριστή, τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη, την Μαρία Παπαγεωργίου, τον Παύλο Συνοδινό, την  Βικτώρια Ταγκούλη η οποία είναι μια εξαιρετική φωνή,την Γιώτα Νέγκα.  Γενικότερα είμαι πολύ περήφανος για την δική μας την γεννιά και με πολύ χαρά θα συνεργαζόμουν μαζί τους. Εύχομαι να μην κάνει η γενιά μας τα ίδια λάθη που έκαναν οι παλιότεροι.

Νομίζω ότι πλέον υπάρχει ο συναγωνισμός και όχι ο αθέμιτος ανταγωνισμός που υπήρχε παλαιότερα.
Με αυτή την λογική φτιάξαμε την δική μας δισκογραφική εταιρεία την Phonograph, για να γίνει ουσιαστικά μια σκεπή για τους νέους καλλιτέχνες. Θα είμαι πολύ χαρούμενος και συγκινημένος αν μετά από πέντε χρόνια όλα αυτά τα παιδιά είμαστε κάτω από την ίδια εταιρεία. Να αισθανόμαστε ότι είμαστε όλοι μια ομάδα.

Πιο τραγούδι από τον δίσκο σου σε αγγίζει πιο πολύ και γιατί;
Το «Σαν έρθεις» γιατί ήταν η αιτία να δημιουργήσουμε όλο αυτό που φτιάξαμε. Το τραγούδι αυτό γεννήθηκε μέσα μου και περικλύει όλο τον ψυχικό μου κόσμο. Πολλοί μου έλεγαν, να αφαιρέσω την πρόζα που έχει μέσα γιατί δεν ειναι ραδιοφωνική και όντως δεν έχει παιχτεί στα ραδιόφωνα αλλά έχει τα περισσοτερα views στο YouTube. Είναι ένα τραγούδι που δε θα άλλαζα ούτε μία νότα, ούτε ένα στίχο.

Πολλές συναυλίες διοργανώνονται τον τελευταίο καιρό, με εθελοντικό χαρακτήρα. Πώς το βλέπεις αυτό;
Νομίζω ότι για τον καλλιτέχνη δεν είναι τίποτα να πει δέκα τραγούδια και να μαζευτεί ένα χρηματικό ποσό που θα βοηθήσει ευπαθείς ομάδες. Είναι το τελευταίο και συνάμα το πιο απλό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Ακόμα δεν μου έχει ζητηθεί να συμμετάσχω σε μία τέτοια συναυλία, αλλά το λέω και επίσημα, ότι όταν μου ζητηθεί θα το κάνω με όλη μου την καρδιά. Πρέπει να στηρίζουμε τέτοιες ενέργειες μέχρι τελικής πτώσεως, δεν κοστίζει τίποτα.

Τι ακούει ο Έλληνας σήμερα και τι δεν έχει μάθει να ακούει;
Νομίζω ότι ο Έλληνας βρίσκεται σε μία σύγχιση όλα αυτά τα χρόνια. Ο Έλληνας δεν έχει μια σωστή αντιμετώπιση. Στα μπουζούκια ο Έλληνας πάει για να φτιάξει μια ψεύτικη εικόνα, εκείνου του λεφτά, του άνετου, του γόη. Είναι μια παρανοΐκή ματαιοδοξία και η μουσική μπάινει σε δεύτερη μοίρα καθώς δεν ασχολείται κανείς με αυτή. Βλέπεις οι πίστες να γεμίζουν με 4.000 άτομα και σε μας θα είναι επιτυχία έαν έχεις 200 άτομα. Ή κάτι λάθος κάνουμε εμείς, ή κάτι σωστό κάνουν εκείνοι. Είναι σημαντικό όμως να το αναλύεις. Ίσως φταίμε κι εμείς σε ένα σημείο. Το έντεχνο έχει περάσει στον κόσμο σαν ψυχαγωγία και όχι σαν διασκέδαση. Θα ήταν όμορφο να έρθει ο κόσμος σε μια μουσική σκηνή και να του δίνεται η δυνατότητα να μπορεί να χορέψει. Νομίζω ότι εκεί πάσχουμε εμείς και σε συνδυασμό με την έλλειψη μουσικής παιδείας, την έλλειψη πολιτσμού ο Έλληνας δεν είναι σε θέση να διακρίνει την καλή μουσική. Υπάρχει εκπαίδευση και μόρφωση αλλά δεν υπάρχει παιδεία.

Δώσε μου τον ορισμό της λέξης «καλλιτέχνης».
Πολύ ωραία ερώτηση. Χρόνια ήθελα να το πώ και χαίρομαι που μου έκανες εσύ αυτό το ερώτημα. Καλλιτέχνης, λοιπόν, είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Όλοι μας είμαστε καλλιτέχνες και στεναχωριέμαι πολύ όταν μπαίνει η ταμπέλα ότι εκείνος που ξεχωρίζει εμφανισιακά από τους υπολοίπους, γιατί μπορεί να έχει μακρύ μαλλί ή σκουλαρίκι να θεωρείται ιδιόρρυθμος άρα λογικά θα είναι και καλλιτέχνης. Για μένα καλλιτέχνης είναι κάποιος που ασχολείται με την αγιογραφία ή με την γλυπτική, με την ζωφραγική ακόμα και με τον μοντελισμό. Είναι κάποιος που ασχολείται γενικότερα με την τέχνη είτε ώς επαγγελματίας είτε έχοντας την ως χόμπυ. Δεν ορίζω στερεότυπα, η ιδιορρυθμία δεν σε κάνει καλλιτέχνη.

Φιλοξενούμε σήμερα ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά ροκ συγκροτήματα, τα «Γυμνά Καλώδια». Απόδειξη ότι το ελληνικό ροκ ζει ακόμη και θα συνεχίσει να ζει όσο υπάρχουν αυθεντικοί καλλιτέχνες, με αγάπη, άποψη και γούστο για αυτό που κάνουν. Μελωδίες που ξεσηκώνουν και στίχοι που ταξιδεύουν... τραγούδια μοναδικά. Τα «Γυμνά Καλώδια» είναι μια μπάντα που ξεχώρισε από την αρχή. Στο βιογραφικό τους έχουν ήδη πέντε πολύ καλές δισκογραφικές δουλειές και αμέτρητες live εμφανίσεις! Πώς είναι άραγε να γράφεις ιστορία, ενώ βρίσκεσαι στο παρόν; Πάμε να τους γνωρίσουμε καλύτερα και μάθουμε τι είπαν στον Ορφέα.

Παιδιά είστε μαζί από το 2005. Έκτοτε έχετε μια πολύ αξιόλογη πορεία, με πολλές εμφανίσεις σε διάφορες σκηνές της Αθήνας και της επαρχίας, πέντε πολύ πετυχημένα άλμπουμ, αλλά και συνεργασίες με πολύ σπουδαίους ανθρώπους και μουσικούς. Μετά από 7 χρόνια, πώς βλέπετε τους εαυτούς σας σε σχέση με τότε, όταν ακόμη κάνατε τα πρώτα σας δειλά βήματα στο χώρο της μουσικής; Τι έχει αλλάξει;
Καλησπέρα κι από εμάς στην όμορφη παρέα σας! Στα χρόνια της πορείας αυτής έχουμε «ζήσει» τη μπάντα. Την επαφή με φίλους, τη γνωριμία με πολλούς ανθρώπους, τις πόλεις, την εμπειρία της δημιουργίας. Ο χρόνος κι ο δρόμος είναι τα στοιχεία που μας διαμόρφωσαν σ' αυτό που είμαστε σήμερα. Δεν έχουμε αλλάξει και πολύ ως άνθρωποι, αλλά έχουμε γίνει πιο «πλούσιοι» και ώριμοι σε εσωτερικό επίπεδο. Αυτό που είναι και τώρα πολύ έντονο μέσα μας είναι μια μεγάλη περιέργεια και για τη συνέχεια.

Ποιά έχει υπάρξει μέχρι σήμερα η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα σας, αυτή που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Η συμμετοχή μας στη συναυλία για την Πάρνηθα, η συνεργασία μας με το Μάνο Ξυδού, οι συναυλίες μας στην Κύπρο είναι στιγμές που ξεχωρίζουμε. Όμως, η κάθε στιγμή που ζούμε, είναι σημαντική και ξεχωριστή γιατί τις ζούμε μέσα από τη δημιουργικότητα και την αγάπη γι αυτό που κάνουμε. Κάθε στιγμή της μπάντας, είναι μοναδική γιατί φέρνει πάντα κάτι νέο είτε σε επίπεδο συνεργασίας, είτε σε επίπεδο επικοινωνίας με το κοινό, είτε σε επίπεδο δημιουργίας. Θέλουμε, η πορεία μας να είναι γεμάτη από τέτοιες σημαντικές στιγμές!

Εάν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω θα θέλατε να αλλάζατε ή να διορθώνατε κάτι από τις επιλογές σας;
Όλες μας οι κινήσεις έχουν γίνει μέσα από πολλή σκέψη και πολλή δουλειά. Αν θ' αλλάζαμε κάτι. Μα όλες οι κινήσεις ή οι αποφάσεις, με τα θετικά και τ' αρνητικά τους, δημιουργούν αυτό που είμαστε. Σ' αυτό το πλαίσιο, όλα βρίσκονται μέσα σε μια ροή που μας διαμορφώνει. Ακόμα και στα λάθη, κάτι υπάρχει που μπορεί ν' αξιοποιηθεί. Κατά τη γνώμη μας, θα ήταν αδύνατον να έχουμε μια πορεία αποστειρωμένη από αρνητικά στοιχεία ή δυσάρεστες στιγμές. Ζούμε στον πραγματικό κόσμο.

"Άρωμα φυγής" είναι ο τίτλος του πέμπτου και πιο πρόσφατου άλμπουμ που κυκλοφορήσατε. Πείτε μας μερικά λόγια γι' αυτό το δίσκο. Ποιό κομμάτι του εαυτού σας εκφράζει περισσότερο;
Την Ελευθερία!

Είστε 3 διαφορετικοί άνθρωποι, τρεις διαφορετικές προσωπικότητες, τρεις διαφορετικοί κόσμοι ? Πώς καταφέρνετε να γεφυρώνετε αυτές τις διαφορές και να υπάρχει ισορροπία μεταξύ σας; Είναι μόνο η μουσική που σας δένει ή υπάρχει και κάτι άλλο;
Αυτό που μας ενώνει είναι η γνήσια φιλία και αγάπη του ενός για τον άλλο. Συνυπάρχουμε με τις διαφορές μας αλλά και με μεγάλο σεβασμό μεταξύ μας. Οι ομοιότητές μας, μας βοηθούν να επικοινωνούμε και οι διαφορές μας, μας εμπλουτίζουν τις ιδέες και τις θέσεις απέναντι στα πράγματα. Ακόμα και μέσα από διαφωνίες που πολλές φορές μπορεί να προκύψουν, βγαίνει κάτι που τελικά θα μας προχωρήσει.

Μέσα από την προσωπική σας εμπειρία θα θέλαμε να μας πείτε, ποιά είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση και ανταμοιβή για έναν καλλιτέχνη;
Η ανταπόκριση του κοινού, η αναγνώριση και η αποδοχή για τη δουλειά μας, είναι αναμφίβολα μεγάλη ικανοποίηση. Δεν είναι όμως θέμα αναγνωρισιμότητας. Είναι σαν ν' αποκτούμε συντροφιά σ' αυτό που εμείς αισθανόμαστε και δημιουργούμε. Συνδεόμαστε, επικοινωνούμε, ζούμε κάτι «μαζί». Κι αυτή η ένωση είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση!

Αλήθεια οι δικοί σας άνθρωποι, τι σας λένε συνήθως; Μετράει η γνώμη τους για εσάς, επεμβαίνουν στις αποφάσεις σας;
Μα φυσικά και ακούμε γνώμες και ιδέες, δεν ζούμε σε κάποια κλειστή φυσαλίδα. Σίγουρα οι αποφάσεις λαμβάνονται από τους τρεις μας τελικά, όμως αρκετές φορές έχουμε αξιοποιήσει σκέψεις, και ιδέες των δικών μας ανθρώπων, ή έχουμε διευρύνει το οπτικό μας πεδίο μέσα από αυτή την επικοινωνία. Είναι πολύ όμορφο να μοιράζεσαι.

Είστε ένα ροκ συγκρότημα, του οποίου ο ήχος παραμένει αυθεντικός και αναλλοίωτος στη πάροδο του χρόνου, ενώ οι στίχοι σας έχουν πάντα κάτι να πουν, πηγαίνοντας ενάντια στα πρότυπα που προβάλλουν σήμερα τα διάφορα μέσα. Θ' αλλάζατε ενδεχομένως κάτι, προκειμένου να γίνετε πιο "εμπορικοί"; Είναι τελικά θέμα επιλογών ή η μουσική είναι μια μόδα που έρχεται και παρέρχεται;
Η αυθεντικότητα, δηλαδή η αλήθεια μας, είναι στοιχείο που δεν το διαπραγματευτήκαμε ποτέ και δεν σκοπεύουμε και να το διαπραγματευτούμε. Ο ήχος μας δεν αλλοιώνεται. Αλλάζει καθώς κι εμείς αλλάζουμε κι εξελισσόμαστε ως μπάντα. Όσο για το θέμα της εμπορικότητας και της μόδας. Η ροκ μουσική άρεσε κι έγινε μόδα λόγω της αντισυμβατικότητας και της αυθεντικότητάς της. Αν πάει το πράγμα να γίνει αντίστροφα, απλά παύει να είναι ροκ. Είναι κάτι που μεταμφιέζεται σε ροκ. Μ' αυτή την έννοια η μουσική αλλάζει μέσα σ' ένα συνεχές, χρονικό και πολιτισμικό, όπως και κάθε ζωντανός οργανισμός. Ότι αξίζει πραγματικά, φαίνεται από τη διάρκειά του στο χρόνο. Τα υπόλοιπα, είναι λεπτομέρειες που συνθέτουν το κάδρο εκείνης της συγκεκριμένης στιγμής.

Τι συμβουλή θα δίνατε στα νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα την πορεία τους στο χώρο της μουσικής;
Να εμπιστεύονται τη δημιουργικότητά τους, να μην παραιτηθούν από αυτό που αγαπούν, να μην διαπραγματεύονται τις αξίες τους!

Γνωρίζω ότι ήδη έχετε ξεκινήσει τις χειμερινές σας εμφανίσεις. Σκοπεύετε να επισκεφθείτε και άλλες πόλεις;
Θέλουμε να έχουμε μια πολύ ενεργή σεζόν. Με πολλές εμφανίσεις και στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις!

Άλλα σχέδια για το άμεσο μέλλον;

Από σχέδια, άλλο τίποτα! Ήδη δουλεύουμε σε νέο υλικό για τον επόμενο δίσκο μας. Τα νέα μας μπορείτε να τα μαθαίνετε από τη σελίδα μας http://gimnakalwdia.blogspot.gr/ αλλά και από το Facebook www.facebook.com/GimnaKalwdia

Τι μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες μας;
Κeep rocking!

Να έχετε κάθε επιτυχία και καλή τύχη σε ότι κάνετε!
Eπιτυχίες και χαμόγελα για όλους μας!

EΠΙΣΗΜΟ ΒΙΝΤΕΟ ΚΛΙΠ "Η ΠΤΩΣΗ"

http://www.youtube.com/watch?v=WQjl_eZuvgg&fb_source=message

http://www.gimnakalwdia.gr

Χρυσάνθη Τζοβάνη : «Στο ούτι βρήκα τη μελαγχολία»



Με μουσική καταγωγή και με – επαινετέα – ώθηση απ’ την οικογένεια, μπήκε στον ωκεανό της μουσικής, που – όπως, πολύ ποιητικά λέει – θέλει να αποτελεί μια σταγόνα του!
Έκτοτε, ακολούθησε μια καταιγιστική διαδρομή εκμάθησης οργάνων : ούτι – κρουστά – βιολί – τζουράς – πιάνο – ντραμς – κλαρίνο – σαντούρι…!
Ο λόγος για την Χρυσάνθη Τζοβάνη, που την είχα ακουστά και, το έφερε η συγκυρία, να την γνωρίσω από κοντά, για να επιβεβαιωθεί αυτό, που λέει η ίδια, ότι ο ήχος σε οδηγεί στην εικόνα…
Η Χρυσάνθη είναι ένα γλυκό πανέμορφο κορίτσι – αν κι είναι 10 χρόνια επαγγελματίας μουσικός στο χώρο – με μια ηρεμία κι ισορροπία, που την οδηγεί στην «εσωτερική ένταση», η οποία είναι η καταδική της μουσική ταυτότητα, που σε κατακτά με το πρώτο άκουσμα.
Ε, για έναν δημοσιογράφο της μουσικής δημοσιογραφίας, αρκούν όλα τα παραπάνω, για να επιδιώξει να προσεγγίσει, για μια συνέντευξη, τη Χρυσάνθη Τζοβάνη και να μεταφέρει στους αναγνώστες τις ψαγμένες, κατασταλαγμένες (αφοπλιστικές θα έλεγα) και πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις της για τη μουσική και το ελληνικό μουσικό τοπίο.

Χρυσάνθη, βλέπω στο βιογραφικό σου, μπόλικες μουσικές σπουδές από μικρή (Μουσικό Σχολείο Μυτιλήνης, Εθνικό Ωδείο, Ωδείο Αθηνών, Σχολή Βυζαντινής Μουσικής «Ο ΛΕΣΒΙΟΣ»). Τι σε ώθησε σε όλα αυτά; Υπήρχε οικογενειακή παράδοση; Η νησιώτική σου καταγωγή από τη Μυτιλήνη; Καθαρά δική σου εσωτερική ανακάλυψη κι επιλογή;

Κατάγομαι από μουσική οικογένεια. Από νωρίς οι συγγενείς μου διέκριναν κάποιο ταλέντο σε μένα κι έτσι οι γονείς μου με ώθησαν να πάω σε μουσικό σχολείο. Το ήθελα πάρα πολύ και με όλες τις δυσκολίες τα κατάφερα. Στην πορεία, μεγαλώνοντας ο συνδυασμός των σπουδών που εξελίσσονταν, και η απόφασή μου όλο αυτό να αποτελέσει και βιοποριστικό χαρακτήρα με οδήγησαν στο ‘’σήμερα’’. Το σίγουρο είναι ότι η ‘’σπουδή’’ σε όλο αυτόν τον ‘’ωκεανό’’ δεν σταματάει ποτέ, και μου δίνει μεγάλη χαρά κι ευτυχία η αίσθηση ότι μπορεί κι εγώ να αποτελώ μια σταγόνα του…  


Τα δυο βασικά σου όργανα, ως οργανοπαίχτρια, είναι τα κρουστά και το ούτι. Όχι και τόσο «γυναικείες» επιλογές θα έλεγα. Τι ήταν αυτό που σ’ οδήγησε σ’ αυτά;

Ούτι, κρουστά, βιολί, τζουράς, πιάνο, ντραμς, κλαρίνο, σαντούρι…
Θα έλεγα ότι η ενασχόληση με την μουσική δεν έχει φύλο.
Όταν άκουσα πρώτη φορά τον ήχο που βγάζει το ούτι δεν είχα οπτική επαφή και άφησα την ακοή μου να με καθοδηγήσει στο σημείο απ ‘το οποίο προερχόταν. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την στιγμή. Ένιωθα ότι σ’ αυτό το άκουσμα βρήκα την δική μου ‘’μυστική συνάντηση’’ με την μουσική σ’ ότι αφορά το μελωδικό της μέρος. Η μουσική όμως, όπως άλλωστε και η ζωή, έχει εκτός από μελωδία και ρυθμό. Μέσα από την πολυποίκιλη φύση των κρουστών ολοκληρώνομαι μουσικά προσθέτοντας έτσι στο ξεδίπλωμα της μουσικής μου βεντάλιας τη διάσταση του ‘’χρόνου’’.

Στα κρουστά κυριαρχεί ο ρυθμός, αλλά κι η ένταση, η εκτόνωση, λέει ένας στίχος τραγουδιού «ντραμς δαιμονισμένο». Έχεις – ως χαρακτήρας -  και βγάζεις τέτοια εξωστρεφή συναισθήματα με τα κρουστά;

Είναι γνωστό απ ’όλες τις θεωρίες αισθητικής στην τέχνη, ότι αυτό που χρειάζεται για να ταξιδέψει και να δημιουργήσει ο καλλιτέχνης είναι η ‘’έκσταση’’..
   Η ένταση για μένα είναι πιο εσωτερική. Μπορεί κάποιος να παίζει     ένα μουσικό όργανο σιγανά, αλλά η εσωτερική του ένταση να είναι τόσο μεγάλη που να μεταδίδει την αίσθηση της πληρότητας.
 
Το ούτι πάλι, είναι ένα «μελαγχολικό», θα έλεγα, όργανο, με έναν υπέροχο «θαμπό ήχο», που σε πάει στην Ανατολή, με τη μαγεία της, τον ερωτισμό της και τη λαγνεία της. Ένα άλλο στοιχείο της γυναίκας Χρυσάνθης εκφράζεται μέσα από το ούτι;

Δεν υπάρχει καλλιτέχνης που να μην τον συνοδεύει σε κάποιες ή ίσως σε περισσότερες από ‘’κάποιες’’ φάσεις της ζωής του, η ‘’μελαγχολία’’. Θεωρώ ότι χωρίς μελαγχολία δεν είσαι καλλιτέχνης… Είναι αλήθεια… Στο ούτι βρήκα την μελαγχολία που περιγράφεις. Όχι τόσο μόνο ως γυναίκα, αλλά πολύ περισσότερο σαν άνθρωπος.  Η Λέσβος, η πατρίδα μου, ωστόσο, είναι ένα νησί που αγναντεύει θεωρώ περήφανα προς την ανατολή  και ‘’ρουφάει’’ σαν πολιτιστικός πνεύμονας πολλές απ’ τις μυρωδιές της, υποθέτω πως είχε προετοιμάσει την ακουστική μου αντίληψη στο να είμαι ανοιχτή στο άκουσμα ενός τέτοιου ήχου.

Αλήθεια, τι ζώδιο είσαι;

Χαχα! Είμαι Ταύρος με ωροσκόπο Καρκίνο.

Μίλησέ μου λίγο για το ούτι, ένα άταστο όργανο. Θεωρείται δύσκολο; Τι σε εξιτάρει σ’ αυτό;

Είναι δύσκολο όργανο αλλά και πολύ ενδιαφέρον. Τα άταστα όργανα γενικά σου δίνουν την αίσθηση του ‘’τυχαίου’’, που είναι για μένα ένας βασικός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η έννοια του αυτοσχεδιασμού. Στο ούτι πολλές φορές σκεφτόμουν ότι εκφράζω μουσικά τους αμανέδες του παππού μου που ηχούν ακόμα στ’ αυτιά μου… ειδικά όταν παίζουμε μουσική με φίλους στο σπίτι.

Χρυσάνθη, από πάρα πολύ μικρή μπήκες, επαγγελματικά, ως μουσικός, στο χώρο(στα νυχτερινά μαγαζιά). Συγκυρία; Πρόθεση; Βιοπορισμός; Τι συνέβη;

Η δουλειά στη νύχτα είχε ξεκινήσει από νωρίς. Δέκα χρόνια πριν, θυμάμαι που πήγαινα σχολείο και κάποια βράδια παράλληλα δούλευα σ’ ένα ρεμπετάδικο του νησιού. Στην Αθήνα πια, τα πράγματα ήταν πιο ‘’σκληροπυρηνικά’’! Αν θέλουμε μια απάντηση στην ερώτησή σου  για το ‘’εδώ και τώρα’’, είναι ένα σύνολο απ’ όλα αυτά που λες κι επιπλέον η ανάγκη που έχει κάθε μουσικός να έρχεται σε επικοινωνία με τον κόσμο.

Κάνε μου ένας φλασμπάκ στη διαδρομή σου μέχρι σήμερα, κάνοντας κάποιες στάσεις, όπου γουστάρεις.

Όταν ήμουν 2,5 χρονών, από τις πιο πρώιμες αναμνήσεις μου, τραγούδησα το ‘’ένα παλικάρι 20 χρονών’’ (παραδοσιακό). Μεγάλος σταθμός, μετέπειτα, τα σχολικά μου χρόνια και οι συμμετοχές σε πανελλήνιους μουσικούς διαγωνισμούς. Αξέχαστο θα μου μείνει στα 15 μου, το πρώτο μου μουσικό συγκρότημα. Τέλος στο σήμερα κάποιες πολύ καλές συνεργασίες.

Γράφεις και μουσική; Ορχηστρικά; Τραγούδια; Θέλεις να το εξελίξεις και να ασχοληθείς σταθερά κι επαγγελματικά με τη σύνθεση; Έχεις κάνει; ‘Η σκοπεύεις να κάνεις κάτι δισκογραφικά;

Στην αρχή ξεκινάει σαν παιχνιδάκι… παίζοντας μελωδίες που μου ‘ρχονται ανά καιρούς στο μυαλό και με μπόλικη αίσθηση νοσταλγίας πολλές φορές ‘’σκαρώνω’’ ορχηστρικά κομμάτια. Με πετυχαίνεις αυτή την περίοδο σε μια φάση που κυκλοφόρησε  το cd του Μιχάλη Αλιάγα («Oud Sensations») με μια δική μου συμμετοχή. Μ’ ενδιαφέρει πολύ το κομμάτι της σύνθεσης. Με χαλαρώνει πολύ να ‘’γεννάω’’ καινούριες μελωδίες, χωρίς φυσικά ποτέ να πιστεύω ότι υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη. Οι ρίζες μου, τ’ ακούσματά μου και το σήμερα είναι οι βασικοί παράγοντες που σιωπηλά συνεργάζονται για να δημιουργώ το υλικό μου.

 Φέτος εμφανίζεσαι (Παρασκευές και Σάββατα) στην «ΑΝΟΔΟ». Για μια μερίδα του ακροατηρίου – για μένα όχι, γιατί πιστεύω ότι όλα τα χρειάζεται ο άνθρωπος, ανάλογα με τις διαθέσεις του – αυτό το είδος τραγουδιού, τα μαγαζιά κι η διασκέδαση είναι κατακριτέα. Πέρα από επαγγελματίας μουσικός, που βγάζεις το μεροκάματό σου, όπως κάνουν όλοι, ποια είναι η δική σου άποψη;  

Δεν  μπορώ να θεωρήσω ότι υπάρχουν, τώρα πια, αυτού του είδους οι κατηγοριοποιήσεις, όχι γιατί δεν υπάρχουν – που όντως υπάρχουν - κατηγορίες στο ελληνικό τραγούδι, αλλά γιατί διανύουμε μια εποχή που απαιτεί, σε γρήγορο χρόνο και με λιγότερο χρήμα, διασκέδαση για εκτόνωση. Δεν διαχωρίζω το κοινό σε μερίδες. Αυτό που με ανησυχεί, είναι ότι σε σχέση με παλαιότερα, πολύς κόσμος διασκεδάζει άλλοτε θυμωμένα και σκληρά και άλλοτε με φόβο. Το νιώθω... Νιώθω επίσης, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ότι εκλείπει  η παρουσία πνευματικών καθοδηγητών και δημιουργών. Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα, το σχόλιό μου είναι, ότι απλά χρειάζεται να προσπαθούμε να προσαρμοζόμαστε στο τώρα και να γινόμαστε πιο ανθεκτικοί, κοιτάζοντας πίσω το παρελθόν μέσα από τις μνήμες μας. Τέλος, για να μην γίνω δέκτης κάποιας πιθανής ένστασης, θα συμφωνήσω σ’ ένα μεγάλο μέρος μαζί σου σχετικά με το ότι όλα είναι αναγκαία, αλλά επειδή είμαι και μουσικός θα πρόσθετα… με μέτρο.

Χρυσάνθη, πέρα από τα μουσικά σου και τα καλλιτεχνικά σου προσόντα, είσαι μια πολύ όμορφη κοπέλα και γλυκός άνθρωπος. Παίζει, νομίζεις, κι αυτό το ρόλο του στο χώρο του τραγουδιού;

Όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω και πηγαίνοντας κάθε βράδυ για δουλειά το πρώτο μου μέλημα είναι η εξωτερική μου εμφάνιση να είναι αξιοπρεπής. Τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία ένας άνθρωπος μπορεί να χαρακτηριστεί όμορφος είναι άλλωστε υποκειμενικά. Στην συγκεκριμένη δουλειά η εξωτερική εμφάνιση παίζει ρόλο κατά την γνώμη μου, αλλά πάντα πιστεύω ότι είναι απόληξη ενός καλά δομημένου ψυχισμού και συνεχούς ‘’εσωτερικής’’ δουλειάς… Δουλεύοντας το μέσα μας σμιλεύεται το έξω μας…


Ακούστε τη Χρυσάνθη Τζοβάνη
{denvideo http://www.youtube.com/watch?v=caQtgZIxFMY}

Ο Βασίλης Πάντσιος είναι ένας καλλιτέχνης και λάτρης του ροκ τραγουδιού, μουσικοσυνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής, ο οποίος, απο τα τέλη της δεκαετίας του ‘90 εμφανιζόταν στα μεγαλύτερα μουσικά στέκια των Αθηνών και της επαρχίας ώσπου για ένα διάστημα αποσύρθηκε στην Κομοτηνή, την ιδιαίτερη πατρίδα του. Σήμερα, ο Βασίλης Πάντσιος επιστρέφει πιο δυναμικός και ανανεωμένος απο ποτέ με το τραγούδι «Αλήτισσα καρδιά» που αποτελεί promo της νέας του δισκογραφικής δουλειάς που θα κυκλοφορήσει εντός του έτους. Ο Βασίλης, πιο εξομολογητικός από ποτέ, ανοίγει τα χαρτιά του στον Ορφέα για τη ροκ φύση του, τα νέα του τραγούδια και τους συντελεστές αυτών, τα βήματα που τον καταξίωσαν στη μουσική σκηνή, βολιδοσκοπώντας παράλληλα και τη σημερινή νοοτροπία της δισκογραφίας.

«Το ροκ εντός μου» ονομάζεται ο πρώτος κύκλος των τραγουδιών που πρόκειται να κυκλοφορήσεις. Εκτός από την καλλιτεχνική, βρίσκεται και στην ολική σου φύση το ροκ εντός σου;
Έτσι ακριβώς συμβαίνει. Πάει καιρός που το ροκ δεν το αντιλαμβάνομαι μόνο ως ένα είδος μουσικής αλλά το νιώθω με την πιο πλατιά του έννοια. Σαν στάση και τρόπο ζωής. Σαν τον αγώνα που δίνουμε όλοι στην καθημερινότητά μας για να πάμε μπροστά, να πετύχουμε περισσότερα, να γίνουμε καλύτεροι. Η προσπάθεια που κάνουμε να εξελιχτούμε διανοητικά και συναισθηματικά…Το να κοιτάμε τα πράγματα και τους ανθρώπους γύρω μας με περισσότερο βάθος και όχι επιδερμικά. Το ροκ εντός μου…είναι το ανθρώπινο πνεύμα που αντιστέκεται, σκέφτεται, στέκεται όρθιο στα δύσκολα και αυτά που παράγει έχουν διάρκεια και σκοπό… Παρ’ όλη τη μαυρίλα που βιώνουμε σαν λαός τα τελευταία χρόνια αυτά είναι  και τα θετικά σημάδια που βλέπω γύρω μου να εμφανίζονται σιγά σιγά. Γίναμε πιο δυνατοί πιο συνειδητοποιημένοι πιο εγκρατείς, με περισσότερη κριτική σκέψη με λιγότερη αλαζονεία και ελαφρότητα, με περισσότερο βάρος. Γίναμε όλοι λίγο πιο ροκ…

Παρ’ όλη τη ροκ φύση σου, το τραγούδι «Αλήτισσα καρδιά» το οποίο υπογράφεις δημιουργικά, έχει κατά βάση λαϊκά στοιχεία σαν τραγούδι, τόσο στον τίτλο, όσο και στο στιχουργικό του περιεχόμενο...
Το «Αλήτισσα Καρδιά» πράγματι δεν είναι ο αντιπροσωπευτικός μου ήχος. Απέχει κάπως από το βασικό μου ύφος, αλλά σαν δημιουργός προσπαθώ να μη βάζω ταμπέλες στη μουσική. Ξεχωρίζω κάποιο τραγούδι αν μου βγάζει αλήθειες και αν έχει μια αισθητική που με καλύπτει. Όταν το έγραψα, είχα στο μυαλό ένα πραγματικό περιστατικό που νομίζω πως οι περισσότεροι από μας λίγο πολύ το έχουμε ζήσει. Ο ερωτευμένος νέος που σε μια στιγμή εγωισμού κάνει προς την καλή του βαρύγδουπες δηλώσεις  (Δεν θα ξανάρθω ποτέ…δε θα με ξαναδείς ποτέ…) κάτι φυσικά που δεν μπορεί να τηρήσει και το πάθος του τον οδηγεί ξανά στον δρόμο της. Αυτό πάντως στο οποίο αναφέρεστε, στο κατά πόσο κοντινά η μακρινά είναι τα όρια του λαϊκού στοιχείου με το ροκ είναι σίγουρα μια κουβέντα που θα μπορούσε να γίνει κάποια άλλη στιγμή και να κρατήσει σε μάκρος.

Αν και «αλήτισσα» η καρδιά ενός ερωτευμένου ανθρώπου, εσύ όταν ερωτεύεσαι την ακολουθείς;
Αυτό είναι μια δύσκολη ερώτηση. Μην ξεχνάμε ότι η ζωή μας είναι μια διαρκής πάλη ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα. Κάποιες φορές μπορεί να ακολουθήσεις την καρδιά σου και να φας τα μούτρα σου και άλλες να μην το κανείς και να το μετανιώσεις. Εγώ στην ζωή μου προσπαθώ να λειτουργώ με κάποια ισορροπία. Όταν ερωτεύομαι βιώνω με ένταση τα συναισθήματα μου, τα εκδηλώνω χωρίς να φοβάμαι να εκτεθώ και προσπαθώ να υπάρχω υγιής και δημιουργικός μέσα σε μια σχέση.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 90' εμφανιζόσουν πολύ συχνά τα βράδια σε μουσικές σκηνές της Αθήνας. Τι έχεις αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια παίζοντας live ως μουσικός και ερμηνευτής και αλληλεπιδρώντας με το κοινό σου;
Εμφανιζόμουν για παραπάνω από μια δεκαετία. Πάνε κάποια χρόνια που σταμάτησα και επέστρεψα στην πατρίδα μου την Κομοτηνή. Ήθελα να ηρεμήσω ένα διάστημα, να κάνω μια παύση από τους ξέφρενους ρυθμούς, να ασχοληθώ και με άλλα πράγματα. Ώσπου ένιωσα και πάλι κάποια στιγμή να ξυπνάει μέσα μου η ανάγκη για δημιουργία, για έκφραση και επικοινωνία. Πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος, από την Θεσσαλονίκη πλέον όπου βρίσκομαι, ξανάρχισα να κάνω μουσική με ακόμη μεγαλύτερη διάθεση από παλιά. Για να ξαναγυρίσω στην ερώτηση σας όμως θα έλεγα πως έχω αποκομίσει πολύτιμες στιγμές και εμπειρίες όλα αυτά τα χρόνια παίζοντας Live. Στιγμές που έχουν μείνει μέσα μου βαθιά και με έχουν καθορίσει…Είτε μιλάμε για βραδιές όπου τίποτα δε φαίνεται να πηγαίνει καλά, (ο ήχος να είναι κακός, διάφορες αναποδιές να συμβαίνουν, το πρόγραμμα να μη κυλάει, οι μουσικοί να μην είναι συγκεντρωμένοι, ο κόσμος να είναι αδιάφορος κ.α.). Eίτε μιλάμε για βραδιές που μοιάζουν όλοι να είναι συντονισμένοι (οι τραγουδιστές, ο κόσμος, οι μουσικοί, οι ηχολήπτες…μέχρι o barman και οι γκαρσόνες…). Τότε η επαφή με το κοινό, γίνεται κάτι μαγικό, ερωτικό θα μπορούσα να πω… Και τραγούδι με το τραγούδι το ‘’Live’’ οδηγείτε σε κορύφωση. Μιλάμε για ενεργειακά πεδία! Είναι γεμάτο και υπέροχο το συναίσθημα…και μου λείπει πολύ αυτό τον καιρό.

Υπάρχει κάποια εμφάνιση σου την οποία δε θα ξεχάσεις για κάποιο συγκεκριμένο λόγο και νοσταλγείς ακόμη και σήμερα;
Είναι πολλές και έντονες οι αναμνήσεις από εμφανίσεις μου. Θα κρατήσω σίγουρα το πρώτο ‘’Live’’ που έκανα μόνος με την κιθάρα μου σε ένα μικρό μπαράκι που βρήκα στα Βριλήσσια μέσω αγγελίας. Πιτσιρικάς από την επαρχία ήταν μόλις λίγες μέρες αφού είχα έρθει στην μεγάλη πόλη και είχα πολύ τρακ, δεν ήξερα ούτε που πατάω ούτε που βρίσκομαι, αλλά μετά τα πρώτα κομμάτια λύθηκα και η βραδιά κύλησε πολύ καλά. Ένα δεύτερο που θυμάμαι είναι αυτό που κάναμε με τη μπάντα πριν κάτι χρόνια στα ‘’VILLAGE 20 Cinemas’’ στο Ρέντη όταν ανοίξαμε τη συναυλία δύο γνωστών καλλιτεχνών. Είχα φτάσει στο χώρο μετά από ένα οχτάωρο κοπιαστικής εργασίας με το μηχανάκι (ανώνυμος μέσα στους χιλιάδες ανώνυμους εργαζόμενους αυτής της πόλης) και ανεβαίνω σε μια τεράστια εξέδρα ενώ είχε μαζευτεί χιλιάδες κόσμος. Ξεκινάμε να παίζουμε και αντιλαμβάνομαι ξαφνικά ότι με δείχνει μια γιγαντοοθόνη κάπου στα αριστερά μου. Έσκασα στα γέλια στη μέση του τραγουδιού όταν ένιωσα την αντίθεση των συναισθημάτων που βίωνα μια ώρα πριν (ανώνυμος ταλαιπωρημένος κούριερ), με το τώρα…(ροκ σταρ με γιγαντοοθόνη για πάρτη μου)…κάπως έτσι συμβαίνει και με τη ζωή…από τα χαμηλά μας πετάει ψηλά και πάλι από την αρχή, και αυτή είναι η γοητεία της και η ομορφιά της…Αλλά σίγουρα το καλύτερο Live που έχουμε κάνει με τους ΝΤΟΜΙΝΟ ήταν στη Λέρο. Μετά από πολύωρο ταξίδι με το πλοίο και με φουρτούνα μάλιστα, φτάσαμε κατάκοποι και παίξαμε κατευθείαν στο μαγαζί αλλά με τέτοια ορμή και ενέργεια που το κοινό γούσταρε πολύ, τους σηκώσαμε όλους στο πόδι, πίνανε φώναζαν και τραγουδούσαν οι πάντες εμείς δεν κατεβαίναμε για ώρες και έγινε ένας ωραίος χαμός…αυτό είναι ροκ…!

Η ροκ μπάντα «Ντόμινο» που δημιούργησες, διέγραψε μια πολύ όμορφη μουσική πορεία γεμάτη μουσικές εμφανίσεις και νικητήριους διαγωνισμούς. Για πόσα χρόνια ήσουν μέλος σε αυτό το συγκρότημα;
Δημιούργησα την μπάντα το 1998 και μαζί με τον φίλο μου μπασίστα Λεωνίδα Φιλίντα, και ήμασταν οι μόνοι που είχαμε παρουσία από την αρχή ως το τέλος. Από τους ‘’ΝΤΟΜΙΝΟ’’ πέρασαν κατά καιρούς οι Τάσος Σκούρας, Ευριπίδης Ζεμενίδης, Κατερίνα Σκρέκη, Γιάννης Λάζος, Γιώργος Καραχάλιος κ.α. Ήμασταν  μια δεμένη παρέα από τα Εξάρχεια που το παλεύαμε σε δύσκολους καιρούς. Από τη μια είχαμε το πάθος και τον ενθουσιασμό των πιτσιρικάδων αλλά από την άλλη μας έλειπε η οργάνωση το σχέδιο και οι γνωριμίες, υλικά που πρέπει να υπάρχουν για να  σταθείς στο δύσκολο κι ανταγωνιστικό καλλιτεχνικό χώρο. Κοιτάζοντας πίσω κρατάω τις εμπειρίες, νοσταλγώ τις δυνατές στιγμές, θυμάμαι τα ωραία πράγματα και παίρνω δύναμη για τα επόμενα…

Το 2003, ως αποκορύφωμα των επιτυχιών που παρουσιάσατε υπογράψατε ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Legend και κυκλοφορήσατε 11 τραγούδια. Πώς ένιωσες για εκείνη την επιτυχία σου;
Στην αρχή φυσικά όλα τα παιδιά νιώσαμε υπέροχα καθώς ήταν ένα επισφράγισμα του κόπου και της δουλειάς που κάναμε για χρόνια. Αλλά δυστυχώς στη συνέχεια η απογοήτευση ήταν μεγάλη γιατί δεν μας στήριξαν καθόλου στα επόμενα βήματα με μία στοιχειώδη και απλή έστω προώθηση. Το αποτέλεσμα της απογοήτευσης αυτής ήταν να μη βλέπουμε πια προοπτική για το μέλλον και να διαλυθούμε.

Η σημερινή δισκογραφία αναλώνεται στην έκδοση κυρίως "Digital Single" και σχεδόν πάντα κυκλοφορείται ένα τραγούδι από κάθε καλλιτέχνη. Πώς πιστεύεις ότι προέκυψε αυτό και ποια είναι η δική σου γνώμη πάνω στο θέμα;
Είναι κι αυτό νομίζω μέσα στα σημεία των καιρών που ζούμε, μια γενική ένδεια. Η νοοτροπία που κυριαρχεί στον παρόντα χρόνο αυτή δηλαδή του ‘’άρπα κόλλα’’ και της προχειρότητας. Χωρίς να θέλω να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι βλέπουμε ότι οι εταιρίες στην πλειοψηφία τους και οι παραγωγοί (εκτός λίγων εξαιρέσεων) τα τελευταία χρόνια λειτουργούνε με την ψυχολογία και τη μέθοδο της ‘’αρπαχτής’’ και όχι με όραμα και διάθεση όπως παλιότερα για να δώσουν στο κοινό ένα ολοκληρωμένο έργο κάποιου καλλιτέχνη. Βλέπουμε δηλαδή μια στροφή προς στο εμπορικό τραγούδι εις βάρος του ποιοτικού. Αυτό επηρεάζει τους νέους κυρίως καλλιτέχνες να λειτουργούνε ανάλογα και σίγουρα δεν βοηθάει να εξελιχτεί και να πάει μπροστά η μουσική. ‘’Χάσαμε τη μπάλα’’ την τελευταία δεκαετία από τα ριάλιτι τους ‘’μαϊντανούς’’,  τα ‘’ποπ είδωλα’’ και το κιτσαριό του ‘’life style’’ γαρνιρισμένο από μπόλικο κουτσομπολιό, έλλειψη αισθητικής, έλλειψη ευγένειας. Είδαμε που μας οδήγησαν όλα αυτά… Συμφωνώ φυσικά κι εγώ με την άποψη πολλών  ότι η κρίση είναι πρωτίστως ηθική και πολιτισμική και δευτερευόντως οικονομική.

Το 2008 συμμετείχες συνθετικά στο δίσκο του Βαγγέλη Ασημάκη, σε παραγωγή Άγγελου Σφακιανάκη, Γιώργου Δημητριάδη, Γιάννη Ζουγανέλη, Κώστα Λειβαδά και Θάνο Παπανικολάου. Πώς νιώθεις έχοντας συμπεριληφθεί σε ένα τέτοιο άλμπουμ πλάι σε μεγάλα και πολυσήμαντα ονόματα της δισκογραφίας;
Ήταν χαρά για μένα να συμμετέχω σε μια αξιόλογη παραγωγή και να γνωρίσω από κοντά ανθρώπους που εκτιμούσα από το χώρο. Και μια ‘’ένεση αυτοπεποίθησης’’, ένα μικρό ‘’σπρώξιμο’’ για να κάνω περισσότερα πράγματα στο μέλλον.

Πόσα τραγούδια θα περιλαμβάνει συνολικά η νέα σου δισκογραφική δουλειά;
 ‘’ΤΟ ΡΟΚ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ…’’ είναι ο 1ος κύκλος τραγουδιών από αρκετούς άλλους που θα ακολουθήσουν…Περιλαμβάνει 14 τραγούδια που κινούνται σε μελωδικές αλλά και δυναμικές φόρμες και επικρατεί στα περισσότερα το ερωτικό στοιχείο. Αυτή τη στιγμή έχουν τελειώσει τα πρώτα 8 και μπορεί ο καθένας να τα ακούσει να τα μοιραστεί και να τα κατεβάσει στο Facebook - ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΝΤΣΙΟΣ, την επίσημη  σελίδα μου που ανανεώνεται συχνά με νέες παραγωγές. Όταν ολοκληρωθούν οι ηχογραφήσεις στόχος μου είναι να κυκλοφορήσουν και ως CD Album. Η παραγωγή είναι μια διαδικασία δημιουργική, γοητευτική αλλά και δύσκολη και πολύπλοκη συνάμα που επιτέλους μετά από αρκετά χρόνια παίδεμα σε διάφορα στούντιο και ατέλειωτες ώρες στον δικό μου υπολογιστή βλέπω τα πρώτα θετικά αποτελέσματα.  Ήταν μεγάλη χαρά και δικαίωση των κόπων μου όταν τις προάλλες άκουσα τυχαία το ‘’Αλήτισσα Καρδιά’’ σε ένα ραδιόφωνο και διαπίστωσα πως είναι εξίσου καλή δουλειά σε σχέση και με τα αλλά κομμάτια που έπαιζε ο σταθμός. Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση και να αναφερθώ και σε κάτι ακόμα. Μαζί με τα δικά μου ηχογραφώ ταυτόχρονα και διάφορες διασκευές, σε κάπως πιο πρόχειρη μορφή (demo). Γνωστά δηλαδή και αγαπημένα κομμάτια τα οποία πειράζω με τον δικό μου τρόπο και τα πρώτα 6 υπάρχουν ήδη στη σελίδα μου προς ακρόαση μαζί με τα δικά μου. Θέλω έτσι να δώσω μια πιο σφαιρική άποψη στον ακροατή για τη δουλειά που κάνω. Να τον ‘’υποψιάσω’’ κάπως για το τι θα ακούσει αν έρθει σε μια μελλοντική συναυλία μου. Δεν με ενδιαφέρει και δεν με ‘’φτιάχνει’’ πια να στήσω ένα πρόγραμμα με γνωστά κομμάτια που θα τα βγάλει μια μπάντα copy paste. Για να ερμηνεύσω κάτι πρέπει να υπάρχει η δική μου σφραγίδα, μια πινελιά, κάποια αλλαγή που θα το φέρει στα μέτρα μου για να το νιώσω και λίγο δικό μου. Πιστεύω ότι και τα ‘’πειραγμένα μου’’ αξίζουν κι αυτά την ηχογράφηση τους και ελπίζω στο μέλλον εκτός από τα δικά μου να μπορέσω να κυκλοφορήσω και ένα CD Album με αυτά τα τραγούδια.

Θα ήθελες να μας πεις δύο λόγια για τους συντελεστές και συνεργάτες της νέας σου δισκογραφικής δουλειάς;
Να ξεκινήσω από τις γυναικείες φωνές που με την εξαιρετική τους ερμηνεία δώσανε ώθηση και συναίσθημα σε τρία από τα τραγούδια μου. Είναι η Ανθή Σφυρή στο ‘’ΑΛΗΤΙΣΣΑ ΚΑΡΔΙΑ’ η Κάλλια Λόκο στο ‘’ΚΥΜΑΤΑ’’, και η Μίκα Δαρμάνη στο ‘’ΚΥΜΑ ΦΩΤΟΣ’’. Ο Κώστας Μπαρπαγιάννης έχει γράψει τους στίχους για το ‘’ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΣΒΗΝΩ’’  και το ‘’ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ’’, η φίλη μου και αξιόλογη συγγραφέας και σεναριογράφος Κάτια Κισσονέργη τους στίχους για το ‘’ΠΕΣ ΜΟΥ Σ’ ΟΛΑ ΝΑΙ’’. Με την Ειρήνη Νικολάου γράψαμε μαζί το  ‘’ΚΥΜΑ ΦΩΤΟΣ’’. Η Άννα Δασκαλούδη έγραψε το ‘’ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΥ ΠΛΑΝΟΔΙΟ’’. Στο ‘’ΑΛΗΤΙΣΣΑ ΚΑΡΔΙΑ’’ , τα ‘’ΚΥΜΑΤΑ’’, και το ‘’ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟ’’ τους στίχους έγραψα εγώ όπως και τη μουσική σε όλα τα τραγούδια. Η συνεισφορά των φίλων και αξιόλογων μουσικών στις ηχογραφήσεις είναι μεγάλη και πολύτιμη γιατί ‘’ντύνουν’’ με το ταλέντο και τις ιδέες τους τα κομμάτια και τα ανεβάζουν σε πιο υψηλό επίπεδο. Είναι καταρχήν στην ενορχήστρωση, και ηχοληψία των περισσότερων τραγουδιών ο Νίκος Νικολόπουλος από το ‘’Studio JAM’’. Στις διασκευές έπαιξαν οι ‘’DRIVE IN’’ ένα δυνατό και ανερχόμενο συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη που μάλιστα κάναμε και κάποια ‘’Live’’ πρόσφατα μαζί.Κάλλια Λοκοβοπούλου (Φωνή), Νίκος Πολυχρονίδης (Κιθάρα), Σωτήρης Πατσαλιάς (Μπάσο), Χρήστος Τατόγλου  (Πλήκτρα). Σε νεότερες ηχογραφήσεις στο μπάσο είναι ο Λεωνίδας Φιλίντας (φίλος από τα παλιά) στα τύμπανα ο Αντώνης Φίλης, στα πνευστά ο Τάσος Καπζάλας και στη μίξη ο Ανδρέας Βαϊτούδης. Το Master το έχει κάνει ο Απόστολος Σιώπης.

Αυτό τον καιρό που μπορούμε να σε δούμε να εμφανίζεσαι;
Επικεντρώνομαι στις παραγωγές μου και στην προώθηση της δουλειάς μου αυτό τον καιρό και όχι ακόμα στο κλείσιμο συναυλιών. Ελπίζω να υπάρχει σύντομα κάποια απήχηση στον κόσμο για να έχω έτσι τη δύναμη να κάνω το επόμενο βήμα δηλαδή εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές, στέκια, και χώρους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Σε ευχαριστούμε πολύ για την ευγενική σου παραχώρηση της συνέντευξης αυτής και σου ευχόμαστε Καλή Χρονιά με υγεία και πολλές μουσικές επιτυχίες!
Κι εγώ σας ευχαριστώ που μου δώσατε τη δυνατότητα να πω λίγα πράγματα για τη δουλειά και για τα σχέδια μου μέσα από το αξιόλογο μουσικό περιοδικό σας που στηρίζει το ελληνικό τραγούδι. Καλή και δημιουργική χρονιά να έχετε όλοι!

Ακούστε το τραγούδι "Αλήτισσα καρδιά" του Βασίλη Πάντσιου http://www.youtube.com/watch?v=4DkQCZdmIXA

Ο Μιχάλης Αλιάγας είναι ένας πολυδιάστατος καλλιτέχνης. Ασχολείται με το τραγούδι, τη σύνθεση, τηΝ στιχουργική, την παραγωγή δίσκων και είναι υπεύθυνος σύνταξης σε πολιτιστικό ηλεκτρονικό περιοδικό.  Στο αίμα του κυλάει αίμα ελληνικό και περουβιανό. Τα μουσικά του ερεθίσματα και ακούσματα ποικίλουν και  καθρεπτίζονται στη νέα του δισκογραφική δουλειά που κυκλοφορεί από την Culture Music και ονομάζεται «Oud Sensations». Μια instrumental συλλογή με μουσικά ηχοχρώματα από την ανατολή, τη μεσόγειο και την ελληνική μουσική παράδοση, στα οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έχει το μουσικό όργανο ούτι. Στον δίσκο συμμετέχει και το μουσικό σχήμα Viento de Oriente. Ο Μιχάλης Αλιάγας αγαπά τα απλά πράγματα, μια και θεωρεί ότι είναι και τα πιο όμορφα. Η μουσική είναι ένα ταξίδι, λέει και ευελπιστεί με την νέα του αυτή δουλειά να αγγίξει τις ψυχές όλων. Ο Ορφέας συνάντησε τον Μιχάλη, κερδίζοντας την υπογράφουσα με την απλότητα και την ευγένεια του.  

Τρίτη δισκογραφική δουλειά (Oud Sensations). Πες μου, ποιο ήταν το κίνητρο σου για να μπεις στο studio και να ηχογραφήσεις τα νέα σου τραγούδια;
Σπούδασα παραδοσιακή μουσική και τα τελευταία χρόνια τελείωσα και τις σπουδές μου στη βυζαντινή μουσική. Είναι λίγο μεταβατική η μουσική μου πορεία. Είχα γοητευτεί πολύ από αυτά τα ακούσματα και πάντα ήθελα να το κάνω. Τα 2-3 τελευταία χρόνια μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να κάνω κάτι το διαφορετικό. Επειδή παίζω ούτι τα τελευταία χρόνια, το οποίο είναι ένα όργανο, διεθνώς αναγνωρισμένο, θεωρείται ο βασιλιάς των οργάνων ειδικά στον αραβικό κόσμο, είπα να το χρησιμοποιήσω ως βασικό όργανο στη νέα μου δουλειά. Ήθελα να περάσω ότι το ούτι είναι ένα πολύ απλό όργανο, που μπορείς να βγάλεις απλές μελωδίες. Δεν μου αρέσουν οι περίπλοκες ενορχηστρώσεις. Ίσως βέβαια, δεν είναι η ώρα μου να παίξω κάτι πιο περίπλοκο.

Το ούτι είναι ένα πολυπολιτισμικό, μελωδικό όργανο. Ένα όργανο που μπορεί να χορδιστεί με πάρα πολλούς τρόπους κάτι που προβληματίζει συχνά τους οργανοπαίχτες. Εσύ χρησιμοποιείς κάποιο συγκεκριμένο χόρδισμα;
Το ούτι έχει πολλά χορδίσματα. Στην Αραβία χορδίζεται αλλιώς, εμείς εδώ στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε αυτό που έχουν οι Τούρκοι, όπου ο ήχος, το χόρδισμα βγαίνει ποιο ευρωπαϊκό. Το δικό μου είναι το Ελληνικό, το συνηθισμένο. Κάποιοι άραβες,- που θεωρούνται οι κατ’εξοχήν δεξιοτέχνες του οργάνου- άκουσαν την δουλειά μου, μου έκαναν αυτή την παρατήρηση ,ότι είναι πιο ευρωπαϊκό, ότι παίζεις απλά πράγματα, δεν ακούμε πολύ τις αναλύσεις των μανταμιών, κάτι που εγώ το ήθελα να το κάνω. Δεν έρχεσαι να κάνεις μία νέα μουσική πρόταση, κάνεις μία πρόταση πιο μοντέρνα, πιο light. Διεθνείς αναγνωρισμένοι ουτίστες, όπως ο Αντρανίκ Κζιριάν, ο Μουνίρ Μπασίρ, ο Ανουάρ Μπραχέμ, ανέμειξαν την jazz μουσική και την new age σε ευρωπαϊκούς ήχους, έκαναν αυτό το πάντρεμα και ακούγεται πολύ ωραία. Δεν είναι το καθαρό αραβικό, είναι ethnic.

Ως ethnic, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε μουσικά τη νέα σου δουλειά. Πιστεύεις ότι ο κόσμος μπορεί να αντιληφθεί τον χαρακτηρισμό αυτό;
Πολλοί, ως ethnic, χαρακτηρίζουν το Latin. Πρέπει να υπάρχει μια μελωδική γραμμή.Εμείς στο cd έχουμε αραβικά στοιχεία, στοιχεία Κωνσταντινούπολης αλλά και Ελληνικά ηχοχρώματα. Νομίζω όμως το πάντρεμα ήχων στον τόπο σου, θεωρείται ethnic. Το να πω ethnic μία σάμπα, μία ρούμπα, δεν τίποτε άλλο από ένα εγχώριο προϊόν. Το ethnic θέλει λίγη δουλίτσα, είναι ένα πάντρεμα, ένα προξενιό. Να κάνω μία μίξη ηχοχρωμάτων, να πάρω δηλαδή έναν ήχο της Κωνσταντινούπολης του 17ου αι. έως τον 20ο, να βάλω λίγο πιάνο, λίγο κιθάρα, λίγες μελωδικές γραμμές τζαζ και να βγει κάτι όμορφο. Να εναρμονίζονται όλες οι μουσικές σε μια ζυγαριά.

Σπουδές στην σύγχρονη και βυζαντινή μουσική. Με ποιον τρόπο συνδυάζεις εσύ παιχτικά, αυτούς τους δύο κόσμους;
Κάποιος για να δημιουργήσει πρέπει να έχει ακούσματα. Εγώ όταν διδάσκω το πρώτο πράγμα που λέω στους μαθητές μου είναι «Ν’ ακούς μουσική, πρέπει να μπουν μέσα σου, να ηχογραφηθούν στο μυαλό»  οπότε εάν έχεις ταλέντο να γράψεις κάτι δικό σου ή να αναπαράγεις ως μουσικός, θα βγουν τα ακούσματα που έχεις μέσα σου.

Πατέρας Έλληνας και Περουβιανή μητέρα. Δύο διαφορετικές μουσικές κουλτούρες. Στην Ελλάδα η μουσική παιδεία είναι ελλιπής. Έχεις σκεφτεί να φύγεις για το Περού όπου ίσως να ήταν πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή η μουσική σου;
Μου έχει περάσει από το μυαλό, αλλά επειδή ζούμε σε μια καθημερινότητα, μια ρουτίνα που υπάρχει τριβή είναι δύσκολο. Βέβαια σκεφτόμαστε με αυτό το σχήμα τώρα, τους  Viento de Oriente, να στείλουμε κάποιες προτάσεις σε κάποια ethnic φεστιβάλ, όπου καλούν μουσικούς όλων των εθνικοτήτων. Εκεί πιστεύω ότι θα υπάρχει κάποια ανταπόκριση. Τώρα να πάρω τα πράγματα  μου και να πάω έξω, είναι κάτι που δε μπορώ αλλά και ούτε θέλω. Άλλωστε, δε μπορούμε να συναγωνιστούμε τους έξω σε είδη μουσικής που δεν κατέχουμε καλά. Δε μπορώ να πω ότι θα γίνω τζαζίστας και θα πάω στην Αμερική, στο πυρήνα της τζαζ. Υπάρχουν πολλοί βέβαια καλλιτέχνες που έχουν κάνει διεθνή καριέρα όπως η Νανά Μούσχουρη, αλλά είχαν αυτό που λέμε άστρο αλλά είχαν ζήσει και έξω. Θεωρώ όμως ότι η Ελληνική μουσική μπορεί να βγει έξω, όπως η περουβιάνικη.

Η περουβιάνικη μουσική έχει επιρροές από πολλούς πολιτισμούς μιας και θεωρείται πολυπολιτισμική χώρα, αφού στο παρελθόν έχουν εγκατασταθεί πολλές «φυλές». Εμείς στην Ελλάδα δεν είχαμε πολλές επιρροές από άλλους πολιτισμούς, ήμασταν και είμαστε κατά μεγάλο ποσοστό καθαρόαιμοι  Έλληνες.
Η ελληνική μουσική γιατί να μην είναι ξακουστή όπως είναι για παράδειγμα το φλαμέγκο; Βέβαια το φλαμέγκο δεν είναι τόσο ξακουστό στην Ισπανία όπως πολλοί πιστεύουν. Όπως κι αν έχει πιστεύω ότι αυτό οφείλεται ότι η ελληνική παραδοσιακή μουσική ήταν πιο κλεισμένη γι’ αυτό δε βγήκε προς τα έξω.

Το δημοτικό, παραδοσιακό τραγούδι είναι «έντεχνο»;
Το έντεχνο για μένα είναι το είδος μουσικής, που δεν είναι πρόχειρα δουλεμένο και δεν προσαρμόζεται σε σουξέ της εποχής. Για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια ακούω Ιταλική ποπ μουσική. Για μας ποπ είναι ο Ρουβάς της δεκαετίας του ’90. Η Ιταλική ποπ μουσική, είναι συναισθηματική, απίστευτα καλά δουλεμένη, με πολύ καλές φωνητικές ερμηνείες και ενορχηστρώσεις, βλέπε Λάουρα Παουζίνι, Τιτσιάνο Φέρο. Αυτούς τους θεωρώ έντεχνους. Είναι το είδος εκείνο που θα αγγίξει την ψυχή του άλλου. Ακόμα και η Κέιτι Πέρυ, παρ’όλο που θεωρείται ποπ, τραγουδάει με ψυχή. Γενικότερα, το να παίζεις δύσκολα και δεξιοτεχνικά δε μπορεί να λειτουργήσει στην ψυχή του άλλου. Πιστεύω ότι τα πιο απλά πράγματα είναι και τα πιο όμορφα. Κάποτε ο Στ. Καζαντζίδης είχε πει «Τραγούδι που δε κυλάει το δάκρυ, είναι για πέταμα», κάτι ήξερε.

Οι  Έλληνες δηλαδή δεν έχουν ψυχή; Σε ρωτώ γιατί καθ’όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας, μου αναφέρεις ως παραδείγματα ονόματα ξένων καλλιτεχνών.
Όλοι οι παλιοί είχαν ψυχή, όπως ο Καζαντζίδης και η Μαρινέλλα αλλά και η γενιά της Χ. Αλεξίου. Από τους νέους δεν έχω ακούσει κάτι που να με αγγίζει. Νομίζω ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα, που λένε. Έχουν αλλάξει τα μουσικά δεδομένα. Αν δε βγάζεις ψυχή, ακόμα και αν παίζεις καλά ένα όργανο, δε παράγεις τέχνη, είναι άτεχνο.

Ποιος είναι δηλαδή μουσικός για σένα;
Εκείνος που θα μου δημιουργήσει μια εικόνα, που θα μου αλλάξει το συναίσθημα. Όλα είναι συναίσθημα.

Οι άνθρωποι που συνεργάζεσαι είναι άνθρωποι που σου σε αγγίζουν συναισθηματικά ή μπορείς να κάνεις μία συνεργασία για καθαρά επαγγελματικούς λόγους;
Πάντα προτιμώ να συνεργάζομαι με φίλους και τυγχάνει να έχουν και αυτό το στοιχείο. Να μπορούν να με ταξιδέψουν και συναισθηματικά. Επιλογές είναι όλα. Βέβαια εάν είσαι επαγγελματίας, καλό είναι να έχεις έναν δεξιοτέχνη να καλύψει κάποιες ανάγκες σου μουσικές, για μια συγκεκριμένη παράσταση, ας πούμε. Ξέρω πολλούς δεξιοτέχνες που είναι παγωμένοι άνθρωποι. Χωρίς αγάπη, δε γίνεται τίποτα.

Όλοι οι μουσικοί αναφέρετε αυτό που είπες, ότι χωρίς αγάπη δε γίνεται τίποτα. Έρχεται όμως η στιγμή που πολλοί παραγκωνίζουν την αγάπη και την θέση της καταλαμβάνει η υπεροψία, το εγώ. Το έχεις δει εσύ αυτό στον καλλιτεχνικό χώρο να συμβαίνει;
Αυτό συμβαίνει στους πιο εμπορικούς χώρους. Τώρα, σε έναν χώρο αγνό δεν έχεις λόγο να το κάνεις. Υπάρχει όμως η νοοτροπία ότι «εγώ είμαι και οι άλλοι..». Όμως, όταν μπει το εγώ, χαλάει το συστατικό. Είναι σα να βάζεις παραπάνω αλάτι στο φαγητό. Το εγώ είναι κάτι που χαλάει την μουσική, την καλλιτεχνική ατμόσφαιρα. Δεν ασχολούμαι.

Με την δημόσια εικόνα σου, πως τα πας;
Είμαι χαμηλών τόνων. Όταν κάνω μία δουλειά προσπαθώ να την προβάλω όσο γίνεται αλλά γενικώς δεν μου αρέσει το σύστημα που υπάρχει εδώ στην Ελλάδα. Επιλογή μου είναι να βρίσκομαι μακρυά απ’αυτό το είδος, της προβολής, δεν μου αρέσει. Είμαι σαν χαρακτήρας απόμακρος, δεν μου αρέσει η έκθεση.

Θα ήθελες να δίνεις παραστάσεις έχοντας πίσω σου μία μεγάλη συμφωνική ορχήστρα;
Είναι σαν να ρωτάς κάποιον που έχει ερωτικές φαντασιώσεις, ποια είναι η ερωτική του φαντασίωση και να σου πει κάτι που μπορεί να σε σοκάρει. Έχω σκεφτεί κάποια απλά πράγματα να τα φτιάξω σε μεγάλη ορχήστρα. Έχουμε δει παλαιότερα Rock συγκροτήματα που έχουν συγχωνευθεί με συμφωνικές ορχήστρες όπως οι Metallica ή όπως οι Deep Purple που είναιοι πρώτοι που το έκαναν με την συμφωνική ορχήστρα του Λονδίνου. Επίσης είναι κάτι που συνηθίζουν να κάνουν οι Τούρκοι, με την κλασική Οθωμανική μουσική που είναι πολύ διαδεδομένη στο εξωτερικό. Βέβαια στην Τουρκία, τα ραδιοφωνικά ιδρύματα και η κρατική τηλεόραση μισθώνουν τέτοια πράγματα. Για μένα είναι ένα όνειρο, που δε ξέρω αν θα το κάνω. Σίγουρα χρειάζεται ένα οικονομικό budget αλλά είναι πολύ δημιουργικό και όμορφο.

Ποιος είναι ο επόμενος σου στόχος;
Θέλω να εξελίξω αυτό που ξεκινήσαμε με την μουσική. Να εξελίξω αυτό που έχουμε βγάλει και στον δίσκο. Δεν μου αρέσει να βάζω συγκεκριμένους στόχους, διότι εάν δεν τους φτάσεις, απογοητεύεσαι. Θέλω να έχω ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, ώστε τη στιγμή που θα έρθει ένα σταυροδρόμι, να μπορέσω να επιλέξω έναν άλλο, ίσως, δρόμο και να νοιώθω εξίσου καλά. Η μουσική είναι ένα ταξίδι. Σήμερα είσαι εδώ, αύριο πιο μακρυά, μεθαύριο παραδίπλα. Να κάνεις κάτι και να νιώθεις όμορφα.

Εάν βρισκόσουν, λοιπόν, σε ένα σταυροδρόμι που έπρεπε να επιλέξεις είτε τον δρόμο της αποδοχής από τον κόσμο, σε κάτι που δε θα σου άρεσε πολύ, είτε τον δρόμο που θα έκανες μόνο αυτό που θα’ θελες, ποιον θα επέλεγες;
Επειδή τραγουδάω κιόλας, κατέχω το Latin, όχι λόγω καταγωγής αλλά λόγω βιωμάτων και ακουσμάτων που είχα από μικρός στο σπίτι. Μου έχουν προτείνει πολλοί άνθρωποι του χώρου να πω αυτό το τραγούδι, να υιοθετήσω ένα συγκεκριμένο στυλ, να το παίξω λατινοεραστής. Δε το προσπάθησα καν. Άμα δεν ερωτευτείς αυτό που κάνεις, τι να το κάνεις; Να, αυτό που έκανα, το ερωτεύτηκα, έκατσα και το δούλεψα, όπως βγήκε, καλό, κακό, μέτριο, τέλειο, δε ξέρω! Οποιαδήποτε πρόκληση μου έρθει αύριο, πρέπει να υπάρχει το ερωτικό στοιχείο.

Σε ποια στιγμή της ζωής σου θα έδινες την πιο «ψηλή νότα» και σε ποια την πιο «μπάσα»;
Δεν έχω σπουδαία ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μου. Προσπαθώ να κάνω την κάθε μέρα μου ευτυχισμένη. Ήταν δύσκολα τα παιδικά μου χρόνια, με δύσκολες καταστάσεις οπότε έχω να θυμάμαι περισσότερο μελαγχολικά πράγματα.Θα ήταν κάτι μελαγχολικό αυτό που θα πω. Οι ευτυχισμένες μου στιγμές είναι τόσο λίγες και μικρές που δε τις θυμάμαι. Ίσως όμως αυτή να είναι και η κινητήρια μου δύναμη για να δημιουργώ.

Ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός και φιλόλογος! Γιώργος Κεμερλής, ο πολυσύνθετος! Ο ανήκων στους πενταθλητές και δεκαθλητές των καλών τεχνών… Σίγουρα κάποιο στίχο του θα έχετε ακούσει – κυρίως - από τη Δόμνα Κουντούρη, οι ψαγμένοι με τα θεατρικά θα έχετε δει την κωμωδία του «Δείξε μου το φίλο σου» και, βέβαια, θα δείτε τους «8 ΕΡΩΤΕΣ», οι οποίοι ήταν κι η αφορμή της συνέντευξής του στον «ΟΡΦΕΑ». Τραγούδι, στιχουργική, θέατρο, δημιουργία, έρωτας, τα θέματα της κουβέντας μας, μέσα από «παιχνιδιάρικα ερωτήματα», σε μια προσπάθεια συνέντευξης – θεατρικού διαλόγου και μονολόγου. Αν λειτούργησε ως προθέρμανση για την παρακολούθηση της παράστασης, ο στόχος επετεύχθη!  Πάντως, το σίγουρο είναι, πως ο – πολυδιάστατος - Γιώργος Κεμερλής, θα μας απασχολήσει στο μέλλον πολυεπίπεδα και με, ανατρεπτικά, δημιουργικά ξαφνιάσματα.  

Γιώργο, ας ξεκινήσουμε από… την αρχή. Φιλολογικές και κατόπιν θεατρικές σπουδές. Συνειδητή και προσχεδιασμένη επιλογή ή σε πήγε μόνο του το πράγμα;
Το παιδικό όνειρό μου είχε φορέσει ιατρική ποδιά και με τοποθετούσε σε κάποιο νοσοκομείο. Όσο τ' όνειρο ενηλικιωνόταν η ιδέα της μονόχρωμης ιατρικής ποδιάς μου έκοβε κάτι από την ανάσα. Οι εφηβικές μου συγγραφικές απόπειρες, η αγάπη μου για το διάβασμα και την ελληνική γλώσσα με οδήγησαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή στη Φιλοσοφική όπου και βούτηξα στον κόσμο της λογοτεχνίας, της ποίησης και της αρχαίας τραγωδίας. Όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου είχα πάρει τη ρομαντική απόφαση να γράψω θεατρικά κείμενα. Στις αρχές του αιώνα δεν υπήρχαν σχολές "θεατρικής γραφής" κι έτσι θεώρησα πως καλό θα ήταν να σπουδάσω το θέατρο εκ των έσω κι έτσι μπήκα στη δραματική σχολή, όπου και ως προς μεγάλη μου έκπληξη, εκδηλώθηκε ένας κεραυνοβόλος έρωτας με την υποκριτική τέχνη. 

Φιλόλογος, λοιπόν, ηθοποιός και στιχουργός! Υπάρχει κάποια κυρίαρχη ιδιότητα κι οι άλλες λειτουργούν σαν πάρεργα, ή είσαι όλα αυτά μαζί, ως γνήσιο πολυσύνθετο κι αντιφατικό ανθρώπινο ον;
Είναι περίοδοι στη ζωή μου που κάποια από τις ιδιότητες αυτές, όπως τις είπες, που φιλοξενώ στον εγκέφαλό μου αναλαμβάνει το τιμόνι και οι άλλες απλά είναι συνεπιβάτες. Κάποια διαλέγει να κοιμηθεί στο πίσω κάθισμα, κάποια από τη θέση του συνοδηγού διαβάζει το χάρτη και κάποια άλλη κάνει αστεία για να κάνει πιο ευχάριστη τη διαδρομή. Είμαστε πολλοί στ' αμάξι αλλά σίγουρα κάθε ταξίδι μένει αξέχαστο.

Στο χώρο του τραγουδιού(ως στιχουργός) – μια και το e-orfeas, είναι, κατά βάση, μουσικό περιοδικό – με ποιους συνθέτες κι ερμηνευτές έχεις συνεργαστεί μέχρι τώρα;
Πολλές από τις συνεργασίες μου είναι στο φούρνο αυτή την περίοδο και λέω να τον κρατήσω κλειστό για να μη πέσει η θερμοκρασία. Συνεργασίες που ξεχωρίζω ωστόσο είναι αυτές με τις εξαιρετικές τραγουδοποιούς Μαρία Καναβάκη και Δόμνα Κουντούρη.

Με τη Δόμνα την Κουντούρη, έχεις και μια ανθρώπινη φιλική σχέση. Απ’ όσο σας ξέρω, η Δόμνα είναι μια εκρηκτική, γενικότερα, περσόνα, ενώ εσύ εκπέμπεις μια ηπιότητα, μια ηρεμία(εκτός κι αν είσαι κρυφό ποταμάκι …), κι όμως, έχετε μια πολύ ισχυρή σχέση, πέρα από την καλλιτεχνική συνεργασία σας. Αφού μου μιλήσεις πρώτα για την Δόμνα Κουντούρη - ερμηνεύτρια και τραγουδοποιό, απάντησέ μου και στο «κλασικό», τελικά, τα ετερώνυμα, πάντα, έλκονται;
Αν η ψυχή μου είχε φωνή σίγουρα θα ήταν αυτή της Δόμνας, ή τουλάχιστον θα ήθελα να είναι αυτή της Δόμνας. Ήταν η πρώτη φωνή στην ενήλικη ζωή μου που μ' έκανε να δακρύσω με το τραγούδισμά της, αυτό ήταν αρκετό για να την εμπιστευτώ και να επικοινωνήσω μαζί της τη στιχουργική μου. Είναι η αγαπημένη μου "πρωταγωνίστρια" και σίγουρα είναι ευχής έργο και το απίστευτο συνθετικό της ταλέντο το οποίο καθιστά τη δημιουργία των τραγουδιών μας οικογενειακή υπόθεση. Αναμφισβήτητα πρόκειται για έναν έντονο και εκρηκτικό χαρακτήρα, αλλά αυτό είναι χαρακτηριστικό λίγο - πολύ όλων των δημιουργών, σίγουρα η δική μου "ηρεμία" αντισταθμίζει πολλές φορές την όλη μας σχέση κι έτσι έχουμε φτάσει να μετράμε 8 χρόνια αδελφικής φιλίας. Της χρωστάω τον επίκτητο τσαμπουκά μου και σε μεγάλο μέρος την διαμόρφωση της αισθητικής μου πάνω στο τραγούδι. Όσο για τα ετερώνυμα σίγουρα έλκονται, είναι κανόνας. Η ομορφιά όμως της ζωής για μένα κρύβεται στις εξαιρέσεις των κανόνων.  

Ας έρθουμε και στην αφορμή της συνέντευξης. Οι «8  ΕΡΩΤΕΣ», μια «μια σοβαρή κωμωδία», όπως τη χαρακτηρίζετε. Πρωταγωνιστείς εσύ με την Αφροδίτη Κλεάνθη κι η σύλληψη – σκηνοθεσία ανήκει στην Δημήτρη Σταμούλη. Πως προέκυψε η όλη «συνάντηση» που κατέληξε στη συνεργασία και στο ανέβασμα τελικά του έργου;
H Αφροδίτη εκτός από "μικρότερη μου αδερφή" όπως την αποκαλώ, είναι το θεατρικό μου ταίρι από τη στιγμή που πάτησα στη σκηνή. Ήμασταν συμφοιτητές στη Δραματική Σχολή και κατόπιν "ζευγάρι" στις θεατρικές δουλειές που ακολούθησαν. Το απίστευτο κωμικό της ταλέντο με οδήγησαν στη συγγραφή του πρώτου μου θεατρικού έργου το οποίο μέτρησε τρία χρόνια ζωής. Τον τρίτο χρόνο παραστάσεων ανάμεσα στους θεατές βρέθηκε ο Δημήτρης Σταμούλης, ο οποίος εμπνευσμένος από προσωπικές του αναζητήσεις πάνω στο Device Theatre (επινοημένο θέατρο), αναζητούσε ένα θεατρικό ζευγάρι πάνω στο οποίο θα μπορούσε να χτίσει την έμπνευσή του. Όταν μας έκανε την πρόταση γοητευμένοι και οι δύο από το πάθος του και την αισθητική του είπαμε ένα τεράστιο χαμογελαστό ναι, αψηφώντας τις δυσκολίες που μπορούσε να επιφέρει μια νέα μορφή θεάτρου, πρωτόγνωρη και στους δυο. Προσωπικές ιστορίες και των τριών διασκευάστηκαν από το Δημήτρη  με αριστοτεχνικό τρόπο μέσα από μια διαδικασία που έμοιαζε περισσότερο με εξομολόγηση παρά με πρόβα.    

Στο δελτίο Τύπου – να’ στε καλά – δίνετε έτοιμες ερωτήσεις στο δημοσιογράφο! Οπότε τις μεταφέρω, όχι για να τις απαντήσεις (ας πάρουν τις δικές τους απαντήσεις οι αναγνώστες μας, βλέποντας την παράσταση), αλλά για να τις προεκτείνεις, να εμβαθύνεις σ’ αυτές, να «παίξεις» μαζί τους; Ότι θέλεις! Γιατί τρέχουμε πίσω από τον έρωτα και την αγάπη;
Γιατί αν τρέχαμε εμείς μπροστά τους δε θα μας έπιαναν ποτέ.

Γιατί είμαστε μόνοι;
Είτε γιατί δεν τρέχουμε καθόλου, είτε γιατί τρέχουμε πάρα πολύ.

Γιατί δεν είμαστε μόνοι;
Γιατί κανείς δεν τρέχει πιο γρήγορα από τη φύση του.

Είμαστε όμορφοι;
Στιγμιαία όλοι. Διαχρονικά λίγοι και κυρίως αυτοί με ψυχή.

Είμαστε άσχημοι;
Αν το σκεφτόμαστε πιθανότατα ναι, αν το φοβόμαστε σίγουρα ναι.

Γιατί περνάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι από την ζωή μας; Εμείς τους φέρνουμε; Εδώ να μείνω λίγο. Πιστεύεις, ότι υπάρχει ένα «πεπρωμένο» πίσω από τις ανθρώπινες συναντήσεις και σχέσεις, ή μια επιλογή, έστω και υποσυνείδητη;
Η "συνάντηση" αυτή καθ' εαυτή μπορεί και να είναι θέμα , αν όχι πεπρωμένου ίσως τύχης ή σύμπτωσης... Ό,τι επακολουθεί είναι αυστηρά θέμα επιλογής κανείς δεν είναι αδύναμος μπροστά σε αυτό που του φέρνει "το πεπρωμένο" ακόμα και η απόλυτη παράδοση ή παραίτηση είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Θα ήταν πράγματι ονειρικά βολικό να θεωρούμε πως το σενάριο είναι ήδη γραμμένο κι εμείς απλά ως άβουλοι ηθοποιοί ερμηνεύουμε τα λόγια. Τα λόγια όμως που βγαίνουν από το στόμα μας, οι κινήσεις που κάνει το σώμα μας έχουν ευθύνες τις οποίες οφείλουμε ν' αναγνωρίσουμε πως είναι απόρροιες δικών μας επιλογών. Οπότε μπορεί να μην φέρνουμε εμείς "όλους αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μας" αλλά σίγουρα εμείς διαλέγουμε το αν θα μείνουν ή θα φύγουν.

Οι κριτικές για το έργο ήταν 100% θετικές! Σε επηρεάζει αυτό ως ηθοποιό; Θα σε επηρέαζε και το αντίθετο(αρνητικές κριτικές);
Οι κριτικές που πραγματικά μ' επηρεάζουν και σέβομαι απόλυτα λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια της παράστασης, πρόκειται για το γέλιο και τα χειροκροτήματα των θεατών την ώρα που παίζεται η παράσταση. Από 'κει και πέρα οι έντυπες θετικές κριτικές είναι όντως κάτι που σου δίνει μια ανάσα από το άγχος της δημιουργίας και της εκτέλεσης του έργου σου, αυτό δε σημαίνει όμως πως το άγχος τελειώνει, ίσα - ίσα θέτει αρκετά ψηλά τον δείκτη προσδοκιών σε κάποιον ο οποίος διαβάζοντας αυτές τις κριτικές θα επισκεφτεί την παράστασή μας. Στόχος είναι θετικές κριτικές να γράφονται μέχρι το τέλος του κύκλου των παραστάσεων. Οι αρνητικές κριτικές, κάτι το οποίο δεν έχουμε εισπράξει, είναι κι αυτές καλοδεχούμενες αρκεί να έχουν στόχο τη βελτίωση της παράστασης και όχι τη μορφή προσωπικού αφορισμού κάποιου έργου. Ζούμε δυστυχώς στην εποχή των πάνελ και εκπαιδευτήκαμε υποσυνείδητα αντί να φέρουμε προσωπική άποψη και γνώμη να ασκούμε κριτική παντός επιστητού χωρίς απαραίτητα να κατέχουμε το ανάλογο γνωσιολογικό επίπεδο.  

Να ολοκληρώσουμε την  κουβέντα μας με το εξής ερώτημά μου : είσαι ερωτευμένος αυτόν τον καιρό; Δεν το ρωτάω αδιάκριτα, ουσιαστικά, με ενδιαφέρει, να μου πεις αν αυτός ο παράγοντας παίζει ρόλο στο ρόλο σου!
Με τον καιρό κατάφερα να θέσω τα όρια μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής, πάνω στη σκηνή είμαι ερωτευμένος μόνο αν ο ρόλος το απαιτεί. Ως ηθοποιός δεν επηρεάζομαι πια από τα προσωπικά μου, επειδή όμως ως στιχουργός γράφω κυρίως βιωματικά εκεί το γεγονός ότι δεν είμαι ερωτευμένος εδώ και πολύ καιρό έχει επιφέρει μια σχετική ανομβρία, παρ' όλα αυτά ελπίζω να λήξει σύντομα...

Γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1980 στην Αθήνα και έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Αλιβέρι Ευβοίας. Για την ακαδημαϊκή του παιδεία αναλαμβάνει το Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, όπου και σπούδασε. Έχοντας, όμως, μια μουσική παιδεία και ακούσματα μεγάλων λαϊκών ερμηνευτών και συνθετών, δεν θα μπορούσε να τα απαρνηθεί και να μην ακολουθήσει το τραγούδι. Ακολουθούν λοιπόν σπουδές στο Ωδείο Αττικής σε κλασσική – ηλεκτρική κιθάρα, αρμόνιο, αρμονία, καθώς και δύο χρόνια φωνητική δίπλα στην κ. Μαίρη Κωνσταντάρα (δασκάλα πολλών μεγάλων ερμηνευτών), από όπου και αποφοίτησε επιτυχώς. Πάμε να μάθουμε λίγα πράγματα για την ζωή του.
 
Καλησπέρα Θάνο πες μας λίγο στα 17 σου πως ξεκίνησες με ποιους συνεργάστηκες κλπ.
Είχαμε ένα συγκρότημα με φίλους. Αγαπούσαμε όλοι τη μουσική, έτσι ξεκίνησα. Από τις παρέες και την αλήθεια τους.
 
Από τα νέα νυχτερινά σχήματα που ήδη υπάρχουν ποιό είναι αυτό που πιστεύεις πως θα κάνει την διαφορά;
Το σχήμα των Καρρά -  Πάολα - Παντελίδη.
 
Η οικονομική κρίση θεωρείς πως βάζει εμπόδια στα σχέδια και την καριέρα ενός φτασμένου καλλιτέχνη;
Όταν ο καλλιτέχνης είναι αληθινός, δεν έχει να φοβάται. Μπορεί με τα πολλά, αλλά μπορεί και με τα λιγότερα. Οπότε δεν έχει πρόβλημα.Ίσα ίσα που σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές,  ο κόσμος έχει ανάγκη από το αυθεντικό, το έχει αποδείξει.
 
Πολλοί ισχυρίζονται πως με την κρίση έγινε ξεκαθάρισμα σε όλους τους χώρους, αλλά από την άλλη πολλοί έχασαν την δουλειά τους και η ανεργία ανέβασε πολύ τα ποσοστά της. Ποια είναι η δική σου άποψη;
Η κατάσταση είναι δύσκολη για όλους. Καλλιτέχνες ή μη. Τώρα όμως, πρέπει να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο. Για όλους μας. Το αξίζουμε σαν λαός!

Οι καλλιτέχνες πόσο εύκολο είναι να συμβιβαστούν με την κρίση;
Νομίζω, δύσκολο. Αλλά στην ανάγκη και Θεοί πείθονται, όπως λέει η παροιμία.

O κόσμος σήμερα πιστεύεις πως επιζητά το διαφορετικό;
Ναι. Μόνο το διαφορετικό.
 
Σημαντικό κεφάλαιο στη δισκογραφία σου είναι ο Μάνος Ελευθερίου  με μια νέα εντελώς μουσική πρόταση. Τι σημαίνει αυτή συνεργασία για εσένα;
Την αρχή μιας νέας εποχής για τη ζωή μου. Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου το μεγάλο αυτόν ποιητή, που «έντυσε» μοναδικά με την ποίησή του το νέο μου τραγούδι «Δίνω Ψυχή», που κυκλοφορεί ως Digital Single από τη Universal Music Greece.  
http://www.youtube.com/watch?v=ji9jmT3hMbQ

Πολλοί καλλιτέχνες αναφέρουν σε συνεντεύξεις τους πως στα προγράμματα τους τραγουδούν μόνο παλιά τραγούδια, διότι τώρα πια δεν γράφονται ωραία πράγματα. Εσύ τι πιστεύεις γι’ αυτό;
Ότι οι εποχές αλλάζουν και θα ξαναβγούν μεγάλα τραγούδια. Ο κόσμος θέλει αλήθεια.

Ξεχωρίζεις νέα ταλέντα στη μουσική σήμερα; Αν ξεκινούσες την καριέρα σου τώρα, θα έκανες τις ίδιες επιλογές;
Ναι, υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι. Οι συνθήκες απλά αλλάζουν, μαζί με τις εποχές. Άν ξεκινούσα σήμερα, νομίζω θα έκανα ό,τι ακριβώς έκανα. Ούτως ή άλλως, σωστό ή λάθος,  αν είναι να πας θα πας.
 
Κλείνοντας τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους αναγνώστες του  Ορφέα. Επίσης, ενημέρωσέ μας  καθώς για το που μπορεί ο κόσμος να μάθει για εσένα μέσα από το διαδίκτυο;
Ηρεμία, ψυχραιμία, υγεία και όμορφες σκέψεις.  Εύχομαι για όλον τον κόσμο  χαρά και αγάπη. Όλα θα πάνε καλά. Μέσω διαδικτύου με βρίσκετε στα εξής link:
•    Προσωπικά Προφίλ Facebook : Thanos Tzanis, Thanos Tzanis B & Thanos Tzanis Live
•    Προσωπική Σελίδα Facebook : Thanos_Tzanis_Official_Page
•    Youtube Channel : Thanos Tzanis
•    Twitter : Thanos Tzanis

Η Ντέπη Σακελλαρίου είναι μια πανέμορφη perfomer του σύγχρονου τραγουδιού μας! Δεν είναι όμως μόνο αυτό! Στον απόηχο των, επιτυχημένων, Κλασικών Κυριακάτικων απογευμάτων  στο «Half Note» και λίγο πριν την εμφάνισή της, τη Δευτέρα 15/4, στο ίδιο κλαμπ(«DEPY AND MELODIES PROJECT, Sing the jazz, swing …»), είχα τη χαρά, να έχω μια εξ’ ολοκλήρου μουσική κουβέντα μαζί της, για την κλασική μουσική, την τζαζ, το σύγχρονο τραγούδι και τόσα άλλα ενδιαφέροντα, από μια εξαιρετική περσόνα του μουσικού μας τοπίου, όπου, χωρίς παρωπίδες και με πολλές ανησυχίες, συνδυάζει όλα τα μουσικά είδη μοναδικά κι άρτια. 

Ντέπη προέρχεσαι από μουσική οικογένεια και μάλιστα της κλασικής μουσικής παιδείας. Από τα πέντε σου χρόνια ξεκίνησες τα μαθήματα πιάνου κι έφτασες στις ανώτερες μουσικές σπουδές. Ήταν θέμα «οικογενειακής συνέχειας», ή ένιωσες κάτι δυνατό μέσα σου να σε οδηγεί στη μουσική και τι ήταν αυτό, αν θα μπορούσες να το προσδιορίσεις;
Σαφώς το οικογενειακό περιβάλλον έπαιξε σημαντικό ρόλο, γιατί  μεγάλωσα με αυτά τα ακούσματα, αλλά  ένιωσα την αγάπη για τη μουσική και εγώ η ίδια. Ήθελα συνέχεια να παίρνω μέρος στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου και να μην χάνω καμία συναυλία στο ωδείο. 

Παρότι έχεις κλασική παιδεία (είσαι μια σπουδαία πιανίστρια), δεν έμεινες μόνο σ’ αυτό, αλλά προχώρησες και σε σπουδές σύγχρονου τραγουδιού. Είναι μια άλλη σου ανάγκη μουσικής έκφρασης;
Μετά από τα πολλά χρόνια σπουδών στο κλασσικό πιάνο και στα ανώτερα θεωρητικά, ένιωσα την ανάγκη να εκφραστώ μέσα από το τραγούδι σε πιο μοντέρνα ακούσματα. Μου αρέσει πολύ η τζαζ μουσική και έτσι ασχολήθηκα με το σύγχρονο τραγούδι. Στην αρχή είχαμε δημιουργήσει με φίλους το γκρουπ «Black Coffee Quartet»  με πολλές εμφανίσεις σε διάφορες μουσικές σκηνές στην Αθήνα και τώρα έχω δημιουργήσει το δικό μου σχήμα «Depy and Melodies Project», όπου συνεργάζομαι με σπουδαίους μουσικούς όπως ο Άγγελος Παπαδάτος (κοντραμπάσο), Στέλιος Παρασκευάς (κιθάρα), Σαμ Μαρλιέρι (σαξόφωνο) και Νίκος Παπαβρανούσης (τύμπανα). Πρόσφατα συνεργάστηκα με τον Γιώργο Φακανά, όπου ήταν για μένα μεγάλη τιμή και έμαθα και πολλά πράγματα. Στο παρελθόν έχω συνεργαστεί με τον Γιώργο Ψυχογιό στο «Παράφωνο με τον Νίκο Καπηλίδη κ.ά.            

Μάλιστα, ξέφυγες, από το ρόλο, μόνο της κλασικής πιανίστριας και μπήκες, επαγγελματικά, στο χώρο του τραγουδιού, με ζωντανές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές, δίπλα σε γνωστά ονόματα (Γιώργος Κατσαρός, Δημήτρης Μητροπάνος, Αλέκα Κανελλίδου). Είχες αποφασίσει να ακολουθήσεις καριέρα τραγουδίστριας; Ή πάντα θέλεις να συνδυάζεις, παράλληλα, τις δυο σου αυτές μουσικές εκφάνσεις(τραγούδι – κλασικό πιάνο);
Νομίζω, ότι ένας καλλιτέχνης όταν έχει ανησυχίες, μπορεί να τα συνδυάζει όλα. 

Τα 2009 κυκλοφόρησες κι ένα cd-single («Θυμάμαι») σε ποπ- ροκ ύφος! Πως προέκυψε αυτή η επιλογή και η δισκογραφική σου κίνηση;
Μου έγινε μια πρόταση από γνωστή δισκογραφική εταιρεία και την αποδέχτηκα. Μου άρεσαν πολύ τα κομμάτια κι ας ήταν σε πιο ποπ ύφος. Η ενορχήστρωση όμως είχε κλασσικά στοιχεία και την επιμελήθηκα εγώ η ίδια προσωπικά, με συμμετοχή σπουδαίων μουσικών που έπαιξαν βιολί, τσέλο, ηλεκτρική κιθάρα κτλ. Το τελευταίο τραγούδι του cd,  με τίτλο «Τι άλλο μένει»,  κινείται σε τζαζ ύφος και, στο τέλος, παίζω κι εγώ η ίδια πιάνο, σε μια δικιά μου διασκευή.  

Αυτοπροσδιορίζεσαι ως perfomer του σύγχρονου τραγουδιού. Πως θα το εξηγούσες στον απλό αναγνώστη; Ποια, δηλαδή, η διαφορά, από τον τίτλο  ερμηνεύτρια – τραγουδίστρια;
Perfomer για μένα σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να τραγουδήσει από μιούζικαλ κομμάτια, γαλλικά, ιταλικά, swing, blues, funk, τζαζ, ελληνικά, όλα τα είδη του τραγουδιού και να τα εκφράσει, να τα ερμηνεύσει σωστά  και να τα παρουσιάσει στο κοινό. 

Συνάμα λατρεύεις και την τζαζ. Σε μια τέχνη, όπως η μουσική, που έχει τη θέση της κι η εξειδίκευση, δεν σε φοβίζει αυτή η διάχυση; Πως θα περιέγραφες, εσύ η ίδια, την Ντέπη Σακελλαρίου;
Δεν με φοβίζει καθόλου αυτή η διάχυση όπως την αναφέρεις, γι’ αυτό και ασχολούμαι με τη τζαζ. Για μένα η μουσική έχει όλα τα είδη που την εκπροσωπούν, κλασική, ποπ, ροκ, τζαζ κτλ., γι’ αυτό κι είναι ωραία και πάντα ενδιαφέρουσα. Γενικά, σαν άνθρωπος, δεν φοράω παρωπίδες. Επειδή σπούδασα κλασσική μουσική, δεν πάει να πει ότι δεν θα ασχοληθώ με κάποιο άλλο είδος. Αντίθετα, αυτό με βοηθάει να κατανοήσω καλύτερα και το άλλο είδος, διότι υπάρχουν βάσεις. 

Σε τι θέση βρίσκεται η κλασική μουσική σήμερα στο ελληνικό ακροατήριο;
Η κλασσική μουσική είναι λίγο αδικημένη στο ελληνικό ακροατήριο. Υπάρχει όμως μια μερίδα κοινού που τη ακολουθεί πάντα.

Ο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα, έχει συνδυάσει την κλασική μουσική, με χώρους άλλου είδους, μεγάλες αίθουσες συναυλιών, το Μέγαρο Μουσικής κλπ. Πως σας γεννήθηκε η πρωτότυπη ιδέα να την παρουσιάσετε σ’ ένα κλαμπ(«Half Note»);
Ο κόσμος είναι ο ίδιος και πηγαίνει παντού. Ο κόσμος αγκάλιασε τα Κλασσικά Κυριακάτικα στο «Half Note», γιατί  οι καλλιτέχνες που πήραν μέρος ήταν όλοι εξαιρετικοί  και με μεγάλο βιογραφικό. Έγιναν δύο κύκλοι, ο β' τελείωσε τώρα, πρόσφατα, στις 7 Απριλίου, μετά κι από ένα μεγάλο αφιέρωμα που έγινε στις 31 Μαρτίου στους Έλληνες Συνθέτες, όπως  Κωνσταντινίδης, Τενίδης, Καλομοίρης, Σπάθης, Παλλάντιος, Μπαλτάς, Σκαρβέλης, Θεοδωράκης κ.ά. και στην αφήγηση κειμένων ήταν ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, η Ειρήνη Μπαλτά, Ορέστης Τρίκας και τα βίντεο - κείμενα τα επιμελήθηκε ο Νικόλας Μίχας.

Ο στόχος ήταν να φέρετε το κοινό της κλασικής μουσικής στο κλαμπ, ή να αυξήσετε το κοινό της, μέσα από την πρωτοτυπία, προσελκύοντας κι ακροατές που δεν είχαν, μέχρι τώρα, επαφή με την κλασική μουσική;
Και τα δύο, το ένα δεν απορρίπτει το άλλο. 

Τη Δευτέρα, 15 Απριλίου, εμφανίζεσαι στη σκηνή του «Half Note Jazz Club», μαζί με το γκρουπ σου «Depy and Melodies Project». Τι όμορφο, μουσικά, θα μας παρουσιάσετε;
Θα σας ταξιδέψουμε σε γνώριμα μονοπάτια της τζαζ σκηνής, σε ήχους swing, blues, funk, αλλά και με κάποιες διασκευές έκπληξη. Σας περιμένουμε, λοιπόν, 15 Απριλίου, στο «Half Note»!
    

                                                                                                                                       
Ακούστε:
http://www.youtube.com/watch?v=NC545_yE5r4
http://www.youtube.com/watch?v=ADgzwC5u_Xw

                                           
                                                                                

Το επτανησιακό τραγούδι έχει μια τεράστια ιστορία, την οποία εκτιμούν όλοι όσοι έχουν έστω και μια μικρή σχέση με τα Ιόνια νησιά είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο. Τη Δευτέρα 15 Απριλίου θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Badminton ένα εξαιρετικό μουσικό αφιέρωμα με τίτλο «Αγάπης λόγια», στο οποίο θα ακουστούν όλα εκείνα τα τραγούδια που αφορούν αυτό το ιδιαίτερο είδος τραγουδιού. Ο Παναγής Μπαρμπάτης, ο μαέστρος και ενορχηστρωτής της βραδιάς, μίλησε στον Ορφέα για αυτή την παράσταση, ενώ έδωσε και αρκετές σημαντικές πληροφορίες για το επτανησιακό και το χορωδιακό τραγούδι.

Ασχολείστε εδώ και είκοσι χρόνια με το επτανησιακό και το χορωδιακό τραγούδι. Πέρα από τους Επτανήσιους, οι υπόλοιποι Έλληνες ενδιαφέρονται να μαθαίνουν και να παρακολουθούν τα τραγούδια αυτού του μουσικού είδους;
Όπως γνωρίζετε, η Επτανησιακή σχολή Ποίησης και Μουσικής ήταν ο φάρος πολιτισμού για 400 ολόκληρα χρόνια τουρκοκρατίας, αλλά και εφαλτήριο αναγέννησης του μετέπειτα απελευθερωμένου Ελληνικού Κράτους.  Από μικρό παιδί στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα, την Κεφαλονιά, άκουγα χορωδίες. ορχήστρες και μαντολινάτες. Ήταν το πρώτο σκίρτημα! Έτσι, όταν σπούδασα Διεύθυνση Ορχήστρας-Χορωδίας, πιάνο και ενορχήστρωση, ήξερα με τις τεχνικές γνώσεις που απέκτησα ποιο σκοπό θα υπηρετήσω: το ελληνικό και διεθνές belcanto. Έτσι, εκτός από την επτανησιακή σχολή και την αθηναϊκή καντάδα, όπου οι διαφορές μεταξύ τους είναι δυσδιάκριτες, αφού η αθηναική σχολή αποτελεί συνέχεια της επτανησιακής, ανέβασα αφιερώματα στην όπερα, την  οπερέτα,  το μιούζικαλ, το τάνγκο, την ξένη και ελληνική τζαζ (όπου μέντορας μου ήταν ο μεγάλος συνθέτης  Γιάννης Σπάρτακος) την ιταλική καντσονέτα, τον ξένο και ελληνικό κινηματογράφο, και το ελαφρό ελληνικό τραγούδι. Αξέχαστες στη μνήμη μου θα μείνουν συναυλίες με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Ηλία Ανδριόπουλο, τον Μάριο Τόκα και άλλους κορυφαίους Έλληνες δημιουργούς.

Θα μπορούσαν να γραφτούν στην εποχή μας οπερέτες ή καντάδες (και για ποιο λόγο);
Κάθε μουσικό είδος χρειάζεται τον αντίστοιχο χωροχρόνο και κυρίως περιβάλλον για να ανθίσει. Στη εποχή της αποξένωσης, της εσωτερικής μας μοναξιάς, των απρόσωπων τσιμεντουπόλεων, της χειρότερης κρίσης που περνά η πατρίδα μας, της λαίλαπας της παγκοσμιοποίησης που σκοπό της έχει το σβήσιμο κάθε ιστορικής και πολιτισμικής μνήμης, μας έχουν αφήσει άραγε χώρο για λίγο ρομαντισμό; Παρόλα αυτά υπάρχει η ελπίδα στα μάτια των χιλιάδων θεατών και στην αγωνία των νέων ανθρώπων. Καλή μουσική πάντα γραφόταν και πάντα θα γράφεται!

Υπάρχουν ρομαντικά - αθώα τραγούδια στις μέρες μας, τα οποία θα μπορούσαν να μείνουν ανεξίτηλα στον χρόνο;
Τραγούδια συνθετών, όπως Ανδρέα Χατζηαποστόλου (Εγώ θα κόψω το κρασί), Μ. Σουγιούλ (Ας ερχόσουν για λίγο), Κ. Γιαννίδη (Ξύπνα αγάπη μου, Χθες το βράδυ), Αττίκ (Ζητάτε να σας πω), Γ.Σπάρτακου (Θα σε πάρω να φύγουμε), Χρ. Χαιρόπουλου (Το ταγκό της Ψαροπούλας), Τ. Μωράκη (Τι 'ναι αυτό που το λένε αγάπη) έχουν νικήσει τον χρόνο και την λήθη. Σήμερα μάλιστα βλέπουμε πολλούς νέους καλλιτέχνες να κάνουν στροφή προς το είδος αυτό.

Τη Δευτέρα 15 Απριλίου θα γίνει μια ιδιαίτερη βραδιά στο θέατρο Badminton. Μιλήστε μου γι’ αυτή.
Μία υψηλού επιπέδου, αλλά και ιστορικής σημασίας συναυλία θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν όσοι μας τιμήσουν με την παρουσία τους την Δευτέρα 15 Απριλίου στις 8:30 μμ στο θέατρο Badminton. Ένα ονειρικό μουσικό ταξίδι σε μια άλλη εποχή. Στην παλιά Αθήνα του ρομαντισμού, του λυρισμού και της αθωότητας.  Το Θέατρο Badminton και η Ένωση Επτανησίων Ελλάδος, τιμά την μνήμη του δημιουργού της ελληνικής οπερέτας Νίκου Χατζηαποστόλου, και τον εν ζωή γιο του, μαέστρο και συνθέτη των τραγουδιών του κρασιού και του έρωτα, Ανδρέα Χατζηαποστόλου, ο οποίος και θα παραστεί και θα διευθύνει στο φινάλε,  με ένα μοναδικό μουσικό αφιέρωμα, με τίτλο «Αγάπης λόγια...». Στην παράσταση θα τραγουδήσουν τέσσερις κορυφαίοι Έλληνες ερμηνευτές της νέας γενιάς: η Νίνα Λοτσάρη, ο Αντώνης Κορωναίος, ο Διονύσης Σούρμπης και ο Χρήστος Αμβράζης. Ενώ την τριανταμελή χορωδία λυρικών καλλιτεχνών και συμφωνική μαντολινάτα της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδος θα διευθύνω ο ίδιος, ενώ ταυτόχρονα υπογράφω και τις ενορχηστρώσεις όλων των έργων που θα ακουστούν. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω το θέατρο Badminton και προσωπικά τον πρόεδρό του κύριο Μιχάλη Αδάμ που αγκάλιασε και στήριξε με πολλή αγάπη την ιδέα μου, την Ένωση Επτανησίων Ελλάδος και όλους τους πολιτιστικούς φορείς που συμπράττουν, τους χορηγούς επικοινωνίας, τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες, σολίστ, χορωδούς και μουσικούς, και τέλος  όλους τους φίλους που θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους.

Πέρα από τους συμμετέχοντες ερμηνευτές της συγκεκριμένης συναυλίας, σε ποιον άλλο καλλιτέχνη πιστεύετε ότι θα ταίριαζαν τα τραγούδια της οπερέτας;
Μόνο σε λυρικούς ερμηνευτές λόγω των υψηλών μουσικών απαιτήσεων και Δόξα τω Θεό, η Ελλάδα μας βγάζει ακόμα σπουδαία ταλέντα.

Θα ακολουθήσουν άλλες αντίστοιχες συναυλίες μέσα στην άνοιξη ή το καλοκαίρι εντός ή εκτός των τοιχών της Αθήνας; Σίγουρα, είναι πολύς ο κόσμος που θέλει να την παρακολουθήσει...
Ήδη κουβεντιάζεται η συγκεκριμένη παράσταση να ταξιδέψει στην Θεσσαλονίκη, ενώ μέσα στα άμεσα σχέδια είναι η παρουσίαση της δημιουργίας της συμφωνικής ορχήστρας την ένωσης επτανησίων Ελλάδος στο θέατρο Badminton, ένα σπουδαίο γεγονός που αποτελεί δικαίωση για την ιστορία των νησιών μας, αλλά και όχημα σοβαρής πολιτισμικής ανάπτυξης. Επίσης, σε ένα μήνα από τώρα α κυκλοφορήσει η ζωντανή ηχογράφηση της μεγάλης περσινής μου συναυλίας στο  θέατρο badminton με τίτλο «Αφιέρωμα στη Επτανησιακή Μουσική», ενώ μέσα στο νέο έτος θα κυκλοφορήσει και η ζωντανή ηχογράφηση του «Αγάπης λόγια...». Τέλος, το καλοκαίρι θα ταξιδέψει σε περιοδεία  και η νέα μου παραγωγή με τίτλο «Από το επτανησιακό belcanto στις μουσικές του κόσμου».

Αφιερώστε στους αναγνώστες του Ορφέα μια αγαπημένη σας καντάδα...
«Απόψε την κιθάρα μου
την στόλισα κορδέλες
και στα καντούνια περπατώ
για τσ' όμορφες κοπέλες...»
 

Παρακολουθώντας ένα θεατρικό, ανακάλυψα έναν συνθέτη και την εμπνευσμένη μουσική του. Πράγματι, έτσι γίνονται όλα στη ζωή μας, «τυχαία». Από την θεατρική παράσταση, λοιπόν, «Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει», όπου παρακολούθησα στον πολυχώρο τέχνης «VAULT», γνώρισα, μέσω της μουσικής του, τον Μάνο Αντωνιάδη κι αμέσως κατάλαβα, πως έχουμε να κάνουμε με έναν δημιουργό που αξίζει της προσοχής μας. Εκ Κύπρου ορμώμενος, ανοίχτηκε, από μικρός, στο «πέλαγος της μουσικής», που τον ταξίδεψε σε αρκετά ευρωπαϊκά  κράτη, με στόχευση τις σπουδές γύρω από τη σύνθεση μουσικής για θέατρο και κινηματογράφο. Γι’ αυτήν του την μουσική περιπλάνηση μου μίλησε, αλλά και για το σημαντικό έργο πολιτισμού που συντελείται στον πολυχώρο πολιτισμού «VAULT», στο οποίο εντάσσονται κι οι μουσικές του. Σταθήκαμε στο «VAULT» και στην καλλιτεχνική συνεργασία του, εκεί, με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά και προτείνω κι εσείς να σταθείτε και να το επισκεφτείτε, αφού, θα βρείτε το πολυπολιτισμικό στέκι σας!

Μάνο μπήκες στον κόσμο της μουσικής από τα 13 σου μέσω της εκμάθησης πολλών οργάνων και πολύπλευρων μουσικών σπουδών σε Κύπρο, Ελλάδα κι εξωτερικό. Τι ήταν αυτό που, στην εφηβεία σου, σε έσπρωξε για τέτοια μεγάλη – και συνειδητοποιημένη, απ’ ότι φαίνεται - βουτιά στο πέλαγος της μουσικής;  
Καλά το είπες… πέλαγος! Στην πραγματικότητα η βουτιά έγινε με κλειστά τα μάτια… και τη μύτη! Όταν πήρα το πρώτο μου μικρό αρμόνιο και άρχισα να κλείνομαι με τις ώρες στο δωμάτιο μου. Έπαιζα γνωστές ή δικές μου μελωδίες και φανταζόμουν τον ήχο της ορχήστρας να τις συνοδεύει και ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Η συνειδητοποίηση ήρθε αργότερα... Χρειάζονται πολλά χρόνια μελέτης, σπουδών και έρευνας για να δαμάσεις μια ορχήστρα.

Γεννήθηκες στη Λεμεσό της Κύπρου, όπου κι έζησες ως τα 20 σου. Είναι, τελικά, πάρα πολλοί οι Κύπριοι – σε κάθε είδος μουσικής και τραγουδιού – στην Ελλάδα και, συνήθως, καλλιτεχνικά ή εμπορικά ή και τα δυο μαζί, επιτυχημένοι. Πως το εξηγείς; Υπάρχει ισχυρή μουσική παράδοση, αλλά και παιδεία στην Κύπρο, ή φαίνεται έτσι στα μάτια μας, αφού όλοι καταλήγουν να αναζητήσουν την καλλιτεχνική τους ανέλιξη στην Ελλάδα;
Στην Κύπρο αγαπάμε πολύ τη μουσική. Είναι το κύριο μέσο έκφρασης, εκτόνωσης και διασκέδασης των περισσοτέρων, είτε ως ακροατές, είτε ως δημιουργοί, είτε ως εκτελεστές. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολλά παιδιά ξεκινάνε από νωρίς το ωδείο. Δυστυχώς όμως μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε πανεπιστημιακός κλάδος μουσικής και μετά από κάποιο στάδιο, οι μαθητές, καλούνταν να φύγουν στο εξωτερικό για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Ως επαγγελματίες μουσικοί οι περισσότεροι επιλέγουν την Ελλάδα, αφού στην Κύπρο, όντας ένας μικρός τόπος, δεν έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα η μουσική παραγωγή και δισκογραφία, και οι κινηματογραφικές, τηλεοπτικές και θεατρικές παραγωγές είναι ελάχιστες και ακόμη πιο λίγες, αυτές που, χρησιμοποιούν πρωτότυπη μουσική. Βέβαια τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια ανάκαμψης αυτού του τομέα από νέα παιδιά που επέστρεψαν στην Κύπρο.

Σπούδασες μουσική σε Γερμανία, Ιταλία, Αγγλία και, μάλιστα, με απώτερο στόχο τη σύνθεση μουσικής για θέατρο και κινηματογράφο. Από πού εκπορεύεται αυτή η αγάπη σου κι ο συγκεκριμένος μουσικός σου στόχος;
Η αγάπη νομίζω γεννήθηκε από πολύ νωρίς. Θυμάμαι ανέκαθεν, για μένα, έπαιζε καθοριστικό ρόλο η μουσική επένδυση στο πόσο θα μου άρεσε μία ταινία ή ένα θεατρικό έργο. Δεν γίνεται εικόνα χωρίς ήχο… Η μουσική είναι ατμόσφαιρα, είναι οι σκέψεις, τα λόγια πίσω από τις λέξεις, οι φράσεις που δεν ειπώνονται. Πάντα ζήλευα την ωραία μουσική και αντίθετα, αν σε κάποια ωραία ταινία ή θεατρικό, η μουσική δεν με γέμιζε, περνούσα νύχτες άυπνος να σκέφτομαι το κατάλληλο, κατ' εμένα, soundtrack. Κι έτσι έγινε στόχος. Τελείωσα σύνθεση στη Ρώμη, αν και η παραμονή μου σε όλα αυτά τα μέρη της Ευρώπης, τα χρόνια των σπουδών,  με γέμισαν εμπειρίες και γνώσεις, ίσως, πολύ πιο σημαντικές κι από το ίδιο το δίπλωμα Σύνθεσης.
 
Κάνε μερικές στάσεις, αυτές που εσύ θεωρείς πιο σημαντικές, σ’ όλη αυτήν την «μουσική περιπλάνησή» σου στο εξωτερικό;
Όταν είσαι σε μια διαδικασία αναζήτησης κάθε μέρος που βρίσκεσαι γίνεται πομπός ιδεών και έμπνευσης. Ακόμα κι ένα ταξίδι για να παρακολουθήσεις ένα κονσέρτο, μια συναυλία ή να παρευρεθείς σε ένα μουσικό φεστιβάλ.  Σαφώς για μένα σημαντικότερες ήταν οι χώρες στις οποίες έζησα κάποιο μικρό ή μεγάλο διάστημα λόγω σπουδών. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζεται η δημιουργία της μουσικής στα διαφορετικά αυτά μέρη της Ευρώπης. Για παράδειγμα στη Γερμανία, στη σύγχρονη κλασική μουσική, δίνεται βάση στο να είναι σωστά δομημένο ένα project, να κορυφώνεται η αρχική ιδέα και να καταλήγει σε ένα εύηχο αποτέλεσμα. Στην Αγγλία, ωστόσο, μεγάλο ρόλο παίζει η αρχική ιδέα, η οποία, πολλές φορές, είναι αποτέλεσμα πειραματισμού με μουσικά όργανα που πρόκειται να, ή να μην, χρησιμοποιηθούν για την εκτέλεση της σύνθεσης, ενώ στην Ιταλία, οι συνθέτες, προσπαθούν  να δημιουργήσουν μουσικές ατμόσφαιρες με πρωτότυπους τρόπους και καινοτόμες ιδέες.  Σε κάθε περίπτωση αυτό που εγώ εισέπραξα είναι ότι, είτε πρόκειται για μουσική επένδυση, είτε για αυτόνομη μουσική σύνθεση, ο δημιουργός πρέπει σε κάθε νέο του project να προσπαθεί να εξελιχθεί και να δώσει κάτι καινούργιο, άσχετα με το ύφος και τον χαρακτήρα που επιλέγει να κρατήσει.

Από το 2006 μένεις μόνιμα στην Ελλάδα, όπου έχεις γράψει μουσική για διαφημιστικά spot, videos, fashion art shows και ειδικότερα θέατρο. Πως πρωτοξεκίνησαν όλα;
Αρχικά μέσω φίλων, έκανα τις πρώτες μου δουλειές στην Ελλάδα, μέχρι να δημιουργηθεί μια αλυσίδα γνωριμιών και να αρχίσει κόσμος να ακούει την μουσική μου. Στην πραγματικότητα δεν το κυνήγησα ιδιαίτερα. Άφησα τα πράγματα να έρθουν από μόνα τους.

Αυτό το είδος της μουσικής έχει, στην Ελλάδα, αναγνωρισιμότητα και μπορεί να εξασφαλίσει και την επαγγελματική αποκατάσταση, ή δεν σ’ ενδιαφέρει αυτή η παράμετρος; Το ρωτάω, γιατί το κυρίαρχο μουσικό μας τοπίο είναι τραγουδιστοκεντρικό. Ακόμα και συνθέτες με έργο στον τομέα «μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση» είναι περισσότερο γνωστοί – πλην ελάχιστων εξαιρέσεων - από τα τραγούδια τους, έστω κι από αυτά που έγιναν επιτυχίες, μέσα από σήριαλ ή σάουντρακ.
Σαφώς και τα τραγούδια αγγίζουν ένα μεγαλύτερο ακροατήριο, αλλά υπάρχει και στην Ελλάδα το κοινό που ακούει και ορχηστρική αλλά και ηλεκτρονική μουσική. Όσο για την επαγγελματική αποκατάσταση είναι απαραίτητη, θεωρώ και για κάθε καλλιτέχνη, εφόσον σκοπός είναι να ζει κανείς από την τέχνη του κι όχι να την εξασκεί μόνο ως χόμπι.

Ειδικότερα στο θέατρο, έχεις μια μόνιμη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά κι, ιδιαίτερα, στον πολυχώρο «VAULT». Μίλησέ μας για όλα αυτά, για την καλλιτεχνική χημεία σας με τον Δημήτρη Καρατζιά και το ρόλο του «VAULT» στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Αθήνας.  
Με τον Δημήτρη συνεργαστήκαμε πρώτη φορά το 2010 για την παράσταση «ElizaDeth» που ανέβηκε στο θέατρο «Ράγες» και που παίζεται και φέτος στο «VAULT». Ήταν η αρχή για μια άριστη συνεργασία με πολύ καλό, θεωρώ, αποτέλεσμα. Το σημαντικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να μιλάς την ίδια γλώσσα με τον άλλο και να στοχεύεις στο ίδιο αισθητικό αποτέλεσμα. Κάπως έτσι γεννήθηκε και  η ιδέα για το «VAULT». Ένα project που θα περιέκλειε ότι πολυτιμότερο έχουμε. Την τέχνη. Εξ’ ου και το όνομα. Στην ουσία αποτελείται από ένα σύνολο καλλιτεχνών, φίλων και συνεργατών που παρουσιάζουν το έργο τους, και από επισκέπτες που έρχονται στο χώρο για να απολαύσουν μια θεατρική παράσταση, μια μουσική βραδιά, μια έκθεση, ή απλά να πιούν τον καφέ ή το ποτό τους. Στεγάζεται σ’ ένα μικρό πολυώροφο κτίριο, στην οδό Μελενίκου 26, στο Βοτανικό, το οποίο έχει διαμορφωθεί σε αίθουσες εκθέσεων, θεατρική σκηνή και ένα μικρό bar. Ο χώρος άνοιξε πέρυσι τον Μάρτιο με τις θεατρικές παραστάσεις «Bent» και «Η Μαμά Μου Ποτέ Δεν Πεθαίνει», οι οποίες συνεχίζονται με επιτυχία μέχρι σήμερα, και φέτος προστέθηκε στο πρόγραμμα και η παράσταση «ElizaDeth». Παράλληλα σε αυτό το διάστημα έχουμε φιλοξενήσει θεατρικές παραστάσεις νέων δημιουργών, μουσικά συγκροτήματα, εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής, video art, και μικρά φεστιβάλ μουσικής και εικαστικών τεχνών. Αν και ένας πολύ καινούργιος χώρος, ο κόσμος ανταποκρίθηκε άμεσα και με πολύ θετικό τρόπο.

Μάνο μίλησε μας για το τραγούδι που έχεις συνθέσει για το «Bent», γράφοντας τους στίχους πάνω στο αυθεντικό κείμενο του Martin Sherman, με τις ευλογίες του ίδιου του συγγραφέα(που ενθουσιάστηκε όταν το άκουσε, ερχόμενος να δει την παράσταση), αλλά και γενικότερα τη μουσική σου σ’ αυτό το θεατρικό αλλά και σε άλλα.
Η αρχική ιδέα, για το τραγούδι της Γκρέτα, ήταν ένα κομμάτι για πιάνο - φωνή, ακριβώς όπως έκανε ο Philip Glass στο «Streets of Berlin», για την κινηματογραφική μεταφορά του έργου, με την ερμηνεία του Mick Jagger, και όπως αργότερα ο Γιάννης Σπανός με απόδοση στίχων του Μάνου Ελευθερίου στο τραγούδι “Αντίο Δρόμοι του Βερολίνου”, με την ερμηνεία της Τάνιας Τσανακλίδου.  Στην πορεία όμως και θέλοντας να δώσω πιο έντονα το κλίμα και το ηχόχρωμα της εποχής του 30, όπου αναφέρεται και το έργο, έγραψα το «Δρόμοι του Βερολίνου» με μουσική που θυμίζει πιο πολύ καμπαρέ και με πιστή μετάφραση των αρχικών στίχων του Martin Sherman. Έντονη παρουσία, στο κομμάτι, έχουν τα χάλκινα πνευστά και η ορχήστρα εγχόρδων. Υπάρχει αυστηρός ρυθμός με κρουστά και μπάσα και ένα σόλο από βιόλες που  συνοδεύει την φωνή. Στοιχεία που παντρεύτηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του ‘20, και προδίδουν μια glamorous – decadence ατμόσφαιρα, η οποία δεν θα μπορούσε να λείπει από το club της Γκρέτα. Στο υπόλοιπο έργο κυριαρχεί ένα άλλο μουσικό θέμα, το «One Day Before», από έγχορδα και ξύλινα πνευστά, το οποίο στην πορεία της παράστασης αποσυναρμολογείται, ακριβώς όπως ο κεντρικός ήρωας του έργου, για να φτάσει τελικά στην πιο απλή μορφή του, δύο συνυπάρχουσες μελωδικές γραμμές στην μεσαία περιοχή του πιάνου.

Το «Bent» είναι ένα θεατρικό έργο με γκέι θεματολογία, όπου είχε πολλές υποψηφιότητες και πήρε και βραβεία στα «Athens Gay Theatre Awards 2012». Εσύ, ως  καλλιτέχνης, το αντιμετωπίζεις ως ένα θεατρικό έργο ή το βλέπεις κι από τη σκοπιά, όπου η τέχνη βοηθάει στη συνειδητοποίηση, από όλους μας, για μια ανοιχτή κοινωνία, χωρίς, κάθε είδους, αποκλεισμούς και ρατσισμούς;
Σίγουρα η τέχνη αν πέρα από το αισθητικό κομμάτι και την ψυχαγωγία δεν δίνει και κάποιο κοινωνικό μήνυμα ή ένα στίγμα προβληματισμού, τότε έχει επιτελέσει μόνο το μισό από το έργο της. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο και αριστουργηματικά γραμμένο έργο, το οποίο, με άξονα την ομοφυλοφιλία, πραγματεύεται την κατάχρηση εξουσίας και την βία που γενικότερα ασκείται στις μειονότητες, είτε ψυχολογικά, είτε κοινωνικά, είτε και σωματικά. Ειδικότερα όμως, μέσα από το βίωμα του ήρωα στο Νταχάου, δείχνει σε ποιό σημείο μπορούν να φέρουν τον άνθρωπο, φανατικά καθεστώτα όπως είναι ο ναζισμός. Δυστυχώς αυτό το έργο είναι και πάλι επίκαιρο στις μέρες μας.  

Να ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας, με τα επόμενα σχέδιά σου. Θα συνεχίσεις να συνθέτεις μουσική, κυρίως, για θέατρο(θα σε ενδιέφερε και να την εκδώσεις δισκογραφικά); Ή, σκέφτεσαι και το χώρο του τραγουδιού και της δισκογραφίας;
Δεν αποκλείω τίποτα. Για τώρα υπάρχουν κάποιες προτάσεις και δουλεύω για μια επερχόμενη παράσταση, αλλά θα προτιμούσα να μην μιλήσω γι' αυτά μέχρι να πραγματοποιηθούν. Κλείνοντας θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία και να σας συγχαρώ για την εξαιρετική δουλειά στον Ορφέα.

Επισκεφτείτε:
Vault Theatre plus - Athens, Greece - Arts & Entertainment | Facebook

Ακούστε:
Δρόμοι του Βερολίνου (streets of Berlin) - Paul Zachariades - YouTube

Οι MEGAVAT δεν είναι ένα νέο σχήμα, βρίσκεται αρκετό χρονικό διάστημα , με επιτυχίες και αξιοπρεπείς συνεργασίες μέχρι σήμερα. Οι MEGAVAΤ ήρθαν για να μείνουν. Εμείς τους καλέσαμε για να γνωριστούμε  και να μάθουμε περισσότερα γι’ αυτούς.

Καλησπέρα παιδιά καλώς ήρθατε. Για αρχή θα θέλαμε να μάθουμε ποιοι είναι σήμερα οι MEGAVAT;
Καλώς σας βρήκαμε! Οι Megavat αποτελούνται από την Ειρήνη Μωβιά στη φωνή & το Βασίλη Μερζιώτη στην ηλεκτρική κιθάρα.

Πως ξεκινήσατε;
Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 2009 οπότε κυκλοφόρησε και η πρώτη δισκογραφική μας δουλειά με τίτλο «Χορεύεις με το διάβολο».Στη συνέχεια κυκλοφόρησαν δύο singles, το «Άνοιξέ μου» το 2011 και το πιο πρόσφατο «Μ’αγγίζεις».

Είστε στο χώρο της μουσικής σκηνής πολλά χρόνια τι πιστεύετε ότι έχει αλλάξει μέσα σε αυτό το διάστημα στους MEGAVAT;
Έχουμε κερδίσει εμπειρία και ωριμότητα μετά από κάποια χρόνια στο χώρο. Κυρίως όμως έχουμε βρει την μουσική μας ταυτότητα και έχουμε αποκτήσει το προσωπικό μας ύφος.

Πιστεύετε ότι οι μέχρι στιγμής συνεργασίες σας έχουν βοηθήσει στην μέχρι στιγμής πορεία σας;
Επειδή μια συνεργασία είναι αμφίδρομη σχέση,χαιρόμαστε τόσο να παίρνουμε όσο και να προσφέρουμε,κι αυτό είναι το κέρδος για μας.

Οι μουσικές σας επιρροές;
Θεωρείτε ότι η μουσική μπορεί να ξεσηκώσει τον κόσμο και να περάσει μηνύματα?- Aγαπάμε καλλιτέχνες που ανήκουν σε διαφορετικούς χώρους και για ξεχωριστό λόγο τον καθένα, Εric Clapton,Gary Moore,Celine Dion & Adele. Εννοείται πως πιστεύουμε στη δύναμη της μουσικής αφού η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από αυτή.Είναι ένα καταφύγιο για όποιον την αναζητά σε οποιοδήποτε είδος της.

Ποιες οι σκέψεις σας με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας αυτή την εποχή;
Προσπαθούμε να επικεντρωθούμε σε ό,τι αξίζει,σε ό,τι μας βελτιώνει και σε ό,τι μπορεί να μας βοηθήσει να αρχίσουμε να κάνουμε ξανά όνειρα για το μέλλον.

Πιστεύετε ότι στο προσεχές μέλλον θα αλλάξει κάτι; Θα γίνει κάποιο ξεκαθάρισμα για να μείνουν στο χώρο συγκροτήματα και καλλιτέχνες που όντως έχουν να πουν πράγματα; Αυτό θα ήταν καλό ή κακό;  
Ο χρόνος από μόνος του πάντα δείχνει την πορεία του καθενός.Ό,τι αξίζει συνήθως επιβιώνει ακόμα και μέσα από δύσκολες καταστάσεις.Είναι μια θετική αλλά και μοιραία εξέλιξη.

Πολλοί καλλιτέχνες προκειμένου να τα βγάλουν πέρα την σημερινή εποχή ασχολούνται και με άλλες δουλειές. Εσείς ασχολείστε μόνο με αυτό που αγαπάτε την μουσική;  
Είμαστε σε θέση να επιβιώνουμε μέσα απο την ενασχόληση με τη μουσική αλλά όχι μόνο ως performers.Ο Βασίλης διδάσκει ηλεκτρική & ακουστική κιθάρα και συνεργάζεται με το London College of Music (RGT), ενώ η Ειρήνη είναι καθηγήτρια φωνητικής.

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από την Warner το single «Μ’Αγγίζεις», ένα όμορφο τραγούδι. Πως είδατε την ανταπόκριση του κοινού; Πιστεύετε ήταν το τραγούδι που έκανε την διαφορά;
Η ανταπόκριση ήταν άμμεση και πολύ θερμή,από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του τραγουδιού και φυσικά του videoclip που το συνοδεύει,σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Τσαουσόπουλου.Σίγουρα το «Μ’αγγίζεις» συγκαταλέγεται στα πιο επιτυχημένα μας τραγούδια,αν κρίνουμε κι από τα σχόλια και την υψηλή θέαση που έχει στο κανάλι μας στο Youtube.

Να περιμένουμε νέα τραγούδια σύντομα; Υπάρχει κάτι έτοιμο τώρα που θα κυκλοφορήσει σύντομα;
Είναι στα άμμεσα σχέδιά μας η κυκλοφορία ενός νέου τραγουδιού.Αυτό το διάστημα ετοιμάζουμε το επόμενό μας βήμα,οπότε σύντομα θα παρουσιάσουμε τη νέα μας δουλειά.

Τι ρεπερτόριο επιλέγετε στις εμφανίσεις σας; Πρόσεξα ότι έχετε αρκετά στοιχεία Blues.
Το ύφος μας είναι κυρίως pop & rock και αρκετές φορές έχει και στοιχεία blues.Όσον αφορά τις διασκευές που συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμά μας έχει να κάνει περισσότερο με τα τραγούδια και τους καλλιτέχνες που μας εμπνέουν ανεξάρτητα από τη διάκριση μεταξύ των μουσικών ειδών.

Κάτι τελευταίο. Που μπορούμε να συναντήσουμε τους MEGAVAT και ποια είναι τα επερχόμενα live σας;  
Σχεδιάζουμε ζωντανές εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα. Στις 27 Απριλίου συμμετέχουμε σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση της Energizer, το Νightrun που διοργανώνεται για 2η χρονιά. Πρόκειται για έναν εντυπωσιακό νυχτερινό αγώνα δρόμου με στόχο τη στήριξη των παιδικών χωριών SOS. Οι Megavat θα περιμένουν συμμετέχοντες και μη στον τερματισμό απέναντι από το Καλλιμάρμαρο Στάδιο για να κλείσουμε με το δικό μας τρόπο τη βραδυά.

http://www.youtube.com/watch?v=9TM_BYzYQuU

http://www.youtube.com/watch?v=__nDw8RTsuY

http://www.youtube.com/watch?v=5LMbtZvGS3Q

Η τελευταία εμφάνιση της το 1989 στην Θεσσαλονίκη...


Καλοκαίρι του 1989. Από τις πρώτες μεγάλες παραγωγές μου, η μεγάλη βραδιά των αναμνήσεων στις 9 Σεπτεμβρίου στο θέατρο «Λυκαβηττού». Συναυλία για τα 25 χρόνια της Καίτης Χωματά στο τραγούδι. Ολο το «νέο κύμα» εκεί και μαζί τους σχεδόν 7000 θεατές!
Στα πρώτα καθίσματα η φίλη της Καίτης, η τραγουδίστρια και συνθέτης Νινή Ζαχά. Λίγο μετά το τέλος της συναυλίας η Νινή μου προτείνει να οργανώσω μια συναυλία  στην πατρίδα της. Ο Δήμος Θεασσαλονίκης είχε αποφασίσει να τιμήσει την Νινή στo πλαίσιo των 24ων «Δημητρίων» για την 50χρονη προσφορά της στο τραγούδι, για την προσφορά της στην πόλη που γεννήθηκε.
Ετσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με την Νινή Ζαχά. Ανέλαβα τότε εκείνη την συναυλία που έγινε στις 22 Οκτωβρίου του 1989 στην αίθουσα τελετών του «Αριστοτέλειου» Πανεπιστημίου.
Μια συνεργασία.. «περιβόλι».. Η Νινή ήταν ένας κεφάτος, ζωντανός, ενδιαφέρον άνθρωπος και πάντα θα θυμάμαι εκείνη την ξεχωριστή επικοινωνία που είχαμε οι δυό μας.  Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα τηλέφωνα της.. «Εδώ Νινές Ζαχές» μου έλεγε και αυτό γιατί επέμενα να της μιλώ στο πληθυντικό!!
Σήμερα το πρωί βλέποντας τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είδα ότι χτες η Νινή «εφυγε».. Εγώ και ο φίλος μου ο μουσικός ο Κώστας Νικολόπουλος δεν προφτάσαμε τελικά να κάνουμε ένα αφιέρωμα για εκείνη.. Χρόνια το κουβεντιάζαμε..Όμως τα μικρά τα ασήμαντα, οι ασήμαντοι άνθρωποι μας κρατούν μακριά από αυτά που πραγματικά αξίζουν και που θα έπρεπε να  είχαμε ασχοληθεί..
Η Νινή Ζαχά γεννήθηκε το 1931 στην Θεσσαλονίκη. Κόρη του συνθέτη Κώστα Ζαχαρόπουλου, έκανε την πρώτη «ημί-επαγγελματική» εμφάνιση της στο πλευρό του, σε μια συναυλία στο κινηματο-θέατρο «Παλλάς» της Θεσσαλονίκης. Σε αυτά τα πρώτα βήματα της στην σκηνή της είδε ο μεγάλος συνθέτης ο Αττίκ που ζήτησε από τον πατέρα της να την πάρει στην Αθήνα. Εκείνος αρνήθηκε. Τρία χρόνια αργότερα το 1939 κάνει την πρώτη επαγγελματική της εμφάνιση στην «Μάντρα» του Αττίκ στην Αθήνα. Τραγουδούσε, έπαιζε πιάνο, κιθάρα, χόρευε κλακέτες. Ηταν το «παιδί θαύμα» εκείνης της εποχής!
Το επόμενο καλοκαίρι εμφανίζεται και πάλι στην Αθήνα στην «Οαση». Στην διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη και εμφανίζεται σε πολλά «στέκια» της πόλης. Το 1945 αρχίζει μεγάλη περιοδεία σε όλο τον κόσμο που κράτησε οκτώ χρόνια! Από την Βιέννη το 1950 στέλνει στην Ελλάδα μια μελωδία που γίνεται δίσκος με τον Τόνη Μαρούδα και τον Τζίμη Μακούλη. Τίτλος του τραγουδιού «Απόψε σαν και πριν» με στιχουργό τον Γιώργο Φερμάνογλου.
Πρώτη μεγάλη επιτυχία της το «Κοντά στο τζάκι» το 1953.
Η Νινή θεωρούσε σημαντικούς σταθμούς στη καριέρα της, την συνεργασία της με τον Αττίκ, Χάρη Φλέμιγκ, Κατερίνα Βαλέντε, Νίκολας Μπράδερ, Σάρα Λεάντερ, Τζίμη Μακούλη [στην Γερμανία] και την Δανάη.
Και πιό πρόσφατα την συνεργασία της με τον γνωστό κονφερανσιέ Γιώργο Οικονομίδη, την Μαρινέλλα, τον Γιάννη Πάριο, τον Τόλη Βοσκόπουλου, τον Γιώργο Μαρίνο, την Τζένη Βάνου και βέβαια την Αλέκα Κανελλίδου που ήταν η βασική ερμηνεύτρια της.
Ποιος δεν έχει σιγο ψηθυρίσει τα τραγούδια της; «Κοντά στο Τζάκι», «Ενας ταχυδρόμος», «Ένα φλέρτ», «Στων ματιών της τις θάλασσες», «Εγώ θα σ αγαπώ και μη σε νοιάζει», «Φύγε λοιπόν», «Μα εγώ αγαπάω μία», «Μη μ αγγίζεις μη», «Δεν είναι έτσι η αγάπη», «Εγώ θέλω να ζήσω», «Αλλοίμονο μας», «Και τώρα τι έχεις να πης», «Η αγάπη είναι παιχνίδι», «Εδήλωσα τρελός», «Ηρθες μα δεν ήσουν όπως τότε», «Καμιά μα καμιά», «Κάνε μου λιγάκι μου..», «Οτι και να πεις η ζωή είναι ωραία» κά
Αν δεν κάνω λάθος η συναυλία μας το 1989 στην Θεσσαλονίκη ήταν η τελευταία εμφάνιση της στην σκηνή. Δυό χιλιάδες θεατές γέμισαν ασφυκτικά της αίθουσα τελετών του «Αριστοτέλειου». Οι εκδηλώσεις των συν πατριωτών της, θυμάμαι συγκίνησαν την Νινή, που δακρυσμένη είπε ότι αυτή η βραδιά ήταν «η σημαντικότερη στιγμή της ζωής της» αγκαλιάζοντας τον τότε Δήμαρχο Ντίνο Κοσμόπουλο που την «έπνιξε» στα λουλούδια!
Την Νινή, όπως διαβάζω στις σημερινές εφημερίδες θα την αποχαιρετήσουν οι φίλοι της αύριο Τετάρτη [17/4] στις 5.30 το απόγευμα  στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου..
Καλό ταξίδι αγαπημένες μου.. «Νινές Ζαχές»!

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Δημήτρη Κραουνάκη

Τι είναι η «σύγχρονη μουσική»; Κάποιοι θα γνωρίζετε, κάποιοι δεν θα γνωρίζετε και κάποιοι θα νομίζετε ότι γνωρίζετε… Το «Artefacts Ensemble», λοιπόν, είναι ένα σύνολο «σύγχρονης μουσικής» κι άρα οι πιο κατάλληλοι να μας εισάγουν στον κόσμο της. Αυτό προσπαθήσαμε – μια εισαγωγή δηλαδή - μ’ αυτήν τη συνέντευξη, αν κι ο καλύτερος τρόπος, όπως μας το προτείνουν κι οι ίδιοι, είναι να πάμε στις συναυλίες τους, αφού αυτό το είδος της μουσικής είναι πιο ενδιαφέρον όταν το παρακολουθεί κανείς ζωντανά. Απ’ αυτό το Σάββατο (20/4), μας δίνεται αυτή η ευκαιρία, να τους παρακολουθήσουμε και να τους γνωρίσουμε, για να βιώσουμε την αντιμετώπιση της ίδιας της συναυλίας ως έργο τέχνης, στα πλαίσια της πολύ εύστοχης διαπίστωσής τους, ότι, όλοι είμαστε, εν δυνάμει ακροατές οποιασδήποτε μουσικής.

«Αρχή σοφίας η ονομάτων επίσκεψις» έλεγε ο Αντισθένης. «Artefacts Ensemble», λοιπόν, η ονομασία του μουσικού συνόλου σας κι έτος ίδρυσης, το 2007. Πως ξεκίνησαν όλα και προέκυψε η ονομασία;
Δεν ξεκίνησαν όλα το 2007, αλλά πολύ νωρίτερα χάρη στην στενή φιλία δύο εκ των μελών και το κοινό τους ενδιαφέρον για την σύγχρονη μουσική. Το 2007, με την επιστροφή τους στην Ελλάδα, απλά μπήκε το σχέδιο σε δράση. Το όνομα προέκυψε καθαρά από αισθητικούς λόγους... μας άρεσε οπτικά! Φυσικά, κοιτάξαμε την ερμηνεία της λέξης και όταν συνειδητοποιήσαμε πως ταιριάζει απόλυτα σ’ αυτό που θέλαμε να κάνουμε, το υιοθετήσαμε. Με λίγα λόγια, artéfact, είναι ένα «τέχνης έργο» με την έννοια του εργόχειρου... ο,τιδήποτε κατασκευάζει ο άνθρωπος με τα ίδια του τα χέρια. Έχει λοιπόν μια διάσταση ευρεία, όπως αντιλαμβανόμαστε κι εμείς την συναυλία, δηλαδή σαν ένα γεγονός το οποίο δεν μπορεί να είναι μόνο ηχητικό.
 
Χαρακτηρίζεστε, ως ένα ελληνικό σύνολο σύγχρονης μουσικής. Θα ήθελα να εξηγήσετε στον μέσο ακροατή, τι είναι, μουσικά και μουσικολογικά, η σύγχρονη μουσική.
Δεν είναι μια εύκολη ερώτηση, γιατί ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά το τί είναι σύγχρονη μουσική. Αυτό ισχύει και μέσα στο ίδιο το σύνολο. Ετυμολογικά, είναι η μουσική η οποία γράφεται σήμερα. Μουσικολογικά είναι ένα είδος, όπως η μπαρόκ ή η κλασική μουσική, το οποίο ξεκινά με την ατονικότητα των αρχών του 20ου αιώνα κι εξελίσσεται μέχρι τις μέρες μας. Ας πούμε ότι είναι η μουσική μετά την τονικότητα... Υπάρχουν πλέον πάρα πολλά ρεύματα σύγχρονης μουσικής, με ποικίλες αισθητικές προσεγγίσεις (στυλ) των οποίων οι διαφορές είναι εμφανέστατες από όλους.

Ας περάσουμε, ακολούθως και σε κάποιους, ενδεικτικούς, Έλληνες και ξένους, παλιότερους και νεότερους, δημιουργούς της σύγχρονης μουσικής, που θα μπορέσει κάποιος να ξεκινήσει, μέσω αυτών, τη γνωριμία και τη γνώση της μουσικής αυτής.
Είναι αδύνατο να προβλέψει κάποιος τί μπορεί να αρέσει στον καθένα κι επειδή, όπως είπα προηγουμένως, η σύγχρονη μουσική συμπεριλαμβάνει πολλά ρεύματα και τάσεις και ο κατάλογος συνθετών είναι τεράστιος, είναι δύσκολο να απαντηθεί η ερώτηση. Σίγουρα πάντως η πιο «βατή» θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η Minimal μουσική (Steve Reich, Terry Riley κ.α.). Αν κανείς θέλει να πάρει το ζήτημα με την σειρά, θα πρέπει να ξεκινήσει με Arnold Schoenberg, Anton Webern και Alban Berg. Αργότερα με Olivier Messiaen, Pierre Boulez, Γιάννη Ξενάκη και πολλούς άλλους φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας. Όμως το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς, είναι να έρχεται στις συναυλίες μας! Έτσι μπορεί να έρθει σε επαφή με τα περισσότερα από τα ρεύματα και όποια από αυτά του κινήσουν την περιέργεια, τα ψάχνει διεξοδικότερα. Ας μην ξεχνάμε πως αυτή η μουσική είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα όταν την παρακολουθούμε ζωντανά.

Το σύνολό σας το απαρτίζουν διάφορα όργανα. Δημιουργήθηκε από τα όργανα που παίζουν τα μέλη του συνόλου, ή τα συγκεκριμένα όργανα(κι εξηγήστε μας ποια και γιατί) είναι τα απαραίτητα για την απόδοση της σύγχρονης μουσικής;
Αν και υπάρχουν κάποια βασικά όργανα τα οποία προτιμούν οι συνθέτες, όπως πιάνο, κλαρινέτο, φλάουτο, κρουστά, βιολί και βιολοντσέλο, το σύνολό μας βασίζεται στην καλή συνεργασία των μελών του και όχι στην ανάγκη για κάποια συγκεκριμένα όργανα. Οπότε, μπορούμε να πούμε ότι δημιουργήθηκε από μια ομάδα μουσικών που συνεργάζονται τέλεια, τους δένουν στενοί δεσμοί φιλίας και τυχαίνει να παίζουν τα συγκεκριμένα όργανα.

Οι στόχοι σας είναι, όπως διαβάζω, να ξεφύγετε από τα καθιερωμένα, μέσα από μια νέα οπτική και να διερευνήσετε την έννοια της μουσικής συναυλίας. Θα θέλατε να μας το περιγράψετε λίγο πιο απτά, με κάποια παραδείγματα;
Βασική ιδέα, όπως προείπαμε, είναι η διεύρυνση της έννοιας της συναυλίας. Το καθιερωμένο πρωτόκολλο λέει: οι μουσικοί ντυμένοι στα μαύρα, βγαίνουν στη σκηνή, χειροκρότημα – μικρή υπόκλιση, αρχίζει το κομμάτι, τελειώνει το κομμάτι, χειροκρότημα – μεγαλύτερη υπόκλιση, οι μουσικοί αποχωρούν από την σκηνή, γίνονται οι απαραίτητες αλλαγές στην σκηνή, οι μουσικοί βγαίνουν για το επόμενο κομμάτι και ο κύκλος ξαναρχίζει. Η δική μας ιδέα είναι η αντιμετώπιση της ίδιας της συναυλίας σαν ένα έργο τέχνης, μια παράσταση. Υπάρχει μια συνεχόμενη ροή, ώστε ο θεατής - ακροατής να μην χάνει την συγκέντρωσή του. Θέλουμε να τον βάλουμε στον κόσμο μας. Προκειμένου να το πετύχουμε δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στην παρουσίαση προσέχοντας την παραμικρή λεπτομέρεια και προσπαθώντας να μπούμε στην θέση του κοινού. Σκηνοθετούμε για παράδειγμα τις κινήσεις μας (όταν δεν παίζουμε), τις αλλαγές του σκηνικού (στις οποίες συμμετέχουμε κι εμείς ώστε να γίνονται ταχύτερα), γιατί θεωρούμε πως όλα είναι μέρος της παράστασης, αφού ο θεατής είναι εκεί και τα παρακολουθεί. Όπου μας παρέχεται η δυνατότητα, συνοδεύουμε την μουσική με οπτικό υλικό, συνεργαζόμαστε με χορευτικές ομάδες και ενίοτε αυτοσχεδιάζουμε. Φυσικά, προτεραιότητα παραμένει η αρτιότητα της μουσικής εκτέλεσης.

Αναφέρετε, επίσης, ότι σκοπός σας είναι, η κατανόηση, η προώθηση κι η άνθιση της μουσικής δημιουργίας του 20ου και του 21ου αιώνα. Υπάρχει το μουσικό υπόβαθρο κι οι αποδέκτες στην Ελλάδα των ημερών μας;
Δεν έχει και μεγάλη σημασία αν υπάρχει ή όχι. Όλοι μας είμαστε εν δυνάμει ακροατές οποιασδήποτε μουσικής. Δεν χρειάζεται κάποιο υπόβαθρο για να ακούσει κανείς μουσική. Απλά περιέργεια.

Και για να επεκτείνω το προηγούμενο ερώτημά μου, σε ποιους απευθύνεστε; Σ’ αυτούς, που πρέπει να διαθέτουν μια μουσική παιδεία, αισθητική και κουλτούρα, ή στο ευρύ κοινό;
Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι έχουν την περιέργεια να μας ακούσουν. Δεν χρειάζονται γνώσεις για να απολαύσει κανείς την μουσική ή για να περάσει καλά σε μια από τις συναυλίες – παραστάσεις μας. Σε κάποιους θα αρέσει, σε κάποιους όχι. Πάντα έτσι είναι. Απλά θα πρέπει να ξέρει ότι η επόμενη θα είναι σίγουρα διαφορετική. Η σύγχρονη μουσική είναι εξαιρετικά πλούσια (όπως η φαντασία και η εφευρετικότητά μας...).

Και μια κι αναφέρθηκα στο ευρύ κοινό, θα ήθελα τη γνώμη σας για το σημερινό μουσικό και τραγουδιστικό τοπίο στην Ελλάδα, τι, δηλαδή, ξεχωρίζετε και, κυρίως, πως το περιγράφατε και θα το ονοματίζατε, υπό το πρίσμα, της επέξηγησής σας, για το τι είναι κι ονομάζεται σύγχρονη μουσική.  
Υπάρχουν πολλοί καλοί δημιουργοί και αρκετοί καλοί εκτελεστές και σύνολα όπως το «dissonArt ensemble» στην Θεσσαλονίκη. Θα έλεγα ίσως απλά, ότι μέχρι σήμερα η σύγχρονη μουσική δεν έτρεφε ιδιαίτερης εκτίμησης κυρίως από τους ίδιους τους μουσικούς, φυσικά όχι όλους...  

Στο τέλος των μουσικών σας παραστάσεων συνομιλείτε με το ευρύ κοινό. Τι έχετε αποκομίσει; Ποιες είναι οι εμπειρίες σας για τα μουσικά του γούστα, για το πόσο είναι δεκτικό στη σύγχρονη μουσική κι, εν τέλει, κατά πόσο είναι ανοιχτό στο καινούριο και στο «άγνωστο»;
Ακούμε τα σχόλια του κοινού και τα λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπόψιν. Έτσι εξελισσόμαστε. Διαθέτει περιέργεια κι έχει αποδεχτεί την σύγχρονη μουσική πιο εύκολα απ’ ότι περιμέναμε. Φυσικά, δεν είναι πάντα ενθουσιώδες και δεν θα έπρεπε. Το γούστο του ποικίλει πολύ και νομίζω πως γι αυτό ενδιαφέρεται για τις συναυλίες μας. Όσο για το καινούριο και το άγνωστο... φαντάζομαι ότι όσοι έρχονται είναι σίγουρα ανοιχτοί για μια καινούρια εμπειρία.

Το Σάββατο, στις 20 Απρίλη, εμφανίζεστε στο  Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, στην Κυψέλη, όπου θα παρουσιάσετε «Το αηδόνι του αυτοκράτορα», το γνωστό παραμύθι του Hans Christian Andersen, σε σύγχρονη μουσική του Στάθη Γυφτάκη. Ας ολοκληρώσουμε, αυτήν την κουβέντα μας, με μια περιγραφή – ως προετοιμασία - για το τι ακριβώς πρόκειται να δούμε και να ακούσουμε.
Εμφανιζόμαστε τέσσερις φορές στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (20,21,27,28 Απρίλη, Σάββατα στις 15:00 και Κυριακές στις 17:00) παρουσιάζοντας το «Αηδόνι του αυτοκράτορα». Πρόκειται για μια παράσταση η οποία απευθύνεται περισσότερο σε παιδιά. Θέλαμε να κάνουμε μια εισαγωγή στους ήχους και τις τεχνικές της σύγχρονης μουσικής μέσα από την αφήγηση ενός παραμυθιού. Αφηγήτρια είναι η Φωτεινή Μπάνου και η σύνθεση του Στάθη Γυφτάκη περιλαμβάνει οκτώ όργανα (βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο, φλάουτο, κλαρινέτο, σαξόφωνο και κρουστά).